Tirades Uit De Hel is het debuutalbum van de overwegend uit Nederland afkomstige blackmetalband Duivel. De naam mag dan zo�n beetje de minst originele zijn die een groep uit dit genre kan verzinnen, maar dat neemt niet weg dat het schijfje zeer de moeite waard is voor de liefhebber. Niet voor niets was het kwaliteitslabel V�n Records er als de kippen bij om het album uit te brengen. Duivel bestaat dan ook uit oudgedienden, die van de hoed en de rand weten als het aankomt op het produceren van no-nonsense, vlijmscherpe black metal. In de gelederen vinden we niemand minder dan Nachtraaf (Urfaust, Botulistum, Planet AIDS) op gitaar en Sagelinge (Fluisterwoud, Galgeras) op zang, aangevuld met Paul Delaney (vocalist en bassist bij Black Anvil) op basgitaar. Drummer D. en toetsenist K. zijn de grote anoniemen in het gezelschap.

Duivel koppelt een primitieve scheermessensound - die behoorlijk �in your face� is - met de bijtende, agressieve strot van Sagelinge en subtiele dungeonsyths, die voor een spookachtige ondertoon zorgen. Het resultaat is een eloquent precisiebombardement, dat met geraffineerde scherpte wordt uitgevoerd. Nu eens vol agressie, dan weer in verwrongen mid-tempo, maar met dezelfde mindset van misantropie, walging en zwartgalligheid. Het is een soort black metal dat we in tijden van alle blackgaze, post-black en andere kruisbestuivingen niet meer vaak tegenkomen, maar waarvan Duivel herinnert aan de effectiviteit die dergelijke muziek kan hebben.

Met een speelduur van nog geen vijfendertig minuten is Tirades Uit De Hel voorbij voordat je er erg in hebt. De zes tracks zijn echter stuk voor stuk voltreffers van vijandig vakmanschap. Schim Der Wreken hakt er fel in met zijn maniakale riffs, die in de traditie van bands als Antaeus en Katharsis als een zwerm hyperactieve bijen uit de speakers komen zoemen. De overstuurde gitaarfeedback en slordig gespeelde, felle solo geven de track een extra gerafeld randje mee. Offerande Aan De Schimmen Der Afgestorvenen ploegt zich in Urfaustiaans ritme voort, terwijl de smerige gastvocalen van Barditus (ex-Lugubrum) de boel verder opluisteren. Het Zwarte Hart Van Walging is juist gecentreerd rondom een primitief oerritme � la Darkthrone ten tijde van Under A Funeral Moon (1993) en Transilvanian Hunger (1994). Toetsenist K. drukt zijn stempel op dit nummer met zijn naargeestige kerkerklanken.

De tweede helft van de plaat rost in hetzelfde tempo door, met een smerig punkritme hier (Dolend Verteerd) en aan Fluisterwoud herinnerende sleeptempo�s daar (Hond Der Primaten). En hoewel Sagelinge de zaken prima alleen af kan met zijn beklemmende stemgeluid, voegen de gastvocalen ook op de tweede helft van het album het nodige toe. Zo wordt Dolend Verteerd van extra cachet voorzien door de benevelde en recalcitrante strot van Willem Niemarkt (Urfaust, The Spirit Cabinet), die een zeer nadrukkelijk stempel op de track drukt, en horen we in de afsluitende track het su�cidale gekerm van Vaal (Ravenzang, Vaal).

Tirades Uit De Hel komt zonder pretenties, maar is misschien wel juist daardoor zo effectief. Zes furieuze, smerige, rauwe tracks, gemaakt door verbitterde muzikanten die gepokt en gemazeld zijn in het genre. Het muzikale equivalent van een donderpreek, met dito effect. Guur geros werkt ��k anno 2020 nog als het met zoveel overtuiging en vakmanschap wordt gebracht!

Tracklist:
1. Schim Der Wreken
2. Offerande Aan De Schimmen Der Afgestorvenen
3. Het Zwarte Hart Van Walging
4. Dolend Verteerd
5. Hond Der Primaten
6. Sluimering Van De Dood