Wie zou er tegenwoordig nog bekend zijn met de melancholische gothic rock van Sentenced? Deze Finse groep rondom de charismatische frontman Ville Laihiala begon weliswaar als deathmetalband, maar ontpopte zich tijdens het eind van de jaren negentig en de beginjaren van het nieuwe millennium tot een veel gewaardeerde brenger van smaakvolle muzikale druilerigheid. Het zijn met name de platen Frozen (1998), Crimson (2000) en The Cold White Light (2002) die het hart van menig depressief gothicmeisje sneller hebben doen kloppen. Met zijn melancholische, vaak bittere en cynische teksten en stemmige, maar tegelijkertijd stevig rockende nummers cre�erden Laihiala en co. een bijzondere sound, die helaas in 2005 figuurlijk werd begraven met The Funeral Album.

Het moge duidelijk zijn: Nicumo is een band die zich nadrukkelijk in de vaarwateren begeeft van deze meesters der melancholie. De gothic rock/metal lijkt qua stijl sprekend op het werk van Sentenced. Zanger Hannu Karppinen zingt met eenzelfde soort pathos in zijn stem. Vooral als hij wat meer grauwt, zoals in Witch Hunt en het zeer fraaie Who You Are, lijkt zijn stemgeluid griezelig veel op dat van Laihiala. Zijn sombere, maar met passie gebrachte stemgeluid combineert bovendien goed met de melancholische riffs. Het is muziek die vraagt om beluisterd te worden in het schemerdonker, onder het genot van een glas rode wijn of een goede whisky, mijmerend over wat had kunnen zijn.

Ondanks de sombere inborst is Inertia zeker geen navelstaarderig werk geworden. Gitaristen Atte J��skel� en Tapio Anttiroiko schuwen ook een stoere rockriff op zijn tijd niet, terwijl drummer Aki Pusa regelmatig een stevige versnelling uit zijn mouw schudt. Die combinatie van ingetogen melancholie en hardrock met een rauw randje maakt Dark Waters en het uitstekend opgebouwde Tree Of Life, dat een vleugje post-metal � la Pelican toevoegt aan het palet, tot eersteklas visitekaartjes. Typisch Fins vakmanschap, mogen we wel zeggen. Het prettige aan de muziek van Nicumo is de finesse waarmee deze wordt gebracht en het gevoel dat ervan uitgaat. Die aspecten worden nog eens versterkt als de band op subtiele wijze een saxofoon (verzorgd door gastmuzikant Mikko-Ilari Ojala) integreert in de muziek, zoals in Same Blood.

Inertia is een aangename verrassing van een groep die nog relatief weinig aandacht heeft gekregen. De muziek zal niet alleen liefhebbers van Sentenced aanspreken, maar ongetwijfeld ook fans van andere Finse kwaliteitsbands (Amorphis, Before The Dawn, Swallow The Sun) kunnen bekoren vanwege de finesse waarmee de heren de luisteraar in melancholie dompelen. Zeker de moeite van het opsporen waard!

Tracklist:
1. Three Pyres
2. Dark Rivers
3. Same Blood
4. Witch Hunt
5. Tree Of Life
6. Mother And The Snake
7. Who You Are
8. Time Won't Heal
9. Black Wolf