Met drie langspelers in 42 jaar is het Californische Tyrant allesbehalve productief. Na King Of Kings uit 1996 lijkt het lange tijd gedaan te zijn met de band rond bassist Greg May. In 2009 wordt er echter een nieuwe dosis levenslucht ingeblazen met een renieshow op het Keep It True-festival (Duitsland) en in 2018 volgen er heruitgaven van het eerdere materiaal. Mooi natuurlijk, want die oudere platen gevuld met de eigenzinnige traditionele metal van het kwartet zijn de moeite waard.
Tyrant heeft zich nooit toegelegd op n stijl. Het is een mix van speed, thrash en veel doom verpakt in een ouderwetse heavymetaljas. Om succes te hebben, is het waarschijnlijk niet de beste keuze, want zelfs in de jaren tachtig kreeg Tyrant al het verwijt oubollig te zijn. Ook op de nieuwe langspeler Hereafter is het van alles wat, zolang het maar past binnen het stenen tijdperk van de heavy metal. Je moet het de heren nageven; zij blijven hun wortels trouw.Het enige overgebleven oerlid is Greg May, al maakt gitarist Rocky Rockwell ook al sinds jaar en dag deel uit van de band en is hij de snarenplukker van dienst op alle albums. Ronnie Wallace verzorgt vanaf 2010 de drumpartijen en de zang is sinds 2017 in handen van Rob Lowe (ex-Candlemass, Solitude Aeternus). Gek genoeg is deze stemveteraan een van de zwakste schakels op Hereafter met repetitieve zanglijnen en uithalen die tegen het valse aanzitten. De vele gelijksoortige melodien en de af en toe zwakke vertolking daarvan zorgen ervoor dat de verveling meermaals toeslaat.
Het begint (na een korte introductie) echter aardig met het uptempo Dancing On Graves. Het heeft lekkere, slepende gitaarpartijen, een onheilspellende sfeer en een fijne traditionele metalgalop gedurende de coupletten, al is het refrein wat zoutloos. Het gitaargeluid valt in positieve zin op, maar de drums hadden pittiger gemogen. Apart, want producent Bill Metoyer is toch niet onervaren. Enkele songs zijn voorzien van orgelpartijen die soms zeer prominent aanwezig zijn (The Darkness Comes). Op andere momenten zijn deze nauwelijks te ontwaren.
De doom metal van het viertal weerklinkt vooral in de langgerekte tracks Fire Burns, Hereafter en Until The Day. Het eerstgenoemde nummer laat Lowe op zijn best horen en ook Until The Day is een bescheiden lichtpunt, maar tijdens de titelsong slaat de verveling keihard toe. Het kabbelt op vocaal en instrumentaal gebied maar wat voort tijdens deze jammerklacht van achteneenhalve minuut. Tyrant geeft weer wat gas met Pieces Of Mine, dat begint met een Judas Priest-achtige introductie (denk aan The Hellion) en tijdens de solo een Black Sabbath-citaat (Children Of The Grave) bevat. Door de matige uitvoering van de weinig inventieve zanglijnen weet het echter nauwelijks te overtuigen.
De resterende songs zijn van hetzelfde laken een pak. Een enkele uitschieter (When The Sky Falls) wordt gevolgd door een track die misschien beter achterwege had kunnen blijven (Bucolic). Het zorgt voor een album vol gemengde gevoelens. Het eigenzinnige, traditionele geluid is zo nu en dan bijzonder aangenaam. Tegelijkertijd overtuigt Hereafter niet. De schijf blijft helaas veelal hangen in het verraderlijke moeras van middelmatigheid.
Tracklist:
1. Tyrant's Revelation
2. Dancing On Graves
3. The Darkness Comes
4. Fire Burns
5. Hereafter
6. Pieces Of Mine
7. Until The Day
8. When The Sky Falls
9. Bucolic
10. Beacon Of The Light
11. From The Tower
