Ook Thanatos is n van de slachtoffers van het coronavirus, COVID-19 of SARS-CoV-2, zo u wilt. De in maart geplande releaseshows kunnen vanwege het sluiten van de concertzalen niet plaatsvinden en worden daarom op een later moment ingehaald. Gelukkig komt Violent Death Rituals wel gewoon op de geplande datum uit, en dat terwijl er in de aanloop naar het opnemen en uitbrengen meerdere obstakels, zoals technische problemen, privzaken en bezettingswisselingen, zijn overwonnen.
De zevende full-length staat vol met tracks die death en thrash metal samenbrengen, ditmaal wat meer neigend naar thrash. Het is een agressieve en boze plaat die een zeer geslaagde flow heeft. Dan Swan heeft m bovendien op uitstekende wijze gemixt, waardoor het songmateriaal goed tot zijn recht komt. Overigens is er voor de vinylversie een separate master gemaakt die de dynamiek van de songs op de plaat bevordert. Tegelijkertijd siert het de mannen dat ze het album eerlijk hebben laten klinken en kleine oneffenheden erop hebben laten staan.
Verwacht geen onnodige poespas van Thanatos. Het is deathened thrash van de oude school (Sinister, Legion Of The Damned, Pestilence, Slayer, Sepultura, Asphyx, Death, Dark Angel). Geenszins vernieuwend, maar solide uitgevoerd. Violent Death Rituals is old school metal in een modern productiejasje. De technische vaardigheden zijn in de loop der jaren uiteraard flink verbeterd, waardoor de nieuwe collectie songs, mede dankzij het werk van Swan, als n van de beste van de discografie van de Rotterdamse groep de boeken ingaat.
De sterkste tracks van het kwartet, met de nieuwe ritmesectie bestaande uit drummer Martin Ooms en bassist Mous Mirer (beiden hebben een verleden bij Sudden Annihilation, Melechesch en Liar Of Golgotha), vindt je verspreid over de hele lengte. Zo is er de headbanger The Silent War en Unholy Predators met prima gitaarspel, dat onder meer herinnert aan Slayer en Death. En dan zijn er het speedy It Always Ends In Blood, dat verrast met fraai leadwerk en de zeer geslaagde overgang van felle thrash in The Outer Darkness naar een rustige, epische, van fraaie twinleads voorziene passage en weer terug.
Andere tracks doen er niet veel voor onder. Elke heeft wel een sterke riff (begin van Burn The Books Of Hate) of rolt lekker door (het agressieve, rechtdoorzee Corporate Indoctrination). Slechts de laatste twee reguliere tracks vallen wat minder op. Leuk is de ode aan de inspiratiebronnen van de heren in de bonustrack Legacy Of The Gods, waarin veel albumtitels genoemd worden. Wie herkent ze allemaal?
Violent Death Rituals staat met het ene been in het verleden (de songs zelf) en met het andere in het heden (productie, mix, master). Hoewel tegen nostalgie niet op te boxen is, verdient het al jaren onderbelichte Thanatos een compliment voor een album dat als een huis staat. Stephan Gebdi klinkt na zesendertig jaar nog altijd gedreven en het gitaarwerk van Paul Baayens bevat voldoende afwisseling om drie kwartier onderhouden te worden als liefhebber van deathrash uit de jaren tachtig en negentig.
Tracklist:
1. Violent Death Rituals
2. The Silent War
3. Unholy Predators
4. The Outer Darkness
5. Burn The Books Of Hate
6. It Always Ends In Blood
7. Corporate Indoctrination
8. Sent From Hell (I Infidel)
9. Legacy Of The Gods (bonustrack)
10. As The Cannons Fade
