20 maart zou de geschiedenis ingegaan zijn als de eerste dag waarop White Stones optrad, maar Prognosis is vanwege COVID-19 uitgesteld. White Stones is het nieuwe project van Opeth-bassist Martn Mndez. De Uruguayaan, die op het debuutalbum zowel de bas- als de gitaarpartijen heeft ingespeeld, krijgt hulp van grunter Eloi Boucherie, drummer Jordi Farr en er zijn gastbijdragen van gitaristen Fredrik Henrik kesson (Opeth) en Per Eriksson (ex-Bloodbath, ex-Katatonia).
Klinkt het als Opeth? Slechts gedeeltelijk. Het mystieke sfeertje is er. Daarnaast zouden de progressieve ritmiek en sommige riff- of leadpartijen genspireerd kunnen zijn door de werkgever van Mndez. Ook het tragere werk van Morbid Angel en Blood Incantation komt in gedachten op. Dit komt vooral vanwege respectievelijk het drumwerk en de extreme vocalen.
Toch is Kuarahy (de geboorteplaats van Mndez spreek je uit als kwarahie) anders en dat is beslist even wennen. Het is psychedelischer en atmosferischer, zoals Guyra, n van de uitschieters, laat horen. Het gitaarwerk is sludgier, vaker retrorock- dan deathmetalgeorinteerd en er zit weinig distortion op. Het tempo ligt doorgaans laag, en dat terwijl de double bass meermaals terugkeert en er ook blastpassages zijn. Als je nog steeds aan Opeth denkt, moet je dit album zien als een mix van Watershed (2008) en de laatste drie albums.
Vooral het drumwerk van Farr en de extreme vocalen van Boucherie (die tussen verstaanbare grunts en screams la Atilla Csihar switcht) zorgen voor de deathmetalelementen. Zoals aangegeven wijkt het gitaarwerk daar veelal van af. Je hoort eigenlijk een rockband spelen met een metaldrummer en -zanger. Onderscheidend zijn de exotische accenten die je met name terughoort in de ritmiek en ook wel in het gitaarspel, zoals het interessante en rustige begin van Drowned In Time toont. Dat zorgt ervoor dat de muziek levendig klinkt en in het geval van Ashes zelfs swingt. In het kalme Jasy zijn de baspartijen mooi uitgelicht. Ook elders zijn ze goed te horen, zoals in Worms, dat funky elementen bevat.
Mndez is echter geen geboren songwriter. De riffs zijn niet van het niveau waar je op hoopt. Bovendien mist er vaak een spanningsopbouw (op de openingsintro na) en is de productie wat vlak. Guyra en Ashes bevatten de meest memorabele ideen, maar veel andere songs gaan relatief onopgemerkt voorbij, al groeien ze wel naarmate het aantal luisterbeurten vordert. Dat geldt zeker voor Rusty Shell en Taste Of Blood. Voor Kuarahy, waar je moeilijk vat op krijgt, geldt echter geen enthousiast aankoopadvies.
Tracklist:
1. Kuarahy
2. Rusty Shell
3. Worms
4. Drowned In Time
5. The One
6. Guyra
7. Ashes
8. Infected Soul
9. Taste Of Blood
10. Jasy
