School Of Hard Knocks is een wens die in vervulling gaat voor Biff Byford, de frontman van NWOBHM-legende Saxon. Ondanks dat hij zelf al decennialang medeverantwoordelijk is voor wat die band ons op metalgebied voorschotelt, vond Byford het tijd voor een soloplaat. Met tien nummers claimt het platenlabel dat dit een album is waar je de zanger beter door leert kennen. Daar valt over te twisten, maar School Of Hard Knocks bevat zeker een aantal aardige rock- en metalsongs.
Byford krijgt op dit album hulp van onder meer gitarist Fredrik kesson (Opeth) en drummer Christian Lundqvist (The Poodles). Bovendien zijn er gastrollen voor Phil Campbell (Motrhead), Nibbs Carter (Saxon) en Alex Holzwarth (allerlei incarnaties van Rhapsody). Met deze sterrensamenstelling is het dan ook niet gek dat het instrumentaal behoorlijk spettert. Het enthousiaste, sprankelende spel is af en toe zeer vernuftig met spannende, soms progressieve gitaarpartijen, uitbundige en verrassende solo's en een buitengewoon degelijke ritmesectie.
Het is de perfecte begeleiding bij het nog altijd warme, krachtige stemgeluid van Biff Byford. De pensioengerechtigde leeftijd heeft hij al lang en breed bereikt, maar het musiceren lijdt daar niet onder. Natuurlijk klinkt zijn stem doorleefder dan tien, twintig of dertig jaar geleden. Dat levert dit iets persoonlijkere album de nodige sfeer en charme op.
Bijvoorbeeld tijdens de harde interpretatie van de klassieker Scarborough Fair of de heerlijke versie van de Wishbone Ash-track Throw Down The Sword. Laatstgenoemde is opgerekt tot zeven minuten en lijkt de zanger op het lijf te zijn geschreven. Het dromerige gitaarwerk klinkt kraakhelder en is vol emotie ingespeeld. Beide nummers zijn enkele van de meest persoonlijke momenten van de plaat, ondanks dat deze niet door Byford zelf geschreven zijn.
Het autobiografische element van School Of Hard Knocks komt terug in de titelsong, de openingstack en de vreselijke ballad, inclusief zoetsappige saxofoonsolo, Me And You. Welcome To The Show en de titelsong smaken in tegenstelling tot de overdreven afsluiter naar meer. Beide nummers hebben een fijne stijl die doet denken aan de vroege jaren tachtig met elementen van AC/DC en de Saxon-klassieker Denim & Leather. Songs die passen bij het oude Saxon, maar minder horen bij het moderne werk van Biff Byford en zijn kompanen.
Aan het meer hedendaagse geluid is echter ook gedacht. Bijvoorbeeld tijdens het ietwat progressieve The Pit And The Pendulum (met een zeer matige, gesproken introductie in de vorm van Inquisitor) en het rappe Hearts Of Steel. Degelijke songs die meer passen bij het huidige Saxon. Het flauwe, weinig aansprekende Worlds Collide en snelle Pedal To The Metal, dat ontsierd wordt door storende sirene-effecten, passen in hetzelfde straatje.
Hoewel het niet altijd duidelijk is waarom Byford het nodig vond deze songs solo uit te brengen en dit muzikale ei niet kwijt kon bij Saxon, waarin door de jaren heen ook al aardig is gexperimenteerd, is School Of Hard Knocks een zeer aangename plaat. Wellicht dat het graag eens iets willen doen met andere muzikanten daarbij een rol heeft gespeeld. Op instrumentaal gebied zijn er inderdaad wel wat verschillen aan te merken. Andersoortige solo's bijvoorbeeld en een soms iets progressievere inslag. Het zal liefhebbers van Saxon en traditionele heavy metal in ieder geval weinig moeite kosten om deze kundig ingespeelde en ingezongen plaat te omarmen.
Tracklist:
1. Welcome To The Show
2. School Of Hard Knocks
3. Inquisitor
4. The Pit And The Pendulum
5. Worlds Collide
6. Scarborough Fair (Simon & Garfunkel-cover)
7. Pedal To The Metal
8. Hearts Of Steel
9. Throw Down The Sword (Wishbone Ash-cover)
10. Me And You