Sascha Paeth is vooral bekend als producer van platen van onder meer After Forever, Ayreon, Epica, Rhapsody Of Fire en Running Wild, maar hij vond het tijd om zijn eigen muzikale ideen uit te werken en uit te brengen onder de naam Sascha Paeths Masters Of Ceremony. Op het debuutalbum Signs Of Wings werkt hij samen met bassist Andr Neygenfind (Dietmar Osterburg Trio, Groove Galaxi, The Bahama Soul Club), drummer Felix Bohnke (Edguy), toetsenist Corvin Bahn (Perpetual) en zangeres Adrienne Cowan (Light & Shade, Seven Spires, Winds Of Plague).
Meerdere leden hebben een heden of verleden bij Avantasia en het is dan ook niet vreemd dat de albumtitel refereert aan Dying For An Angel van Avantasia. Muzikaal zijn er zowel overeenkomsten (The Time Has Come en Weight Of The World) als verschillen. De toetsenpartijen spelen in tegenstelling tot die bij Avantasia slechts een ondersteunende rol. Het zijn vooral het gitaarspel van Paeth en de zang van Cowan die prominent in de mix staan.
Wat je voorgeschoteld krijgt, is veelal een mix van melodieuze (power) metal en hardrock. Hoewel de tracks qua opbouw weinig variren, hebben ze allemaal hun eigen identiteit. Zo is Radar een vrolijk piratenmetalliedje (inclusief bijdrage op accordeon) en Sick een stoere rocker. Het album begint sterk met de technisch thrashende power metal in The Time Has Come, dat direct de technische klasse van de muzikanten etaleert. Het vervolg is eveneens uitstekend met het donkerdere, atmosferische Die Just A Little. Met name het Nick Cave-achtige refrein is prachtig.
Hoewel de heren in de openingstrack imponeren, is het vooral Cowan die voor de memorabele momenten zorgt. De Amerikaanse beschikt over een divers en krachtig stemgeluid. De vierentwintigjarige frontvrouw komt zowel met haar cleane als extreme vocalen ( la Vicky Psarakis van The Agonist, zoals in Sick) goed voor de dag en ze heeft een groot bereik. Het schreeuwende en rauwe randje lijkt soms op dat van Lzzy Hale (Halestorm). In elk nummer komt ze met memorabele refreinen. In de enige ballad The Path, die wel wat heeft van Reach Out And Touch (Somebodys Hand) van Diana Ross, toont ze haar gevoelige kant.
Het niveau van Signs Of Wings zakt helaas wel naarmate de tracklist vordert. Het Beyond The Black-achtige Bound In Vertigo voegt niets toe en het titelnummer is geen sterke afsluiter. Daarentegen zijn The Time Has Come en Die Just A Little uitstekende nummers en ook daarna is het regelmatig genieten, met name dankzij Cowan, die het niveau van bijvoorbeeld Where Would It Be en Wide Awake opkrikt met memorabele refreinen. Haar krachtige veelzijdigheid en overtuigende performance is de trekpleister van deze langspeler. De instrumentatie is degelijk, maar blijft achter bij de vocale prestaties. Paeth had de laatste twee songs beter achterwege kunnen laten, maar zijn debuutalbum is verder beslist het beluisteren waard.
Tracklist:
1. The Time Has Come
2. Die Just A Little
3. Radar
4. Where Would It Be
5. My Anarchy
6. Wide Awake
7. The Path
8. Sick
9. Weight Of The World
10. Bound In Vertigo
11. Signs Of Wings
