Desondanks is het collectief altijd stug doorgegaan met platen uitbrengen. Deze werden vervolgens met wisselend succes ontvangen. De herkenbare sound van de Finnen is altijd aanwezig gebleven, al werd er per plaat wel wat geschoven qua accenten. Op het tiende album Killection doet Lordi het anders en komt de band met een bijzonder concept op de proppen.
Officieel staat de oprichting van Lordi genoteerd in 1992, maar op Killection rijst de vraag hoe de formatie geklonken zou hebben als deze bijvoorbeeld was ontstaan in de seventies. Het idee achter het album is dat dit een fictioneel verzamelalbum is met allemaal grote hits van vroeger tot het heden. Muziek die de band zou hebben gemaakt als deze daadwerkelijk in die tijd actief was.
Het geeft de formatie de gelegenheid om iets meer te experimenteren met zijn sound. Het gaat om kleine nuances en toevoegingen die ervoor zorgen dat nummers aan een bepaalde tijdsgeest gelinkt kunnen worden. Het idee is origineel en de uitwerking van de tracks is wat dat betreft ook gewoon goed.
Zo kent Killection geen slechte tracks. Het start lekker met Horror For Hire, dat gewoon nog klinkt als het moderne Lordi, waarbij de shockrock gevuld wordt met de belangrijkste basis-ingredinten, zoals catchy refreinen en dito melodielijnen. Opvolger Shake The Baby Silent grijpt vervolgens terug naar de jaren negentig en de industrial sound van Rob Zombie, terwijl het zoete Like A Bee To The Honey regelrecht is weggevlogen uit de eighties. Opvallend is dat deze track ooit geschreven is door Paul Stanley (Kiss), maar nooit onder zijn naam is uitgebracht is en nu zijn weg heeft gevonden naar de Finnen.
Het concept van verschillende tijdgeesten komt goed naar voren. Het is een gimmick die werkt en goed wordt uitgevoerd. Het spel is prima en ook de zang van Mr. Lordi is passend. Een wereldzanger zal hij nooit zijn, maar zijn herkenbare, donkere en rauwe stemgeluid drukt overal precies de juiste Lordi-stempel op. Het is dan ook leuk om typerende accenten uit de verschillende genres of decennia te horen. Denk bijvoorbeeld aan typische basloopjes of de ultra-herkenbare keyboardsound. Het enige nadeel op de plaat zijn de veel te lange interludes tussen de nummers door. Die hadden prima achterwege gelaten kunnen worden.
Lordi maakt een verrassende keuze door het kenmerkende shockrock-geluid te plaatsen in verschillende tijdsgeesten. Het vormt een welkome afwisseling met leuke referenties aan grote bands uit dat tijdperk. De band stelt in principe nooit teleur, maar tot grote hoogten zijn de laatste platen ook nooit gestegen. Killection doet dat ook niet, maar is gewoon meer dan vermakelijk. Simpel qua opzet, overtuigend qua uitvoering. Lekker swingende rock, met een leuke knipoog naar het verleden. Fans van de groep zullen niet teleurgesteld zijn en mensen die van aanstekelijke nummers houden met een niet te serieuze ondertoon doen er goed aan om deze plaat op te zetten.
Tracklist:
1. Radio
2. Horror For Hire
3. Shake The Baby Silent
4. Like A Bee To The Honey
5. Apollyon
6. The Last Hour
7. Blow My Fuse
8. I Dug A Hole In The Yard For You
9. Zombimbo
10. Up To No Good
11. Demomic Semitones
12. Cutterfly
13. Evil
14. Scream Demon
15. I Am Here
