Grappig genoeg doet Arkona dat tegenwoordig nog. De romantische verheerlijking van het eigene heeft tegenwoordig plaatsgemaakt voor wat satanische boosheid, maar de muzikale aanpak wijkt niet eens zoveel af van albums als Imperium (1996) en Noctural Arkonian Hordes (2002). Wel is de muzikale stijl iets verschoven naar Scandinavische contreien. Zo bevat Age Of Capricorn flink wat invloeden van oud werk van Setherial, Dark Funeral en Emperor. Black metal die stevig voortraast en tegelijkertijd ook veel melodie en memorabele passages bevat.

Aangezien ik het werk van die drie bands zeer waardeer, bevalt Age Of Capricorn me uitstekend. Sterker, Arkona walst met gemak over de hedendaagse concurrentie heen. De nummers op deze zevende volledige plaat steken erg sterk in elkaar. De Polen bouwen vooral erg fraai op en weten vrijwel elke track een mooie climax in te passen. Dat dit niet op een echt originele wijze gebeurt, vind ik persoonlijk niet zo'n probleem. Sfeervolle en uiterst agressieve bakbeesten als Stellar Inferno en Towards The Dark worden echt niet minder door wat leentjebuur bij de grote voorbeelden.

Het gezelschap beheerst de instrumenten tegenwoordig een stuk beter dan vroeger. Snarenplukkers Khorzon en Nechrist weten de weg op hun fretboards en met drummer Zaala hebben de Polen een prima houthakker in huis. Complimenten ook voor de bassende zanger Drac die zowel diep gruntend als vilein krijsend overtuigend uit de hoek komt.

Wat mij betreft gaat de titel voor beste blackmetalschijf dit jaar naar Mayhem, maar Arkona is echt een heel goede tweede. Zo hoor ik mijn black metal in elk geval het liefst. Hard, duister en toch melodieus. Gegoten in goede songs. En dat vergeten veel van die geschminkte types nogal eens.

Tracklist:
1. Stellar Inferno
2. Alone Among Wolves
3. Age Of Capricorn
4. Deathskull Mystherium
5. Towards The Dark
6. Grand Manifest Of Death