Niet dat daardoor de sound enorm is veranderd. Nog altijd speelt de groep donkere heavy metal, die zijn inspiratie vindt in alchemie en occultisme, met een licht-progressieve touch à la Psychotic Waltz, Mercyful Fate en Evergrey. Uiteraard is de zang van Bastiën Baron (een soort mix van die van Tom Englund, Warrel Dane en David Draiman) direct herkenbaar. Het nieuwe songmateriaal is wat scherper, krachtiger en rechter door zee dan op Albedo. Alle partijen zijn goed te horen. Dat de baspartijen goed in de mix staan, pakt goed uit en zorgt voor een heavy en dikke sound. Het gitaargeluid is wat scherper en de totaalsound is wat directer.

Het songmateriaal is vooral degelijk en de uitvoering is prima. Shuulak speelt echter veelal op safe, waardoor je als luisteraar niet vaak op het puntje van je stoel zit. De riffs missen inventiviteit en muzikaal gebeurt er minder dan op Albedo. Hier en daar zijn er wat fraaie twinleads.

De zang van Baron is het sterkste element in het geheel. Hij beschikt over een karaktervolle zangstem. Zowel met zijn cleane als zijn rauwe stem kan hij prima uit de voeten. Hij komt echter niet met pakkende zanglijnen die net dat beetje extra bieden en die je uitnodigen om de songs keer op keer te beluisteren.

Het nieuwe Shuulak laat nog niet het achterste van zijn tong zien. Het kan dus beter. Sfeerelementen als in het titelnummer (een outro van een minuut), in het tweede deel van Altar Of Gods en het keyboardspel in Chaosborn laten horen wat de mogelijkheden zijn, maar worden niet optimaal uitgewerkt. Citrinitas is beslist geen slechte schijf, maar blijft vooral onopvallend in zijn degelijkheid.

Tracklist:
1. The Chosen
2. Altar Of Gods
3. Chaosborn
4. Citrinitas