Als vrijwel vanzelfsprekend hoor je in de composities de karakteristieken van Vallenfyre terug, maar die van Strigoi zijn nog wat crustier en nihilistischer. Hoewel alles hier zwart, wit en grijs is, zit er aardig wat afwisseling in het songmateriaal. Het gaat van Celtic Frostiaanse death n roll in Seven Crowns naar crusty grind in Throne Of Disgrace (over de arrogantie met betrekking tot het misbruik in de katholieke kerk) en van doom in Carved Into The Skin naar een combi van punk en grind in Nocturnal Vermin en industrial la Godflesh in de intro van Parasite.
Het sterkste komen de heren voor de dag in Phantoms, Seven Crowns en Carved Into The Skin. Ook het brute en kwade Throne Of Disgrace mag zich tot dat rijtje rekenen. Die songs beuken lekker, zijn meeslepend en memorabel. Er staan ook wat minder memorabele tracks op dit debuut, met name op de tweede helft. De riffs in die fase zijn wat minder inventief, al is Plague Nation een late uitschieter. Enkele tracks lijken wat te snel te zijn afgerond, zoals Nocturnal Vermin. Parasite en Iniquitous Rage wisselen sterke en minder sterke ideen met elkaar af. Het doomy titelnummer verrast met koorzang. De zieke vocalen van Greg en de gemene, gesoleerde sound met een overstuurd randje blijven echter over de hele lengte een energieke factor.
Abandon All Faith is een plaat die vooral heel grimmig en naar klinkt en daarmee veel karakter heeft. Weinig poespas, gewoon beuken en rammen met een crusty sound, maar wel met voldoende afwisseling. De ene track is evenwel wat memorabeler dan de andere en de plaat gaat een beetje als een nachtkaars uit. Twaalf tracks is wat betreft te veel van het goede. Al met al een wisselvallige plaat met sterke momenten.
Tracklist:
1. The Rising Horde
2. Phantoms
3. Nocturnal Vermin
4. Seven Crowns
5. Throne Of Disgrace
6. Carved Into The Skin
7. Parasite
8. Iniquitous Rage
9. Plague Nation
10. Enemies Of God
11. Scorn Of The Father
12. Abandon All Faith
