Een demagoog of volksmenner is iemand die het publiek naar zijn hand kan zetten. Of hij nu gelijk heeft of er totaal naast zit, dat maakt niet uit, als hij zijn boodschap maar met verve verkondigt. De muziekwereld is ook altijd al verweven geweest met demagogie: nepimago's, bloederige T-shirts, overdreven propaganda, talentloze 'muzikanten' die worden gehypt, enzoverder. Deze band uit London draagt dus de naam 'Demagogue' en 'Nihil obstat' is de eerste echte release van deze vier heren.

Ze zeggen zelf dat ze door bands als Exodus, Coroner en Testament zijn be�nvloed. Ik snap dat de heren fan zijn van die leuke 80's thrash bands, maar hun eigen materiaal heeft m.i. niet veel te maken met old school thrash. Ik hoor hier en daar wel wat standaard thrashriffjes, maar ik hoor eigenlijk meer death metal invloeden en zelf een klein snuifje black metal (de dreigende sfeer in liedje drie en vier) De vier nummers lijken best wat op elkaar en zijn vrij chaotisch en soms onoverzichtelijk. Nergens vind ik echt goede hooklines of gave momenten terug. Dit komt deels door de onevenwichtige productie: 1 grote brij waar soms de gitaar duidelijk naar voor komt, soms de zang, soms een baslijntje en soms vals klinkende drumpartijen. Daar word ik niet vrolijker van.

Dit is typisch zo'n 'speel-aub-nu-een-cover-bandje'. Wat ik daarmee bedoel? Stel je voor: je gaat naar het plaatselijk jeugdhuis, er speelt een bandje, de nummers zijn van het zelfde kaliber dan op deze EP, je verveelt je, en je hoopt op een leuke cover ('Angel of death', 'Over the wall', 'Agent orange', 'Piranha' of een andere thrash klassieker). Nu hoop ik voor de band dat hun demagogische kwaliteiten groter zijn dan hun schrijverskwaliteiten, zodat ze toch nog wat van deze EP'tjes aan de man kunnen brengen.

Tracklist:
1. Litany of scorn
2. Pure hatred
3. Broken father
4. Contemplation to despair