Het is het enige licht, want als je niet droefgeestiger bent geworden na de drie kwartier speeltijd, is deze muziek niet aan jou besteed. Er is geen enkele vrolijke melodie te bekennen op deze doomy, statische en kosmische release. Het is de soundtrack van een verlaten wereld; een troosteloos grijze aanblik.
Er staan twee soorten tracks op dit debuutalbum. In het tien minuten durende I - Citadel Alunar, het relatief compacte The Voice Of Nebular Flame en het bijna twaalf minuten durende IV - Crusade Of NGC 5128 combineert Soroka statische drumpartijen met een strakke snare, langgerekte, melancholische synthesizerklanken en een laag gruizige tremoloriffs. In het vier minuten durende intermezzo III - The Senility Of The Hourglass en in het afsluitende V - Alunar, Decrepit is het puur dark ambient wat de klok slaat. In laatstgenoemde komt bij vlagen een ijskoude wind langs.
I - Citadel Alunar is direct de sterkste track. Daarin bouwt de man achter het project het geheel goed op, is er een hypnotiserende flow aanwezig en zijn de melodien memorabel. Dat is in II - The Voice Of Nebular Flame en IV - Crusade Of NGC 5128 minder het geval, maar deze houden wel de karakteristieke sfeer vast. In III - The Senility Of The Hourglass lopen de beat en het keyboardspel niet synchroon. Hoewel dit de intentie moet zijn geweest, zal dat een knoop in het oor leggen bij sommige luisteraars.
Alunar komt het beste tot zijn recht als er geen achtergrondlicht of -geluiden zijn. Je moet vooral in de stemming zijn om deze release impact te laten hebben. Ondanks dat de ambient black metal uitzichtloosheid ademt, kan deze rust brengen. Aureole weet dankzij de soepel verlopende transities de focus te behouden.
Tracklist:1. I - Citadel Alunar
2. I - The Voice Of Nebular Flame
3. III - The Senility Of The Hourglass
4. IV - Crusade Of NGC 5128
5. V - Alunar, Decrepit
