Koen kent u wellicht van zijn samenwerking met Armin van Buren, Epica, HDK, Dew-Scented, After Forever of I Chaos, maar hij doet nog veel meer. Hij speelt samen met Paul Quinn (Saxon) en Harrison Young (Doro) ook nog in de bluesrockformatie The Cards en met Valerio Recenti en Timothy Dunn in Voodoo Chambers (minimalistische, donkere pop). Heel divers dus, maar de meermaals tot beste hardrock/metaldrummer uitgeroepen dertiger concentreert zich op LEO vooral op stevige rock en metal met een progressieve inslag. Niet voor niets komen de vele gastartiesten dan ook uit die hoek. Wat te denken van bassist Rob van der Loo (Epica), toetsenist Jordan Rudess (Dream Theater), gitarist Paul Quinn (Saxon), Ruud Jolie (Within Temptation) en Jord Otto (VUUR, My Propane).
Het levert een veelzijdig album op, dat veel luisterbeurten nodig heeft om goed op waarde geschat te worden. Er gebeurt veel in de composities. Dat pakt soms goed uit, maar er zijn ook bijdragen die minder geslaagd zijn. Opener July 20, 1984 is daar meteen een treffend voorbeeld van. De vervormde extreme vocalen (de stem van de Dood) en enkele bijdragen op keyboard voelen niet echt op hun plaats. Verder is de opener een overtuigende track, die een mix biedt van elementen van Nevermore, Dream Theater en Devin Townsend.
Andere hoogtepunten zijn het atmosferische Dream Away, het ritmisch interessante, instrumentale Coffin & Carriage, het bombastische, symfonische I See Myself en het emotionele Simple Life. Speciale momenten zijn er tijdens D(e)ad, waarin oude opnamen van de stem van Leo te horen zijn, in Simple Life, waarin Koen op de piano van zijn vader speelt en in All We Have Is Now zingen Koens zus en moeder mee.
Zoals aangegeven zijn er meerdere gastartiesten op deze langspeler actief. Elke instrumentalist daarvan komt met goed soleerwerk. Van de vocalisten springen de bijdragen van Anneke eruit. Zoals gezegd zijn de extreme vocalen veel minder geslaagd (ook in Bereaved). Koen heeft een aardige zangstem, die vooral in Simple Life tot zijn recht komt. Zijn drumwerk is uiteraard dik in orde, maar het drumgeluid is wat mechanisch (te horen in het begin van Realization Of The Inevitable).
LEO is vooral een zeer persoonlijk album, dat primair grote waarde heeft voor Koen. Hij mag trots zijn op wat hij samen met de gastartiesten en Dan Swan heeft neergezet. Het is echter een release die alle kanten opvliegt en moeilijk te doorgronden is. Het gaat van de thrashy, metalen rocker Saying Your Name Out Loud naar het experimentele, avontuurlijke en grotendeels instrumentale D(e)ad (met vioolsolo van Ben Mathot) en van het donkere en zware Are You Out There Somewhere? naar het minimalistische Simple Life. Interessant en knap, maar lang niet altijd beklijvend. Dat hoeft ook niet. Voor Koen is het slechts mooi meegenomen als mensen dit album, waaraan hij jaren met bloed, zweet en tranen heeft gewerkt, mooi vinden.
Tracklist:
1. July 20, 1984
2. Dream Away
3. Realization Of The Inevitable
4. Coffin & Carriage
5. Bereaved
6. Saying Your Name Out Loud
7. D(e)ad
8. I See Myself
9. Are You Out There Somewhere?
10. Simple Life
11. Leo
12. All We Have Is Now
