Tevens staat A.C. of AxCx, zoals de band ook wel wordt genoemd, samen met Sore Throat bekend als de eerste die een contract bij een groot label tekende. Earache Records was al vroeg geïnteresseerd. In 1989 om precies te zijn, vlak nadat de 88 Song EP op de markt kwam. Het duurde echter tot 1994 voordat de eerste full-length via dat label verscheen. Daaraan voorafgaand kwamen er verschillende releases op de markt, waaronder de extended play Morbid Florist (1993), die in verschillende formaten is uitgebracht.
Eigenlijk is het aanvankelijke idee om slechts één demo uit te brengen en één show te geven, maar al snel komen er meerdere gigs en releases, waaronder een split met Seven Minutes Of Nausea. De optredens vinden onder andere plaats in huiskamers en kelders, de allereerste zelfs in de achtertuin van Seths moeder. In de eerste jaren maakt het trio, dat naast Seth destijds bestaat uit gitarist Mike Mahan en drummer Tim Morse, vooral “anti-music”. De intentie is om herrie te maken zonder ritmiek, riffs, teksten of titels. Het meest exemplarisch is de i>5643 Song EP, een verzameling nummers van een paar seconden, waarvan zestien tegelijkertijd te horen zijn, met een brei herrie tot gevolg. Na een paar jaar, waarin de muzikanten door Verenigde Staten en Europa touren, zijn de heren er flauw van. Alles wat erin zit, is eruit gehaald. Van de Europese tour zijn opnamen op verschillende releases, waaronder bootlegs, terug te vinden.
Op 1 maart 1991, exact drie jaar na de initiële oprichting, is er echter weer inspiratie. Er komt meer muziek tussen het lawaai door en er zijn zelfs teksten. Het eerste resultaat daarvan is Song #5, dat handelt over de ex-vriendin van de krijsende en gruntende vocalist. Ex-bokser Fred Ordonez (Shit Scum) is de nieuwe gitarist. Hij gaat mee op de Europese tour. Tim komt echter niet opdagen bij het vertrek en wordt door twee anderen vervangen, die in Europa opgepikt worden tijdens de tour. Die twee kennen de nummers echter niet en dat levert een nog grotere chaos op dan de muziek zelf al is. Seth en Fred duiken onder andere het publiek in om op mensen in te slaan en apparatuur te vernielen. John Kozik sluit na terugkeer in Verenigde Staten aan als tweede gitarist om toch iemand op het podium te hebben die de gitaarpartijen speelt terwijl Fred en Seth met en in het publiek bezig zijn.
Earache Records toont andermaal interesse en daarop duikt de groep de studio in om Morbid Florist op te nemen, een collectie oude en nieuwe tracks. Op de opnamedag werd John Kozik echter onwel omdat er nierstenen bij hem verwijderd moeten worden. Hij staat desondanks als bandlid genoemd in het booklet, omdat hij zijn deel (105 dollar, een derde van het totaal) van de opnamekosten betaalt. Alleen Seth en Tim zijn op Morbid Florist te horen. Op de cover is het bewerkte artwork (omgekeerd kruis op het voorhoofd) van de 12" Homosapien van Pete Shelly (ex-Buzzcocks-zanger) te zien. Volgens Seth was hij "the gayest looking person" in zijn platencollectie. Morbid Florist won het trouwens van Morbid Tennis Court, waarop David Vincent en satan als tennissers zouden zij afgebeeld.
De ep toont de beide kanten van de groep die een naam draagt die de intentie heeft om de meest belachelijke, aanstootgevende bandnaam ooit te zijn. Overigens is de naam niet geïnspireerd door de gelijknamige track van GG Allin, want die verscheen pas later. Enerzijds zijn er de oude noisesongs (Some Songs, Chump Change, Even More Songs, Some More Songs en Morrissey). Anderzijds komen er verschillende andere stijlen aan bod, zoals punkrock in Siege, crustpunk in Radio Hit en sludgy doom in Song #5 en Slow Song From Split 7”.
Tevens zijn er parodieën op You’re Unbelievable van de Britse band EMF en I Don’t Wanna Dance van Eddy Grant. Siege refereert aan de gelijknamige band, waarin Set een paar jaar zanger was (1991-1992). Het nummer is een medley van de songs Drop Dead, The Pentagon en Death And Taxes. Op sommige edities staat een cover van Hello, I Love You van The Doors als bonusnummer.
Die afwisseling maakt het een stuk prettiger om de hele speeltijd uit te zitten. Probeer maar eens meer dan vier minuten naar de 5643 Song EP te luisteren. Succes! Grateful Dead (dat overigens net als Morrissey niet refereert aan de gelijknamige band) en Radio Hit zijn de meest memorabele tracks op Morbid Florist. Hoogstaand is het songmateriaal niet, maar zo is de muziek ook niet bedoeld. Anal Cunt is vooral een uitlaatklep (geweest). De band heeft het verrassend lang volgehouden (tot de dood van Seth Putnam op 11 juni 2011) en is een inspiratiebron voor veel noisecorebands. Zeker Morbid Florist is van invloed geweest. De ep heeft een perfecte speelduur van achttien minuten en verveelt mede vanwege zijn veelzijdigheid niet snel. Veelzijdig was ook Seth, zeker in zijn gedrag. Hij joeg mensen tegen zich in het harnas, maar anderen beschrijven hem juist als een sensitief persoon. De vocalist, die in meer dan twintig bands/projecten speelde, zal in bepaalde kringen altijd een cultheld blijven.
Tracklist:
0. Hello, I Love You (The Doors-cover)*
1. Some Songs
2. Song #5
3. Chump Change
4. Slow Song From Split 7"
5. Unbelievable
6. Siege
7. Grateful Dead
8. I Don't Wanna Dance
9. Even More Songs
10. Radio Hit
11. Some More Songs
12. Morrisey
13. Song #6
14. Guy Lombardo
15. Bonus Track*
* = bonustrack op latere edities vanaf 1998
.jpeg){kind=small}
