Deicide kan volgend jaar het dertigste jubileum vieren. In deze drie decennia leverde de deathmetalband uit Florida waardevolle bijdragen aan de geschiedenis van de metal. In de beginjaren shockeerde men vriend en vijand middels de blasfemische teksten en het vervaarlijke imago en voorkomen van bassist/vocalist Glen Benton. Maar het waren vooral de hondsbrutale albums zoals het titelloze debuut (1990), opvolger Legion (1992) en Once Upon The Cross (1995) die diepe indruk maakten. Aan de belofte om, zodra hij op zijn driendertigste ouder was geworden dan Jezus, zelfmoord te plegen, hield Benton zich niet. Er zouden albums volgen die in kwaliteit zouden variren van matig (Scars Of The Crucifix, 2004) tot degelijk (In The Minds Of Evil, 2013) tot bijzonder sterk (The Stench Of Redemption, 2006). Inmiddels zijn we aanbeland bij album nummer twaalf: Overtures Of Blasphemy.
Net als de Floridaanse tijd- en genregenoten Cannibal Corpse en Obituary, is Deicide een band die zijn stijl na enkele albums vond en niet al te zeer van die vastgelegde koers af is geweken. Een nieuw album van Benton en de zijnen biedt doorgaans geen grote verrassingen, maar dient beoordeeld te worden op punten als de inspiratie, overtuigingskracht en geluidskwaliteit. Afgaande op die criteria, is Overtures Of Blasphemy geen wereldschokkende, maar ook zeker geen onwaardige toevoeging aan de discografie.
Benton en drummer Steve Asheim zijn inmiddels de enige nog resterende originele leden. Op gitaar treffen we nieuwkomer Mark English (Monstrosity) aan en voor Kevin Quirion is dit het tweede opeenvolgende Deicide-album op welke hij de snaren mag geselen. Sinds The Stench Of Redemption zijn aan Slayer herinnerende thrashriffs de composities binnengeslopen. Excomunicated is hier een voornaam en effectief voorbeeld van. Crawled From The Shadows is voor Deicide-normen behoorlijk melodieus en lijkt eerder op black dan death metal. Over het algemeen horen we echter weinig dat we nog niet eerder van Deicide gehoord hebben. We treffen zelfs meer dan eens duidelijke knipogen naar het eigen verleden aan. Seal The Tomb Below doet me bijvoorbeeld behoorlijk aan de klassieker Dead By Dawn denken.
Het album is eenvormig en compact, bestaande uit nummers die alle rond de drie minuten klokken. Voor variatie of inventiviteit was je bij Deicide nooit aan het juiste adres, maar kwalitatief valt er niets op af te dingen. Benton komt vocaal bijzonder sterk en vol voor de dag. De solos doen de kwaliteiten van de recentelijk overleden meestergitarist Ralph Santolla (die van 2005 tot en met 2011 bij Deicide speelde) niet vergeten, maar zijn zeer verdienstelijk. Steve Asheim tot slot, laat horen nog altijd een strakke en ietwat ondergewaardeerde drummer in het genre te zijn. Ook de mooie, gedetailleerde hoes van Zbigniew Bielak (Ghost, Behemoth, Destryer 666) is het vermelden waard.
Wederom ging de band voor de productie met Jason Suecof (werkte onder andere met The Black Dahlia Murder, Death Angel, DevilDriver) aan de slag. Diens kraakheldere geluid is duidelijk herkenbaar en drukt zijn stempel op Overtures Of Blasphemy. Velen zullen altijd de voorkeur blijven geven aan de sfeerverhogende producties die Scott Burns Deicides grootste klassiekers in de jaren negentig meegaf, zo ook ondergetekende. De tijd heeft echter niet stilgestaan. En het is bewonderenswaardig hoezeer Deicide zich zo ver in de carrire staande houdt en zeer bevredigende degelijkheid aflevert. Overtures Of Blasphemy is geen nieuw hoogtepunt in de carrire van Deicide, maar wel het beste dat de band sinds The Stench Of Redemption gemaakt heeft.
Tracklist:1. One With Satan
2. Crawled From The Shadows
3. Seal The Tomb Below
4. Compliments Of Christ
5. All That Is Evil
6. Excommunicated
7. Anointed In Blood
8. Crucified Soul Of Salvation
9. Defying The Sacred
10. Consumed By Hatred
11. Flesh, Power, Dominion
12. Destined To Blasphemy
