De sound op Diluvium is direct, strak, kraakhelder en krachtig. Progressief, maar behapbaarder dan Akrasis. Dat pakt al direct goed uit in het catchy Clandestine Stars; een track die in het rijtje Vortex Omnivium en The Anticosmic Overload past. Er komt trouwens een bassolo van Linus Klausenitzer in het midden van het openingsnummer voorbij. Daarmee is de eerste verrassing een feit. Naast de bekende elementen zoals blasts, vocoder-effecten, prominente aanwezigheid van fretloze bas en virtuoos gitaarspel zijn er nog een paar verrassingen op het album te vinden.
Het schrijven van nummers is dit keer aan iedereen overgelaten. Linus was samen met Steffen Kummerer de enige songwriter op Akrasis, maar gitarist Rafael Trujillo en drummer Sebastian Lanser hebben dit keer ook bijgedragen. Dat levert een diverser palet aan stijlen op dan voorheen. Bovendien krijgen alle mannen de ruimte om te excelleren en die benutten ze goed (zoals in Emergent Evolution).
Het technische niveau ligt verbluffend hoog, zoals we van het kwartet gewend zijn. Je staat er elke keer weer versteld van hoe snel en strak de heren de noten spelen. Juist dat technische niveau is het indrukwekkendste element van de plaat, want na Clandestine Stars is het even wachten op momenten die goed blijven hangen.
Een sterke fase dient zich echter aan met Mortification Of The Vulga. Sfeervol getokkel, memorabele headbangriffs en leads volgen elkaar op. Minder technisch (hoewel er ook weer een knappe solo en toch weer een technische lead langskomt), maar dat is in dit geval erg prettig voor de oren na het spervuur van noten in de voorgaande composities. Ethereal Skies is een stuk complexer (maatvoering, maar ook afwisseling in stijl van fusion en klassiek tot symforock) en bevat springerige, vrolijk stemmende riffs.
Zo wisselen de hooggeschoolde musici af tussen nummers die al een tijdje op de plank lijken te liggen (Convergence) en vernieuwende composities (het zojuist genoemde Ethereal Skies). De ene track is wat onderhoudender dan de andere, maar over het algemeen stemt Diluvium tot grote tevredenheid. Zeker als het ijzersterke en brute The Conjuration zich aandient met zijn donderende, zware bas die de connectie met het hoofdthema heel dichtbij brengt, en An Epilogue To Infinity, dat samen met de bonustrack A Last Farewell licht in de duisternis brengt, om zo de cyclus te voltooien. De cirkel is rond.
Tracklist:
1. Clandestine Stars
2. Emergent Evolution
3. Diluvium
4. Mortification Of The Vulgar Sun
5. Ethereal Skies
6. Convergence
7. Ekpyrosis
8. The Seventh Aeon
9. The Conjuration
10. An Epilogue To Infinity
11. A Last Farewell (Digital Bonus Track)
