Vroegh, toen poep nog met een lange oe was, toen de drempels nog kuilen waren, toen de kratten nog van hout waren en je door moest zuipen om de open haard aan te houden. Vroegh, toen we nog wel eens een plaat binnenkregen die leek te zijn opgenomen in een badkamer en totaal niet strak was (black metal telt uiteraard niet mee). Tegenwoordig kan iedereen op zijn zolderkamertje geweldig klinkende opnames maken en alles wat slordig ingespeeld is digitaal strak trekken. Vroegh was echt niet alles beter, maar dat had ook wel zo zijn charme en was dikwijls goed voor de lachspieren.
De Polen van Deconstructing Sequence is het echter gelukt om de lachspieren weer aan het werk te zetten. Was de bandnaam Deconstructing Sequence al niet heel briljant gekozen, met de naam van de plaat doet het 'avantgardegezelschap' er nog een schepje bovenop: Cosmic Progression: An Agonizing Journey Through Oddities Of Space. Het mag dan misschien avantgarde zijn, maar het is even nutteloos als een Tel Sell-slogan of een Tommy Teleshopping-infomercial. Maar wacht, er is meer!
Deze plaat klinkt zo waanzinnig slecht dat ik af en toe spontaan in de lach schiet. Na een onheilspellend intro van een half minuutje begint de ellende. Eerst denk je nog dat het een grap is. Of dat iemand de metronoom is vergeten uit te zetten. Was het maar een grap! Nee, dit is echt de bedoeling. De sowieso abominabel slecht geprogrammeerde drumkit bevat een 'trommel' die echt als een metronoom klinkt. Wat een waanzin! Dit praat je echt niet meer goed. Ook niet onder de noemer avant-garde. Mijn arme oren, it cannot be unheard. Dit slaat echt als een lul op een drumstel.
Alsof dat nog niet genoeg is, wordt er geprobeerd om genrevreemde elementen te incorporeren. Dit wordt echter op een dusdanig gekunstelde, tenenkrommende manier gedaan, dat je je werkelijk afvraagt wat er mis is met de mannen uit Szczecin. Absurdisme, maar dan niet op een goede manier. Neem nou die synthesizer. Die gaat alle kanten op. Van dance-sounds tot kerkkoor-geluiden, niks is te gek. Maar van samenhang is geen sprake. Het raakt kant noch wal.
We moeten het ook even over de vocals hebben. Want ook hier is het droevenis troef. De zanger bedient zich met wisselend succes van allerlei zangtechnieken. So far so good, maar er zit totaal geen lijn in. Er valt geen pijl op te trekken. De stem uit de geluidssamples zal wel uit een of andere film komen. Ik heb medelijden met de originele maker.
Ook na meerdere luisterbeurten blijft de plaat een terroristische aanslag op mijn trommelvliezen. Cosmic Progression: An Agonizing Journey Through Oddities Of Space is een potpourri van audio-fragmenten. Een volslagen krankzinnige combinatie van geluidsbaksels die random bij elkaar gemikt zijn. Werkelijk geen enkel nummer is de moeite waard.
Is er dan niks postiefs te melden over deze plaat? De optimist in mij weet maar liefst twee goede punten te vinden. Op de eerste plaats is geindigd: Hoera, eindelijk weer eens lekker een plaat afkraken. En op de tweede en tevens laatste plaats is geindigd: Hoera, de plaat is ten einde. Deconstructing Sequence, tot nooit.
Tracklist:
1. Lifeforce Awakens
2. V4641 Sgr
3. Memories Of The Sun, Memories Of The Earth
4. My Way Through The Stars
5. Dark Matter
6. Luminous (In The Process Of Merging)
7. Heading To The Virgo Constellation
8. Supernova (The Battle For Matter Begins)
9. Run Starchild... You Are Free Now!
