Marc laat op dit schijfje een mix horen van rock (Sépia), metal à la Judas Priest (het energieke Go!) en een kruising daarvan (het titelnummer). Alhoewel de drie nummers van rond de vijf minuten instrumentaal zijn en je de zang niet mist, zou een zanger of zangeres niet hebben misstaan. De nummers lenen zich er namelijk uitstekend voor. Elk nummer heeft herinneringswaarde dankzij terugkerende hooks en daarnaast is er uiteraard ruimte voor het soleerwerk. Dat is veelal melodieus, waarbij namen als Steve Vai en Joe Satriani in gedachten opkomen.

Melodie speelt een grote rol in alle drie nummers. Naast Marc op bas en gitaar is Symheris (ex-gitarist van T.A.N.K.) verantwoordelijk voor de elektronische ritmiek. D’Ici À Altaïr is een goed geproduceerde representatie van de diversiteit en de kunde van de gitarist die vooral een bescheiden bekendheid geniet dankzij Elyose.

Tracklist:
1. D’Ici À Altaïr
2. Go!
3. Sépia