Wij mogen dan s werelds grootste fanboy van Lord Volture en Conorach in de reviewgelederen hebben, ook hij moet wel eens verstek laten gaan. Extra zuur voor hem dat Lord Volture vanavond hun nieuwe album presenteert. Will To Power is het derde album van deze Wageningers en hun eerste dat niet in eigen beheer uitgebracht wordt. De podiumkeuze is gevallen op Dynamo, wat ondergetekende erg goed uitkomt.
Bij het betreden van de zaal blijkt Conorach al begonnen te zijn. Enige verwarring slaat toe, omdat ik dacht dat Black Knight zou beginnen. Zo laat was ik gelukkig niet binnen, maar minder gelukkig is de opkomst. Enkele tientallen mensen staan in een vrij lege zaal te kijken naar een band die dit jaar eindelijk wat naam begint te maken. Eindhoven is dan ook al een tijd niet meer het Nederlandse bolwerk van de heavy metal, maar daar laten deze Zuid-Hollanders zich niet door afschrikken. Eerlijk gezegd vind ik het een sterk muzikaal begin van de avond. De heren zijn duidelijk beter geworden in de afgelopen jaren en hun met historische teksten doorspekte power/folk metal gaat er in als koek. Regelmatig hoor ik prachtige gitaar- en keyboardpartijen passeren en ook de zanger houdt op het podium makkelijk stand. Voor de volgende keer zorg ik er voor dat ik de songs beter ken, want het nodigt erg uit tot meezingen.
Black Knight blijkt inderdaad wat hoger op de bill te staan dan ik gedacht had, maar Conorach overtreffen, lukt niet. Het neemt niet weg dat deze band goede dingen laat horen en met veel plezier op het podium staat. Een echt stukje historie, want Black Knight opereert al sinds 1981. Van die line up is alleen de drummer nog over. De gitarist probeert nog gekke bekken te trekken voor mijn camera, maar, terwijl ik het plaatje wil schieten, wil mijn toestelletje eerst nog even scherpstellen. Jammer! Het is niet veel drukker geworden, maar bij de meeste mensen slaat Black Knight goed aan. Er worden nummers van beide platen gespeeld, maar na een sterke opening vol enthousiasme en sterk gitaarspel zwakt het toch wat af. Halverwege krijg ik het bekende ik ken het trucje welgevoel. Sommigen denken daar ook over, anderen blijven tot het einde staan.
Dan mag eindelijk het feestje van Lord Volture beginnen. Allereerst stapt David Marcellis oud-collega (van het ooit talentvolle Conquestador) Tom Heijnen op het podium. Uiteraard heeft hij de nieuwe plaat al gehoord en nog voordat Lord Volture er ook maar een noot van gespeeld heeft, maakt hij duidelijk dat iedereen de plaat moet aanschaffen. De meeste mensen hebben daar maling aan en dus moet de band zelf opdraven. Het loopt langzaam iets voller in de zaal, maar nog steeds is de opkomst mager. Van een eventuele teleurstelling laat Lord Volture in elk geval niets merken. Het is een erg leuke show, waarbij meezingen meestal lastig is. Het geluid is in elk geval goed en er passeren best goede stukken de revue. Ook Lord Volture heb ik al enkele jaren niet meer op het podium gezien en het mag duidelijk zijn dat ze aan hun podiumpresentatie gewerkt hebben. Soms wanen de heren zich Accept of Scorpions. Leuk om te zien dat er nog jonge bands zijn die dat soort fratsen uithalen. Tegen het einde komt er nog een gastzanger op het podium. Overduidelijk een bekende van de band, al blijft hij voor mij de gozer die aan de lopende band zijn bier backstage haalde, om weer in de zaal terug te keren. De extra gitarist houdt het wat soberder. Het publiek smult ervan, maar het overtuigt me niet helemaal om de nieuwe plaat te kopen. Het neemt niet weg dat het een mooi feestje is en dat is Lord Volture zeker gegund.
