Het Eibergse Krakatu had de twijfelachtige eer om het festival te openen. Immers, het aantal bezoekers was nog minimaal om twaalf uur 's middags en bijna allemaal nog in bezit van een kater en een redelijk ochtendhumeur. Toch probeerden de mannen er toch maar het beste van te maken, en dat lukte ze ook nog aardig. Een lekkere opener van een lange dag. Door het strakke tijdschema stonden ze maar een kort half uurtje op de planken, en gingen daarom maar razendsnel door hun setlist heen. Weinig interactiemomenten met het publiek dus. Maar goed, dat was op het moment toch nog amper aanspreekbaar. (Matthijs)
Escutcheon uit Hengelo was hierna als eerste band te vinden op het hoofdpodium. De death metal die deze band produceert schudde langzamerhand de toeschouwers wakker. Lekker energiek speelde de band en hoewel het publiek nog niet helemaal wou meewerken, kan de band terugkijken op een prima beurt op Elsrock. Wat mij betreft hadden ze ook wat langer mogen spelen, maar na een half uurtje moest ook deze band het podium weer verlaten. Jammer. (Matthijs)
Naar mate er steeds meer toeschouwers binnen kwamen, was het de beurt aan het Zutphense Deluzion. Lekkere Gothenburg-stijl death metal dus. Helaas voor de mannen was dit voor velen het ideale moment om even de rust te pakken voor de rest van de dag. Muzikaal gezien zat alles wel snor en speelden ze een degelijke show. De afsluiter Poison. (inderdaad een cover van Alice Cooper) deed het nog erg goed. (Matthijs)
Oorspronkelijk was Defender de band die moest volgen, maar die moesten afzeggen. Face the Fact was daarom opgetrommeld als hun vervangers. Met de nodige scepsis ging ik maar even kijken wat deze band op het podium in petto had. De nummers die ik eerder had gehoord van deze band konden mij immers voor geen meter boeien. Gelukkig kan studiomateriaal een wereld van verschil maken met live optredens. Live staat Face the Fact als een huis en voorzichtig werden de eerste pits al begonnen voor het podium. De sfeer zat er lekker in en de band profiteerde daar optimaal van. (Matthijs)
Het Zwolse death/grind-gezelschap Carnal Leftovers moest hierna als zogenaamde tussenpaus fungeren. Zodra er een optreden was geindigd op het hoofdpodium, had de band die volgde op het kleinere podium al meteen een stuk minder bekijks. Ontzettend lullig natuurlijk voor de band in kwestie. Ook kwam het optreden van deze band niet echt lekker uit de verf. Van dichtbij was het nog goed om te horen, maar een paar meter verder overstemde de bas het geluid al veel te veel. Dat is jammer, aangezien de Zwollenaren zeker de potentie hebben om een vette show neer te zetten. Maar de combinatie van een verkeerd tijdstip en wat slecht geluid kan dodelijk zijn voor de amusementswaarde. (Matthijs)
Het Engelse The Rotted (voorheen bekend als Gorerotted) was de eerste band die wat bekender is voor het grotere publiek. De mannen hadden er duidelijk zin in en maakten er een goede show van. De band heeft al een ruime fanschare opgebouwd door de jaren heen, en na dit optreden ben ik er ook eentje van geworden. De sympathieke zanger Ben McCrow was vlak voor het optreden op zijn tong geprikt door n van de vele aanwezige wespen. Hij verontschuldigde zich nog daarvoor, maar het was gelukkig alleen maar aan zijn spraak te horen. De rest van de band stak ook nog eens in blakende vorm. De kersverse bassist Reverend Trudgill speelde alsof hij al jarenlang speelt in de band. Helaas was het optreden wel van de korte kant dan gepland. De reden was omdat de band nog later de dag in Belgi moest optreden. En dat is vanuit Rijssen nog een behoorlijke reis. Wel werden we nog van harte uitgenodigd om ze de dag later in Eindhoven te zien spelen. Ik had graag gewild, maar vervoerstechnisch is dat erg lastig vanuit het hoge noorden. Maar in ieder geval hulde voor The Rotted! (Matthijs)
Het Utrechtse Detonation is al jarenlang een belangrijke pion in het vaderlandse death metalcircuit. Toch had ook deze band last van het, inmiddels bekende, 'podium twee-complex'. Het geluid was niet helemaal goed ondanks ze in muzikaal opzicht toch een goed optreden wisten te verzorgen. Ook was er weer weinig bekijks voor het optreden, aangezien menig metalfan nog op adem moest komen van het optreden van The Rotted. Desondanks was de band prima in vorm. Vocalist Koen Romeijn bleek wederom te bezitten over een gouden strot. Gitarist Mike Ferguson is tegenwoordig voor altijd verlost van zijn vieze alter-ego (Dr. Zmegma van, inderdaad, Kutschurft) en wist het schaarse aandachtige publiek te verbazen met zeer goed gitaarspel. Dikke pluim voor Detonation. Eigenlijk hadden ze een plaats verdiend op het hoofdpodium. (Matthijs)
Het Zweedse Mother Misery had net zo goed uit het zuiden van de Verenigde Staten kunnen komen. De mix van heavy metal en southern sludge vormde wellicht de vreemde eend in de bijt op Elsrock, maar leidde zeker niet tot negatieve reacties van het publiek. Het was in ieder geval een frisse afwisseling tussen al het death en metalcore-geweld wat de boventoon voerde op het festival. Een dikke drie kwartier werden gevuld met een lekker opzwepende setlist. In het begin klonk het geluid niet erg lekker met als resultaat dat de zang ver naar de achtergrond werd gedrukt. Gelukkig werd dit snel verholpen waardoor het er voor de resterende tijd een prima optreden gegeven kon worden. Muzikaal gezien eigenlijk weinig aan op te merken dus. Wat wel irritant was, waren de speeches van zanger John Hermansen. Om het nummer vroeg hij zich af of het publiek al dronken was en ouwehoerde hij een beetje slap om zich heen. Maar verder zeker een bovengemiddeld goede show. (Matthijs)
Vanwege een uur vertraging met het vliegtuig moest het Ierse Cruachan niet alleen haar plaats op het hoofdpodium afstaan aan Mother Misery, maar de band kreeg ook nog eens minder speeltijd dan gepland. En om de een of andere reden hielden de Ieren er ook nog eens eerder mee op, waardoor onder andere het nummer Michael Collins niet kon worden gespeeld. Zoals altijd begon men met nummers zonder zangeres Karen, die pas het podium opkwam bij het derde nummer. Een aantal oude nummers kwam voorbij, maar er werd vooral veel werk gespeeld van de laatste twee albums. Het geluid stond niet altijd even goed en de band heeft ook niet de meest spetterende podiumpresentatie; vooral zangeres Karen heeft het talent om er als een zoutzak bij te staan, hoewel ze bij het laatste nummer Ride On toch nog een poging tot headbangen deed. Uiteindelijk heb ik me wel weten te vermaken bij dit optreden, alhoewel het kwalitatief gezien niet bijzonder sterk in elkaar zat. (Nicole)
Omdat Pro-Rail weer zo nodig moest knutselen aan het spoor tussen Hoogeveen en Zwolle moest ik veel vroeger weg dan gepland. Desondanks had ik gelukkig nog de kans om Heaven Shall Burn te aanschouwen voordat ik koers moest zetten naar het hoge noorden. Hun laatste album Iconoclast staat al geruime tijd in mijn top tien van 2008 en de twee albums daarvoor hebben ook een prominente plaats in mijn platenkast. Ondanks het begin niet geheel vlekkeloos verliep (de intro startte al voordat de band klaar was), ontplofte de boel meteen bij de opener Endzeit. Zanger Marcus Bischoff hield constant contact met het publiek wat natuurlijk de sfeer ten goede komt. De gehele tijd was hij op zoek naar mensen die rustig met de armen over elkaar naar het concert aan het kijken waren en attendeerde ze om toch wat losser te komen. De bekende nummers Counterweight en The Weapon They Fear werden warm ontvangen en bij Voice Of The Voiceless werd nog een (relatief) grote wall of death georganiseerd. Na het optreden werd het publiek nog getrakteerd op twee toegiften. Een geweldige afsluiter voor mij op Elsrock. Wat een geweldig optreden! (Matthijs)
Bij Ancient Rites wapperen de Vlaamse vlaggen weer in de wind. Ook de podiumaankleding heeft er ditmaal aan moeten geloven. Muzikaal is deze melodieuze black metalband weer prima op dreef. Met een behoorlijk geluid jaagt de band er weer een aantal oude en nieuwe krakers doorheen. Fatherland en Victory Or Valhalla zijn zoals wel vaker het meest indrukwekkend, maar ook een nieuwer nummer als Thermopylae hakt er lekker in. Frontman Gunther Theys is goed bij stem en ook de band stelt zeker niet teleur. Wel jammer is dat het geluid vooraan ietwat onduidelijk is, maar een paar meters naar achteren is het gelukkig beter toeven. Een goed optreden van deze heren. (Jeroen)
In een grijs verleden heb ik nog wel eens naar Deathstars geluisterd en het nummer Synthetic Generation kon mij wel bekoren, dus ik was benieuwd naar het geluid van de huidige Deathstars. Dat lijkt vrij onveranderd: Rammstein meets Marilyn Manson met industrial invloeden en een vleugje Tokio Hotel. Inmiddels is het niet meer helemaal mijn ding, maar gezien de drukte vooraan was het een wereldervaring voor de lokale alto-scne onder de achttien. Gegild werd er bij het zien van de vijf mannen in zwarte kledij en obscene gebaren werden gemaakt naar de zanger, die op zijn beurt erg gay probeerde over te komen. Of het nu een act is of niet: fout was het wel. Muzikaal gezien was het allemaal nog best in orde, maar een kwartier voor het einde ontstonden er problemen met de basgitaar waardoor het optreden voortijdig werd afgekapt. De band verdween na een korte mededeling van het podium tot grote teleurstelling van enthousiaste bezoekers. Zelf vond ik het niet zo erg, want hierdoor kon ik op tijd huiswaarts keren. (Nicole)
Pro-Pain ja! Eindelijk eens de moddervette mix van metal en keiharde hardcore in Rijssen. Een uitstekende keuze van de organisatie en bovendien een verrekt lekkere afsluiter. Het optreden spettert aan alle kanten en het geluid is zo vet als een varken. De band krijgt het voor elkaar om de pit nog woester te laten kolken dan eerder op de dag. De band is enthousiast en speelt daarnaast buitengewoon strak. Een nieuw nummer als Hour Of The Time knalt al net zo hard als Can You Feel It?. Hoewel ik de band op cd soms wat saai vind, weet men nu alle twijfel weg te nemen. Geweldig optreden van deze Amerikanen en bovendien een fantastisch einde van een zeer gezellige Elsrock editie. Volgens een 'live' kaalgeschoren organisator kunnen we volgend jaar weer met z'n allen naar Rijssen om dit gezellige festival mee te maken. Tot volgend jaar dan maar! (Jeroen)
Plussen:
- De gezellige en gemoedelijke sfeer
- Geen wachtrijen
- Prima eten
- Vriendelijk en snel personeel
- Goede metalmarkt
- De prijzen van bier en voedsel
Minnen:
- Slecht bereikbaar en geen vervoer naar het festivalterrein
- Optredens op podium twee die verstoord worden door soundchecks op het hoofdpodium
- Na afloop worden aangesproken door fanatieke christenen
Pagina 1: het verslag
Pagina 2: meer foto's en setlists
