Om lange wachttijden te voorkomen, wordt er om en om gebruik gemaakt van de twee zalen. We beginnen in de Kleine Zaal, waar het Zuid-Hollandse A New Dawn het spits afbijt. Het is alweer een dik jaar geleden dat deze formatie hun laatste demo afleverde. Het heeft er bovendien alle schijn van dat we nog even moeten wachten op een vervolg, want nieuwe nummers worden er vanavond niet gespeeld. Wel zie ik een nieuw gezicht op het podium. Het blijkt Jamila Ifzaren te zijn, die Sanne Kluiters bijstaat in haar zang. En die samenzang bevalt eigenlijk prima. Beide dames zingen erg goed en eigenlijk gaat de mix van heavy/thrash en gothic er prima in bij het publiek, dat na elk nummer hun genoegen kenbaar maakt met een verdienstelijk applaus.

Detonation opent vervolgens de Dommelsch Zaal. De Utrechters vallen middels twee zaken op: ze hebben er overduidelijk zelf veel plezier in en ze staan nog eens beregoed te spelen ook. Eerder dit jaar kwam hun meeste recente plaat Emission Phase uit en daar worden dan ook de meeste nummers van gespeeld, zoals het geweldige When Stone Turns To Ash. Het maakt eigenlijk niet uit of Detonation oud of nieuw materiaal speelt, het bevalt allemaal even goed en als dan ook het geluid nog uitstekend is kunnen we concluderen dat het viertal een prima visitekaartje aflevert.

In een vorig leven heette Demia Cancelled, maar omdat die naam met enige regelmaat verwarring veroorzaakte is gekozen voor een naamsverandering. De Kleine Zaal is behoorlijk gevuld, de band staat best strak te spelen en hun enthousiasme is er niet minder om, maar op de een of andere manier spatten de vonken er niet vanaf. Daarvoor is de moderne, door Machine Head geïnspireerde metal misschien net iets te voorspelbaar en heeft het publiek iets van been there, done that.

Zoals gezegd heeft dit Heavy X-Mass-feestje een gevarieerde line-up. Zo is er ook een plekje ingeruimd voor de Duitse feestbeesten van Tankard. Deze party-thrashers gaan al mee sinds 1982(!) en hoewel hun teksten over bier en het dronkenschap sommigen inmiddels wel de keel uithangen, blijft Tankard een band die weet hoe het een publiek achter zich moet krijgen. Met veel enthousiasme, goed verzorgd spel en een hoop lolligheid is het voor de Frankfurters een koud kunstje om de zaal in beweging te krijgen. Met een pak publiekfavorieten als (Empty) Tankard, Zombie Attack, The Morning After, Die With A Beer In Your Hand en het vurige Rectifier wordt de feestvreugde verder verhoogd en als zanger Andreas Geremia dan ook nog eens regelmatig zijn shirt omhoog trekt en met z’n microfoon op zijn omvangrijke pens mept kan de avond helemaal niet meer stuk!

Pitch Black Dawn, de jongste plaat van het Apeldoornse The Lucifer Principle viel vrijwel overal goed in de smaak. Heel gek is dat niet, want hun felle death metal pakt je bij je lurven en laat je niet meer los. Bovendien is de band live ook een verschijning op zich, met een contrabassist en een boomlange zanger. Het publiek wordt vanavond verwend met veel nieuwe nummers als Into Decay en het allesvernietigende Soul Saviour Throat Cut. Met de energieke podiumpresentatie is ook niks mis en eigenlijk is iedere death metalfan verplicht om deze band eens aan te horen. Ik durf dan ook wel te beweren dat de meest belovende Nederlandse death metalband van dit moment The Lucifer Principle heet!

Sinds 2005 is één van de meest invloedrijke death metalbands van Nederland terug aan het front. Gorefest zette met La Muerte uit datzelfde jaar weer een grote stap in de juiste richting en met het eerder dit jaar verschenen Rise To Ruin overtroffen de Zeeuwen zichzelf. Het optreden vanavond bezorgt mij gemengde gevoelens. Op zich is het geluid goed, maar enkele keren treedt er een onverklaarbare storing op, wat zorgt voor een irritant schel geluid. Daarbij komt dat er een stuk of acht stroboscopen zijn opgesteld die regelmatig zeer hinderlijk staan te flikkeren, zodat naar het podium kijken welhaast onmogelijk wordt. Ondertussen staan zanger/bassist Jan-Chris de Koeijer en zijn mannen gewoon supergoed te spelen en vliegen zowel nieuwe (Revolt, Speak When Spoken To, Rise To Ruin) als oude nummers (Erase, The Glorious Dead, Mental Misery) je om de oren. Op het muzikale vlak valt er niks negatiefs te melden. Jammer dus van de randzaken die toch lichtelijk roet in het eten gooien.

Als je de leden van Leng Tch’e op straat tegen zou komen zou je je moeilijk voor kunnen stellen dat ze deel uitmaken van misschien wel een van de hardste bands uit de Benelux. Ook is het moeilijk te geloven dat de Belgen slechts één gitarist in de gelederen hebben, want het geluid dat gecreëerd wordt is snoeihard en gaat door merg en been. Het begint misschien eentonig te worden, maar net als Detonation en The Lucifer Principle bracht Leng Tch’e eerder dit jaar eveneens een fantastisch album uit, en wel in de vorm van Marasmus. Als Gorefest enkele minuten voor je de pannen van het dak heeft gespeeld is dat moeilijk te evenaren. Toch lukt dat deze razorgrinders uit Gent heel aardig en knalt de band er keihard op met knallers als Lucid Denial en Submissive Manifesto, waardoor het publiek compleet losgaat. Leng Tch'e blijkt eens te meer een zeer gewaardeerde band, die zeker tot de betere bands uit de Relapse-stal behoort.

Het zit After Forever-gitarist/grunter beslist niet mee. Na eerder een burn-out te hebben gehad werd de Limburger op weg naar een optreden in Tsjechië onwel in het vliegtuig. Zijn zangtaken worden vanavond overgenomen door Koen van Detonation tijdens Living Shields en door Dennis van Severe Torture tijdens tal van andere nummers waarin flink gegrunt dient te worden. Een tweede gitarist ontbreekt echter, waardoor er toch wel een gat ontstaat in het totaalgeluid. Als dan ook de afstellingen niet kloppen (te veel bas, te weinig gitaar en keyboards) is het lange tijd allesbehalve genieten geblazen. Daar kan ook Irene Jansen (zus van zangeres Floor), die tijdens Who I Am haar opwachting maakt, geen verandering in brengen. Pas bij de Metallica-cover For Whom The Bell Tolls komt er verbetering in, waardoor de laatste paar nummers toch nog goed aan te horen zijn. Het publiek is helaas niet heel enthousiast (neem het ze eens kwalijk, After Forever heeft veel betere shows afgewerkt) en even twijfel ik of de band nog wel terugkomt voor een toegift. Gelukkig is dat wel het geval en als Floor het epos Dreamflight opdraagt aan het al na zes maanden overleden zoontje van twee fans, volgt een ontroerend applaus. Het nummer wordt sterk gebracht en Follow In The Cry (inclusief Jingle Bells tussenstuk) zorgt alsnog voor een mooi eind aan een zeer matig bezocht, maar daarom niet minder vermakelijk Heavy X-Mass.

Gorefest:

The Lucifer Principle:

Tankard: