Dat Eindhoven niet geheel ten onrechte tot Rock City is gebombardeerd, bewijst de grote opkomst van vanavond en het Zweedse Visceral Bleeding mocht een poging wagen om het zeer goedgeluimde publiek te vermaken. Ondanks het eerder dit jaar uitgekomen goede album Transcend into Ferocity wist de band niemand te imponeren. De nummers verdwaalden in de geluidsbrui en het geheel was erg stuurloos en wat overbleef was een heel matige en ultiem saaie deathmetalshow. Een concert om snel te vergeten.
Paul Speckmann is een persoon die geliefd en gehaat is, maar je moet toch wel respect hebben voor zijn doorzettingsvermogen. Al heel wat jaartjes levert hij met allerlei projecten cds af maar Master blijft uiteraard ht referentie- en verkooppunt van deze man met de lange sik. Er werd in drie kwartier tijd vooraal veel oud materiaal ten gehore gebracht zoals Master (waarmee het concert openbarstte na het clich intro van filmcomponist Ennio Morricone), Funeral bitch en Unknown soldier (allen van het eerste titelloze cultalbum). Het geluid en de presentatie was al een stuk beter dan het bij Visceral Bleeding het geval was, maar na elke nummers had ik het persoonlijk alweer gehoord. De klassiekers werden nochtans op een deftige manier de zaal in geslingerd maar van enige magie was nooit sprake. Een redelijke maar ietwat saaie set.
Eigenlijk is iedereen maar voor n reden naar de Effenaar afgezakt en dat is het optreden van Obituary. Het ietwat oudere publiek stond vol spanning af te wachten of deze legende het nog wel kon. Het geluid was in het eerste nummer nog ietwat matig en de geluidsman had ook vergeten de schuif van Johns Tardy microfoon lekker open te zetten. Dit ongemak werd echter snel opgelost en wat daarna geluidsgewijs volgde was heel goed. De muziek stond niet te hard, niet te zacht en het gitaargeluid was heel erg herkenbaar. Het was leuk om te zien hoe onze grote brulboei John (zijn strot blijft een waar genot voor je geluidsorgaan) met zijn mooie blonde krullen het podium afveegde en dweilde, en hoe beheerst en rustig de overige muzikanten de muziek met perfectie afleverde. Alleen had ik soms het gevoel dat de muzikanten een beetje teveel op automatische piloot speelden.
Het bloed gaat echter waar het niet kruipen kan en ik kon het niet laten om naar voor te trekken op avonturentocht naar een nog betere sfeer. Ik botste in trance op iedereen en ik vergat dat er nog andere mensen in de zaal waren en geraakte als een drugsvlucht in een andere wereld. In deze mooie droom hoorde ik naast wat nieuw materiaal wereldnummers als Im in pain, tumtum tum tumtum tum Final thoughts tumtum tum tumtum tum, Threatening skies en de klassiekers van Slowly we rot en Cause of death voorbijkomen. De roes was echter weeral veel te snel voorbij met het ultieme lijflied Slowly we rot. Het concert was bij vlagen echt heel geweldig en de sfeer was meer dan in orde. Ik denk dat niemand meer zal zeuren over de toch niet lage toegangsprijs want het was uiteindelijk toch nog een geweldige avond. Het enige minpunt van dit optreden was dat ik de klassieker Dont care niet heb horen passeren maar voor de rest niets meer dan lof. En dat laatste geldt ook voor de persoon die Obituary voor de Effenaar heeft geboekt zodat dit concert niet doorging in een minder gezellige zaal als 013. Nu hoop ik maar dat de heren dit sterk optreden kan vertalen in een nieuw sterk album. De verwachtingen zijn nu in ieder geval hoog gespannen. Chopped in Half!
