Devin Townsend en Haken in Tilburg | Metalfan.nl Concertreview

Dat betekent dat we een zeer luxe voorprogramma krijgen. De Engelse heren stonden immers eerder dit jaar in een uitverkocht Cultuurpodium Boerderij te Zoetermeer en een uitverkocht Effenaar te Eindhoven. Ze maakten in beide gevallen een uitstekende indruk en dat doen ze vandaag ook. Vanaf het eerste moment slaat de door onder meer Yes, Pain Of Salvation, Opeth, Meshuggah, Leprous, Dream Theater en Symphony X geïnspireerde progressieve kwaliteitsmetal aan, al is het in het begin wel even zoeken naar de juiste geluidsafstelling. Uiteraard is er in de set veel aandacht voor Vector, het album uit 2018. Drie van de zes tracks op de setlist komen van dit meest recente plaatwerk. Het zestal muzikanten begint direct sterk met Puzzle Box. Ondanks de complexe partijen zijn de heren beweeglijk. Zanger Ross Jennings stoot daarbij vlak voor het verlaten van het podium een standaard om. Dat levert een hilarisch moment op, omdat de technicus niet alleen de standaard terug moet zetten, maar ook even op zoek is naar de microfoon die onder de stellage is gerold, waarop Diego Tejeida staat te musiceren.

Het publiek zingt daarna mee met A Cell Divides, maar het is na het deels poppy Earthrise vooral het instrumentale Nil By Mouth dat er vandaag bovenuit springt, mede dankzij de gave lichtshow. Wat een klasse etaleren gitaristen Richard Henshall en Charles Griffiths, bassist Conner Green, drummer Raymond Hearne en toetsenist Diego Tejeida hier. Het zorgt voor nog meer beweging in het publiek, dat nadien met een uitbundig gejuich de prestaties waardeert. Als Jennings de toeschouwers daarna vraagt wie de band niet kent, zijn er nauwelijks handen die omhoog gaan. Toch speelt hij samen met de anderen vervolgens "one of our hits" Cockroach King "to win you over." Samen met het afsluitende 1985 (waarbij Diego naar voren komt met zijn keytar en danspasjes maakt) is dit de populairste compositie op de setlist. Haken speelt een uitstekende set, warmt het publiek lekker op en wint weer wat zieltjes.

Na een half uur pauze met vooroorlogse muziek is het tijd voor het hoofdprogramma. Devin Townsend krijgt naast Diego hulp van gitaristen Mike Keneally en Markus Reuter, drummer Morgan Ågren, bassist Nathan Navarro, zangeres Ché Aimee Dorval en achtergrondzangeressen Samantha Preis, zus Anne Preis en Arabella 'Bells' Packford. Het belooft een geniale en gekke show te worden, afgaande op wat er allemaal op Empath te horen is, het meest recente album, waarop Hevy Devy zijn muzikale vrijheden nog meer benut dan voorheen. Dat gevoel van geniale vervreemding wordt verder benadrukt in de merch-hoek met onder meer een Hawaii-shirt, slippers, Ziltoid's Plectrum Game en Ziltod's Wheel of Substance. De Hawaii-thematiek zien we meerdere keren terug tijdens de show. Direct bij aanvang al, als Diego Tejeida een cocktail aan het maken is, op een groot scherm de zee en palmbomen te zien zijn en meerdere bandleden Hawaii-shirts dragen. Het zijn kleurrijke en vrolijke taferelen. Devin spreekt het publiek toe en belooft ons: "It's gonna be a good night. We're gonna take you on vacation."

Iedereen is er klaar voor en heeft er zin in. De sfeer zit er al direct goed in met de vermakelijke aankleding en het enthousiasme van de bandleden. Ondertussen staan ze ook nog eens prima te musiceren en er worden nog maar eens een paar palmbomen op het podium neergezet. Aan elk detail lijkt te zijn gedacht. Zo komen er tijdens opener Borderlands twee figuranten het podium op om kort "Gotta have a good good life" te zingen, om vervolgens weer snel te verdwijnen. Diezelfde figuranten dragen een stellage met een kleine fluit het podium op. Ché Aimee Dorval bedient daarna een toeter. Je komt oren en ogen tekort om alles te volgen en al na één nummer is er meer op het podium gebeurd dan bij een gemiddeld concert.

Dat gaat het hele optreden door. Zo wordt de Evermore-videoclip getoond en wordt het podium veranderd voor een zeer relaxed deel van de set met vier songs van Ki (2009). Dat gedeelte van het optreden begint met een alternatieve versie van Coast, inclusief een lange, loungy inleiding, waarbij Townsend aanvankelijk het podium slechts deelt met Tejeida en op de achtergrond de kosmos te zien is. Ågren sluit aan op iets dat het midden houdt tussen een drumstel en een beatbox. De bandleden hebben zich inmiddels omgekleed en verschijnen in het zwart. Het energieniveau in de zaal zakt flink en de combinatie van Coast, Gato, Heaven Send en Ain't Never Gonna Win is iets te veel van het relaxte en komt zelfs langdradig over, hoewel het einde juist weer heel sterk is met improvisaties en geweldig drumwerk van Ågren.

Daarna stijgt het gejuich op bij het horen van de eerste klanken van Deadhead. Iedereen leeft weer op, knikt mee op de maat en is bij de les. Deadhead is beslist één van de hoogtepunten van de avond en er volgt er direct nog een met Why. Waarom? Omdat Devin in een zwarte rok verschijnt. Hij vind het tijd om lekker gek te doen en dat gaat de "happy bald old guy in a dress" prima af, zoals we van hem gewend zijn. Hij laat iedereen "Let me go home" oefenen, maar is na een keer oefenen nog niet helemaal tevreden: "It makes me feel better if you sing it at the same time."

Hij krijgt velen zelfs zo ver om het geluid van een koe na te doen "at your best death metal voice" en "at your best black metal voice". Het publiek eet uit zijn hand en doet dat ook tijdens het erop volgende Lucky Animals, waarbij massaal de "jazzy hands" de lucht in gaan. Het is feest en het kan niet gek genoeg. Zo verschijnen een koe en meerdere katten op het Hawaiiaanse strand en komt zelfs Genesis aan bod, waarop veel bezoekers mee staan te dansen op de discoklanken en springen op het refrein met de tekst "Let there be light, let there be moon, let there be stars and let there be you. Let there be monsters, let there be pain, let us begin to live again." Fantastisch! Wederom een hoogtepunt.

Het semi-akoestische Spirits Will Collide, waarin de dames schitteren, sluit de set rustig af, maar er volgt nog een toegift met allereerst een verrassing: een cover van Disco Inferno van The Trammps uit 1976. Het kan allemaal vanavond. Overal zie je mensen dansen, meezingen en lachen. Devin Townsend, die afsluit met Kingdom, toverde vanavond een lach op ieders gezicht, liet iedereen de ellende in de wereld voor een paar uur vergeten en neemt samen met de andere muzikanten met een buiging dankbaar afscheid van het uitzinnige publiek. Voordat iedereen naar huis gaat, adviseert hij ons: "Drive safe, drink enough water and wear your underpants."

Setlist Devin Townsend:
1. Borderlands
2. Evermore
3. War
4. Sprite
5. Coast
6. Gato
7. Heaven Send
8. Ain't Never Gonna Win
9. Deadhead
10. Why?
11. Lucky Animals
12. Castaway
13. Genesis
14. Spirits Will Collide (accoustic)

Toegift:
15. Disco Inferno (The Trammps-cover)
16. Kingdom