Vrijdag

"We're Disentomb from Australia and this is Abominations Created Through Divinity". Frontman Jordan James introduceert zijn slamming brutal deathmetalband uit Brisbane. De formatie is in 2009 ontstaan uit het ter ziele gegane Cadaverine en heeft twee full-lengths op zijn naam staan. Vandaag is er vooral aandacht voor de meest recente van de twee: Misery. De Australiërs laten een gemotiveerde indruk achter. Ook de aanwezige toeschouwers in de zaal hebben er veel zin in. Als de opgefokte en rondstampende Jordan vraagt om te schreeuwen of de horns te tonen, krijgt hij dan ook veel reactie. Vermakelijk zijn de woorden tussen de nummers door, over het verschil tussen shit cunt en sick cunt en over dat hij graag "some cunting violence" wil zien. Een paar slammers creëren met hun gevaarlijke capriolen een gat voor het podium. De rest staat eromheen, goedkeurend te luisteren naar vooral het drumwerk van Henri Sison. Met dit soort technische en brutale death metal is het altijd lastig om definieerbaar te klinken, maar het geluid staat goed afgesteld waardoor met name in de tragere passages de riffs en het basspel goed doorkomen. Disentomb, niet te verwarren met de gelijknamige variant uit Moldavië, is een prettige opener van Complexity 2018. (Jeffrey)

Als het Australische Aversions Crown zich vervolgens ook al aan de deathgrind waagt, begint het Complexity-concept wel een beetje uit het zicht te raken. Dit zestal bozeriken timmert al acht jaar aan de weg en is door Nuclear Blast onder de arm genomen. Dat zegt genoeg. Al hakkend en zagend jaagt men de zware noten de zaal in. Maar hoe erg de mannen ook hun best doen, en ondanks de hier en daar stijlvol ingelaste deathcorebreaks, ze kunnen niet voorkomen dat het allemaal nogal hetzelfde klinkt. Daarbij komt dat de muzikale afstelling wat te wensen overlaat. Zo staat de kick echt veel te hard. Toch is er een heel contingent ramharde bikkels dat hier zichtbaar van geniet. Hoofd- en haarslaan voor gevorderden. (Wouter)

Toen het Nederlandse Ulsect in mei 2017 zijn debuutplaat uitbracht, waren de recensies bijna unaniem lovend. Death metal van het hoogste niveau die interessant blijft door de perfecte dosering van lompheid, snelheidswisselingen en het juist toepassen van sfeerelementen. Grote vraag is dan natuurlijk altijd hoe dit vertaalt naar een live-omgeving? Het antwoord op deze vraag is voor mij ��n van de hoofdredenen om op vrijdag al in Haarlem te staan. Vanaf de eerste noot staat de band op het podium zoals deze op plaat klinkt: groots. De duistere muziek wordt live perfect vertolkt. De sfeer op plaat wordt ook vanaf het podium perfect overgebracht. Geen extra toeters of bellen, gewoon gave muziek. Het moddervette geluid en de sfeervolle lichtshow dragen hier zeker aan bij. Als de band na drie kwartier onafgebroken knallen het podium verlaat, weet ik het zeker: we hebben er in Nederland een monster van een liveband bij. Voor mij het hoogtepunt van de Complexity-vrijdag. (Constantijn)

Wie wat rust aan het hoofd wil, kan in het gangenstelsel zitten of rondhangen. In de gang bij het cafédeel is de merchandise te vinden en de eettentjes zijn in vergelijking met vorig jaar naar voren gehaald. Ondanks de beperkte keuze en het prijzige eten smaakten de pizza's, patat en broodjes rookworst prima. Velen kiezen er echter voor om een paar minuten door de kou naar het centrum te lopen om daar wat te eten. Ook kon je genieten van het signature bier van het festival: Complexity Black Ale. Vijf euro is wellicht wat duur voor een flesje, maar daar krijg je dan wel een collectors item voor terug. En het smaakt ook nog eens goed! Het zou leuk zijn als er wat meer keuze aan speciaalbieren zou zijn dan de standaardkeuzes die Heineken levert. Een samenwerking met de Haarlemse brouwerijen Uiltje en/of Jopen ligt daarbij natuurlijk voor de hand.

Wie de concertagenda in de gaten heeft gehouden, zal begrijpen waarom het allemaal zo boze-mannen-metal is vandaag. Oceano is namelijk onderdeel van een package. Samen met Disentomb, Carnifex en Aversions Crown kickt dit deathcoregezelschap vanavond zijn Europese tour genaamd Slow Death (de titel van Carnifex' laatste album) af. Hoe technisch death wel niet kan zijn, laat dit kwartet bands dan ook duidelijk blijken. Helaas is de variatie in de line-up op vrijdag daardoor ietwat ondermaats. Maar het draait niet louter om hoge snelheden. Dit deathcoregezelschap uit Illinois laat juist horen dat je ook sloopmuziek kunt maken met geraffineerde bang-riffs waarbij de snelheden je eens een keer niet om de oren gieren; als je de gitaareffecten maar gewoon goed smerig afstelt. Enkele deathcorefanaten staan te windmillen en twosteppen en vegen daarmee de vloer leeg. Ietwat verdwaasde blikken kijken toe hoe de moderne danspasjes vol overgave ten tonele worden gevoerd. Het vormt een interessant schouwspel van clashende culturen. Oceano trekt zich er echter weinig van aan en trapt de tour af met een geslaagd optreden. (Wouter)

John Frum is volgens mij zo ongeveer de enige band die echt een beetje aan aankleding gedacht heeft dit weekend. De andere bands staan gewoon een beetje in hun dagelijkse kloffie. Dan tel ik voor het gemak de panda's van Dødheimsgard even niet mee. Deze club doodmetaalmakers uit Amerika ontleent zijn bandnaam aan een figuur dat geassocieerd wordt met de cargo-cultus op het eiland Tanna (onderdeel van Vanuatu in de Grote Oceaan). Toen het Amerikaanse leger in de Tweede Wereldoorlog plots met vliegtuigen over kwam vliegen, hadden de bewoners er geen verklaring voor. Zij hadden nog nooit van vliegtuigen gehoord. En dan blijft er niks anders over dan denken dat het de goden zijn natuurlijk. Hoe het ook zij, de heren herriemakers staan in witte gewaden op het podium en hebben deze voor de gelegenheid maar eens lekker volgespat met bloed. Een referentie aan General Surgery zal zeker voor de gelouterde metalfan al gauw gemaakt zijn. Het 'vrolijke' deathmetalgezelschap uit Philadelphia houdt er een dito vrolijke sound op na. Met een strak optreden weten ze de luisteraar echter wel te boeien. Mijn oren zijn intussen een beetje death-moe geworden, maar mijn zege heeft het. (Wouter)

Ook Carnifex valt in het rijtje regelrechte sloopmuziek. Het mag dan wat technischer zijn, maar bij de plek op de bill bij Complexity Fest mogen gerust vraagtekens worden gezet. Dat neemt niet weg dat er een aardig contingent bezoekers speciaal voor deze beroepsvermorzelaars gekomen is. Natuurlijk wordt ook Slow Death gespeeld, maar de fans zullen blij zijn dat er slechts drie nummers van de nieuwe plaat gespeeld worden en de rest van de set geplukt wordt uit de intussen meer dan tienjarige carrière van de Amerikanen. Opvallend genoeg is de zaal matig gevuld. Is men te dronken? Is men speciaal voor eerdere bands gekomen? Wil men op tijd naar bed voor de volgende dag? Moet men de laatste verbinding naar huis halen? Only god knows... (Wouter)

Aan het einde van de eerste festivaldag werkt Dodecahedron zich op tot één van de beste acts van Complexity Fest 2018. Met zijn avantgardistische black metal doet de Tilburgse formatie de festivalnaam eer aan. Vaak onnavolgbaar dissonant, maar nooit zijn focus en intensiteit verliezend. Kwintessens geldt als een van de interessantere releases van 2017, niet alleen muzikaal, maar ook conceptueel. Vandaag is de vertaling van het songmateriaal naar het podium indrukwekkend. Het geluid staat wat aan de harde kant, maar de verschillende partijen zijn definieerbaar en de sludgy ondertoon zorgt samen met de ijzingwekkende gitaarpartijen voor een gaaf contrast. Voeg daaraan de indrukwekkende, goed getimede lichtshow (soms is het vrijwel geheel donker, een volgende moment flitst het licht alle kanten op) en je hebt een show die van begin tot eind boeit. Dodecahedron is een ontzagwekkende sluitingsact van de eerste festivaldag. (Jeffrey)