Het Amerikaanse Dark Descent Records heeft de laatste jaren bewezen een neus te hebben voor interessante en inventieve death metal. Eindelijk wagen wat bands uit hun stal zich aan de oversteek van de Atlantische oceaan. Blood Incantation en Cruciamentum, twee deathmetalbands die de afgelopen jaren hoge ogen hebben gegooid met eigenzinnig plaatwerk, toeren momenteel samen door Europa en doen op zondag 19 maart Baroeg, de welbekende metaltempel in Rotterdam Zuid, aan. Baroeg zou Baroeg niet zijn, als ze deze gelegenheid aangrijpen om lokale coryfeeën ook een podium te bieden: het tweetal wordt vandaag vergezeld door Thanatos, Neocaesar en Graceless. Wessel was erbij en zijn verslag lees je hier.

Bij binnenkomst is Graceless al een tijdje bezig. Het gaat om een nieuwe band rond Remko Kreft (o.a. gitarist in Soulburn) die hier naast gitarist ook als vocalist optreedt. Hij heeft een goede grunt, die goed bij de niet al te ingewikkelde midtempo death metal past. Het geheel doet me wat aan de oude albums van Gorefest denken. Prima opener.

Neocaesar is de nieuwe band van ex-Sinister-frontman Mike van Mastrigt. Ook zonder deze voorkennis is het duidelijk de band banden met Sinister heeft, want het gebodene riekt duidelijk naar de klassieke deathmetalplaten die begin jaren negentig door hem in werden gebruld. De vrij technische riffs en het typische gebruik van blastbeats doet de tijden van Diabolical Summoning (1993) en Hate (1995) herleven. Met name drummer Eric de Windt imponeert, maar van Mastrigt zelf werkt juist op de lachspieren: zijn pogingen om als een serieuze, grimmige metalfrontman te gedragen, komen erg olijk over. Al met al een vermakelijk optreden, dat voor veel aanwezigen, ondanks dat het nieuw materiaal betreft, veel nostalgische waarde heeft.

Cruciamentum betekent in het Latijn ‘martelen’. Voor de liefhebbers van goede death metal is de muziek die de Britse band maakt echter een streling voor het oor. Zowel op het debuut Charnel Passages (2015) als vanmiddag is elke riff en elke tik raak. Cruciamentum biedt fantastisch leadgitaarwerk en een smaakvolle toepassing van blastbeats in een sound die bruut, maar ook atmosferisch en weldoordacht is. Met in essentie lompe muziek, doet Cruciamentum iets vrij verfijnds. De duale vocale aanval van afwisselend hogere en lagere grunts draagt daar aan bij. Cruciamentum valt zo ergens tussen de Zweedse klassiekers en duisterder spul als Grave Miasma, waar de band eerder ook enkele leden mee deelde. Weer een gave exponent van de ‘nieuwe old school’!

Het optreden van Thanatos lijkt voor velen het moment om de inwendige mens te voeden. Niet alleen heeft de gemiddelde Nederlandse concertbezoeker de Rotterdammers al vaak zien spelen, maar ook sluit hun old school death/thrash metal niet zo goed aan bij de rest van de optredende bands. De oudste extreme metalband van Nederland laat zich niet uit het veld slaan door de iets minder gevulde zaal en speelt onder leiding van metalveteraan Stephan Gebédi een gedreven mix van jonger (Global Purification, Feeding The War Machine) en oud (Angelic Encounters, And Jesus Wept) werk. De aanwezigen genieten er duidelijk van en er ontstaat zelfs een moshpit, voor zover dat mogelijk is in kippenhok Baroeg. Afgesloten wordt er met War van Emerging From The Netherwolds (1990), het eerste nummer dat de band ooit schreef. Dit was de laatste gig met drummer Yuri van Enkel achter de kit. De komende maanden gaat de band zich richten op nieuw materiaal en het vinden van een nieuwe drummer. Daarna zien we ze ongetwijfeld weer.

Waar velen beweren dat death metal een wat verse ideeën doodgebloed en in het rijke verleden vastgeroest genre is, levert Blood Incantation vanavond het onomstotelijke tegenbewijs. Natuurlijk, invloeden van de grote namen zijn bij dit viertal duidelijk hoorbaar. Het gitaarwerk van wijle Chuck Schuldiner, de lompheid van Morbid Angel, de duisternis van Immolation en de dissonantie van Demilich zijn allen vertegenwoordigd. Met al die ingrediënten brouwt het viertal echter iets heel bijzonders en eigens. Welke deathmetalband begint zijn debuutplaat bijvoorbeeld met een nummer van dertien minuten?

Het is deze bravoure, tezamen met de geslaagdheid van hun ideeën, die van Starspawn het meest verrassende deathmetalalbum van 2016 maakte. De liveopvoering is al even indrukwekkend. Ondanks de moeilijke muziek gaan de muzikanten helemaal op in het spel. De ritmesectie speelt daarbij de show. Bassist Jeff Barrett doet met zijn creatieve vingerwerk aan Steve DiGiorgio denken. Drummer Isaac Faulk heeft dikwijls een jam-achtige stijl die toaal niet metal aan doet, maar wel werkt. Het publiek staat er rustiger bij dan de uit hun plaat gaande bandleden en ondergaat het geheel. Waar een deathmetaloptreden vaak overkomt als een mokerslag in het gezicht, zuikt Blood Incantation je eerder een zwart gat in. Ik moet zelfs meermaals aan ambient denken.

Tijdens het optreden passeert bijna het hele repertoire van de band, dat op dit moment uit een debuutplaat en de ep Interdimensional Extinction (2015) bestaat. Na een toegift op verzoek van het enthousiaste publiek is de koek definitief op, maar dit smaakte zeker naar meer. We zagen vanavond een band met veel potentie en ambitie, die ons ongetwijfeld nog veel moois gaat brengen.