Op The Road Of Bones is er in die zin weinig veranderd. De gitaren knallen harder dan op klassiekers als The Wake en Subterranea. Tevens zijn de muzikanten minder met zichzelf bezig. Het spel van de teruggekeerde ritmesectie Paul Cook (drums) en Tim Esau (basgitaar) staat volledig in dienst van de songs. Datzelfde geldt ook voor de zwaar ondergewaardeerde gitarist Mike Holmes. De man staat weliswaar nooit zo op de voorgrond als John Mitchell (Arena) en Nick Barret (Pendragon), maar bezit minstens evenveel kwaliteiten. Kwaliteiten die hij ook op The Road Of Bones subliem etaleert. Overdadig wordt het echter nooit. Ook Holmes maakt zichzelf ondergeschikt aan de compositie.
Zo hoort het ook, want in compositorisch opzicht maakt de band een behoorlijke sprong vooruit ten opzichte van de vorige cd. Die plaat was prima, alleen juist door alle toeters en bellen soms een beetje vermoeiend. The Road Of Bones is dat door de compactere opzet niet. De cd herbergt weliswaar een lange epische track in de vorm van het fabelachtig mooie Without Walls, maar de lengte van het album blijft met ruim vijftig minuten binnen de perken.
In dat kleine uur komt er genoeg moois voorbij om de liefhebber van grootse symfo te doen watertanden. Zo is daar het schitterende titelnummer dat klein en breekbaar begint met een hoofdrol voor de uitstekend zingende Peter Nicholls. Door de subtiele toetsen van de nieuwe toetsenist Neil Durant verveelt het lied geen enkel moment. IQ zou IQ niet zijn als er niet ook een prachtige spanningsopbouw in het nummer zou zitten. De compositie mondt zodoende uit in een tranentrekkend mooie finale waarin een haast filmische sfeer gecreëerd wordt.
Zo staan er eigenlijk louter krakers op deze cd. Het eerder genoemde Without Walls behoort nu al tot de betere epics die het Britse gezelschap in ruim dertig jaar uit de pen zag vloeien. Een schitterende compositie die ondanks de stevige speelduur van bijna twintig minuten toch een liedje blijft. Het nummer krijgt extra kracht, omdat Durant en Holmes hier lekker losgaan. Met name de gitaarsolo's zijn om je vingers bij af te likken. Ook Nicholls geeft het geheel met zijn eigenzinnige stem veel kleur.
Eigenlijk is er over alle nummers wel een heel verhaal te vertellen. In het kort komt het er op neer dat IQ de symfotroon weer even mag bestijgen. Later dit jaar verschijnt ook het nieuwe album van Pendragon, dus het is afwachten of die ereplaats behouden blijft. Al doet dat er niet toe. Zolang IQ dit soort meesterwerken aflevert, kan het gezelschap nog jaren mee. De originaliteitsprijs zullen ze er niet mee winnen, maar met zoveel sterke songs en muzikale kwaliteit op zak is dat ook niet nodig. Ik raad de liefhebbers overigens aan om de speciale editie met bonuscd aan te schaffen. Op die extra cd staan zes songs die bij elkaar bijna net zo lang klokken als het reguliere album. Muziekstukken die bovendien niet of nauwelijks onderdoen voor het hoofdmateriaal. Dit is puur genieten.
Tracklist:
1. From The Outside In
2. The Road Of Bones
3. Without Walls
4. Ocean
5. Until The End
*Bonus cd
1. Knucklehead
2. 1312 Overture
3. Constellations
4. Fall And Rise
5. Ten Million Demons
6. Hardcore
*Limited Edition
