Het podium van de kleine zaal is al sfeervol aangekleed met schedels op spaken en vlaggenstandaarden als om klokslag drie uur het Friese Bladecrusher het spits afbijt. En dat doet de band op ronduit formidabele wijze! Letterlijk vanaf de eerste seconden ontstaat er een moshpit in de goed gevulde zaal. De energieke muziek van de band leent zich daar ook uitstekend voor. Bladecrusher levert oermetal die uit iedere porie druipt: de felheid van de snelste thrashbands uit de jaren tachtig, gecombineerd met wat opgefokte hardcore-invloeden en af en toe een logge deathmetalriff. De bandleden stuiteren vol energie over het podium – vooral bassist Walter Huliselan valt in positieve zin op met zijn expressieve spel en voortdurende aansporingen – en dat werkt direct aanstekelijk. Tel daarbij op dat Bladecrusher precies weet hoe ze stoere headbangpassages moeten afwisselen met smeuïg gitaarwerk en alle ingrediënten voor een geslaagde opener zijn aanwezig. De epische afsluiter Behold The Deity, inclusief een charmante spoken word passage in het begin, ontpopt zich tot persoonlijke favoriet. Bladecrusher speelt de zaal volledig plat en mag terecht een daverend applaus in ontvangst nemen!

De eerste band die op het hoofdpodium zijn kunsten mag vertonen, is Headless Hunter. Deze thrashformatie komt uit Eindhoven en speelt dus een thuiswedstrijd. De heren zijn van plan om er een feestje van te maken. Gedurende het hele optreden vliegen enkele grote plastic opblaasknuppels door het publiek. In muzikaal opzicht is Headless Hunter echter minder interessant. De krachtige thrash metal van het vijftal is namelijk vrij eendimensionaal. Bovendien lijkt de geluidstechnicus nog niet bepaald wakker, want het geluid is niet best. Vooral het gitaarwerk verzuipt een beetje in een brij van bas- en drumklanken. Mede daardoor komt Headless Hunter niet helemaal tot zijn recht. Bovendien begint de schreeuwerige zang van frontman Lucas van der Heijden na een tijdje wat eentonig te klinken. De Eindhovenaren produceren thrash metal volgens het boekje, maar ontberen nog een eigen smoelwerk. Door het jachtige tempo blijft de energie echter hoog en kan de band op een tamelijk enthousiaste publieksresponse rekenen.

Het Duitse Battlecreek komt het podium op onder begeleiding van de iconische soundtrack van de jarentachtigserie The A-Team. Kijk, dan heb je het begrepen! Het wekt geen verwondering dat ook deze groep inspiratie put uit de thrashmetalhelden van weleer. De old school thrashmetal vertoont duidelijke raakvlakken met Exodus, Destruction en Tankard (de ‘schwung’), maar valt op door het lekkere gitaarwerk. Zo gooit gitarist Chris Meisl er ieder nummer wel een smakelijke solo uit. Drummer Phil "Wilsener" Stelzer – die eruit ziet als Mike Portnoy na een extreem wilde nacht – zorgt met zijn energieke spel voor een solide fundering. Zanger Berne Meisl klinkt af en toe wat monotoon, maar weet net voldoende melodie in zijn stemgeluid te leggen om te overtuigen. Battlecreek is niet de meest originele of sterke band, maar weet in prima tracks als Redneck Riot en Kill Or Be Killed op goede wijze brallerigheid en melodie te combineren.

Op voorhand keek ik erg uit naar het optreden van Devastator. De Britse blackened thrashformatie levert onlangs immers het fijne nieuwe album Conjurers Of Cruelty af. Niet voor niets heeft de band onderdak gevonden bij het relatief grote Listenable Records. De raakvlakken met headliner Midnight, maar ook met een band als Hellripper, zijn duidelijk hoorbaar. Helaas wordt het optreden vanmiddag vakkundig de nek omgedraaid door het ronduit waardeloze geluid. Dat staat niet alleen veel te hard, maar galmt ook aan alle kanten, waardoor de vinnige solo’s van gitaristen Richard Bateman en Christopher Whitehurst – normaal gesproken de belangrijkste troefkaarten van de band – nauwelijks te horen zijn. Daardoor komen snedige krakers als Black Witchery en Ritual Abuse (Evil Never Dies) helaas totaal niet uit de verf. En hoewel een dergelijk euvel normaal gesproken nog wel wat wordt gladgetrokken, wordt het geluid alleen maar slechter. Het publiek laat zich niet ontmoedigen – getuige de grote moshpit die voor het podium gaande is – maar ik hou toch een beetje een vervelende bijsmaak aan het optreden over.

De kleine zaal voelt vandaag toch al snel als de plek waar de gaafste optredens plaatsvinden. Dat geldt zeker voor Amerikaanse black/speedmetalband Bewitcher. De groep uit Portland, Oregon heeft met zijn eerste twee langspelers een aardige status opgebouwd, met als resultaat dat het meest recente werkstuk Cursed Be Thy Kingdom (2021) via Century Media Records verschijnt. Al snel wordt duidelijk dat de vooruitgesnelde status volledig terecht is. De vuige combinatie van black metal, speed metal en – niet te vergeten – een stevige scheut heavy metal (denk qua referentie vooral aan Hellripper) blijkt ronduit onweerstaanbaar. Vooral het geweldige gitaarwerk van frontman Matt Litton (die naar het illustere pseudoniem Unholy Weaver of Shadows & Incantations luistert) blijkt een enorme troefkaart van de band. Litton strooit werkelijk aan de lopende band met riffs die smeuïger zijn dan roomboter – en gooit er net zo makkelijk een aantal snedige solo’s tegenaan. Het dak gaat er dan ook vanaf de eerste seconde af, met de ene na de andere crowdsurfer die zich in volledig euforische staat door de zaal laat dragen. Het drietal vuurt intussen zonder veel poespas zijn energieke composities op de zaal af, geholpen door het perfect afgestelde geluid. Bewitcher doet zijn naam eer aan en betovert het publiek met een van de hoogtepunten van het festival!

Omdat de inwendige mens ook gevoed dient te worden, gaat het optreden van het enkele jaren geleden opnieuw opgerichte Cyclone aan mij voorbij en maak ik mijn opwachting weer bij High Command. De muzikale wortels van het Amerikaanse gezelschap liggen in de thrash metal, maar de band doorspekt die basis met invloeden uit de hardcore en punk. Die cocktail is er vooral op gericht om de luisteraar om de oren te slaan met authentieke, stoere metalriffs met Hoofdletter M. Er wordt rijkelijk geput uit de clichés uit het grote handboek der zware metalen. “Behold the power of merciless steel!”, gilt de zanger terwijl hij met een zwaard zwaait ter inleiding van het treffend getitelde Merciless Steel. Aan zijn enthousiasme zal het vanavond niet liggen: na vrijwel ieder nummer roept hij “Eindhoven, welcome to hell!”. In muzikaal opzicht klinkt het materiaal behoorlijk lekker – en vooral het stoere gitaarwerk valt in positieve zin op. Niet voor niets resideert de groep bij Southern Lord Recordings. High Command is iets minder energiek en catchy dan Bewitcher, maar levert een degelijk optreden af.

De stemming zit er inmiddels goed in en laat het maar aan de in Ierland residerende thrashmetalformatie Gama Bomb over om de feestvreugde verder te vergroten. Waar sommige groepen zichzelf enorm serieus nemen, brengt dit viertal zijn muziek altijd met een stevige knipoog. Zanger Philly Byrne – gekleed in een stijlvol wit pak – betrekt het publiek tussen de nummers door met een flinke dosis humor. Zo vraagt hij om de beste powermetalscream van het publiek en kondigt draagt hij het nummer 666teen op aan ieders “innerlijke tiener”. Het kwartet wordt zelfs vergezeld door een heuse mascotte: een wat potsierlijk ogend ‘monster’ maakt zijn opwachting op het podium tijdens Bring Out The Monster. Dergelijke kwinkslagen betekenen overigens niet dat Gama Bomb muzikaal gezien niets te melden zou hebben. De opzwepende nummers zitten zeer degelijk in elkaar en hebben door hun swingende karakter een hoog Tankard-gehalte. Gama Bomb doet niets nieuws, maar weet de zaal goed mee te krijgen met zijn energieke show.

De verrassing van de dag komt op naam van de Indiaase heavy/thrashmetalband Kryptos. De groep uit Bangalore heeft weliswaar al zes platen op zijn naam staan – de nieuwe langspeler Decimator verschijnt deze zomer - maar zal niet bij iedereen direct bekend zijn. De vuige, maar zeer melodieuze combinatie van heavy metal, thrash en speed metal overtuigt echter vanaf de allereerste seconde. Net als Bewitcher ademt Kryptos ‘metal met hoofdletter M’ uit elke porie. Vooral het fantastische gitaarwerk is om de vingers bij af te likken: de heerlijke, melodieuze leads en stoere riffs worden in niet aflatende hoeveelheden over de gewillige zaal uitgestrooid. Frontman Nolan Lewis beschikt bovendien over een prima stem met een lekker rauw en snauwend randje. De nummers zitten catchy in elkaar, met refreinen die tot luidkeels meezingen uitnodigen (Afterburner). Qua sound bevindt Kryptos zich zowel in de buurt van Kreator als het oude Iron Maiden. Kryptos tovert de kleine zaal om in een heavymetalwalhalla en lijkt zelf wel wat overdonderd door de uitbundige publieksresponse. Samen met Bewitcher het hoogtepunt van de dag!

In de grote zaal mag de band met de tongbrekende naam Angelus Apatrida zijn kunsten vertonen. De thrash metal van deze Spanjaarden klinkt ontzettend strak en professioneel. Het is te horen dat de mannen al heel wat jaren samenspelen – en dat de band bij het grotere label Century Media Records bivakkeert. Angelus Apatrida levert pure, oerdegelijke thrash metal, vol snelle, agressieve riffs en lekker logge groovegedeeltes, op weinig subtiele, maar zeer effectieve wijze aan elkaar geschreeuwd door frontman Guillermo Izquierdo. De invloeden van met name Exodus zijn duidelijk hoorbaar, terwijl de epischere zanglijnen af en toe wel wat aan Metallica doen denken. Het geluid in de grote zaal staat altijd vrij hard, maar is inmiddels gelukkig wel beter in balans. Hoewel Angelus Apatrida er zeer vakkundig op los hakt – met als gevolg een enorme pit voor het podium – mis ik wel het authentieke gevoel dat bijvoorbeeld Kryptos wel heeft. Desondanks valt er geen speld tussen te krijgen, zo strak staan de heren te spelen.

De afsluiter in de kleine zaal is de thrashmetal/crossover-formatie Insanity Alert. En de heren zijn vastbesloten om de zaal op zijn kop te zetten. Het vijftal, luisterend naar illustere namen als Slapmaster Puke (basgitaar), The Inphiltrator (gitaar), Don Melanzani (drums), Dave Dave Dave (gitaar) en Nederlandse zanger Heavy Kevy, breekt de tent af met korte, humoristische nummers die er met veel jongehondenenthousiasme doorheen gejast worden. Vooral de zanger ontpopt zich tot de leukste thuis met zijn behoorlijk melige introducties van de nummers. Zo roept hij weinig overtuigend en in onvervalst Louis van Gaal-Engels “are joe happie?”, om vervolgens droog te vermelden dat hij dat heeft geleerd op zijn cursus “wat moet je zeggen op een festival”. Verder loopt hij voortdurend te wapperen met een kartonnen bord waarop “mosh” geschreven staat. Niet dat de zaal verdere aansporing nodig heeft overigens. Het inmiddels toch niet meer bepaald in staat van aansprakelijkheid verkerend publiek vindt het allemaal prachtig en beloont het gezelschap met een enorme pit. Als de hilarisch verbasterde Iron Maiden-cover Run To The Pit voorbij komt, is de feestvreugde compleet. Insanity Alert weet hoe het een feestje moet bouwen!

De absolute headliner van vanavond is echter natuurlijk Midnight. Dit eenmansproject van Athenar (Jamie Walters) uit Cleveland, Ohio bestaat al twintig jaar, maar is de laatste jaren pas echt grondig aan de weg aan het timmeren. Sinds 2020, als het vierde album Rebirth By Blasphemy verschijnt, vindt de blackened heavy/speedmetalgroep onderdak bij Metal Blade Records. Daardoor maakt een groter publiek kennis met de vinnige, gierende, beukende en swingende nummers van Midnight, die klinken als een zwartgeblakerde en opgevoerde versie van Motörhead. Vooral met het in 2022 verschenen Let There Be Witchery zet de band zichzelf definitief op de kaart. En met het korte, knallende Hellish Expectations (2024) vers op zak, is het Midnight wel toevertrouwd om deze avond in stijl af te sluiten. Daartoe brengt de het gemaskerde drietal weinig meer mee dan een ongebreidelde dosis energie. Gewapend met een goed geluid predikt het trio het adagium “niet lullen maar poetsen” en vuurt men de ene na de andere smeuïge kraker op het publiek af, waarbij opvalt dat nieuwe nummers als Expect Total Hell en F.O.A.L. het net zo goed doen als het oudere werk. Ik ben inmiddels wel een beetje door mijn synoniemen van ‘vuig’, ‘energiek’, ‘enthousiast’ en ‘opzwepend’ heen, maar die bijvoeglijke naamwoorden dekken wel perfect de show van Midnight. Al met al dus een ideale afsluiter van een enorm vermakelijk festival, dat zeer voor herhaling vatbaar is!