Veertig jaar geleden verscheen Bark At The Moon, de plaat die slechts een jaar na de tragische dood van gitarist Randy Rhoads de onmogelijke taak heeft om de voorgangers Blizzard Of Ozz (1980) en het veelgeprezen Diary Of A Madman (1981) te evenaren. Ozzy Osbourne heeft zich altijd weten te omringen door getalenteerde muzikanten, maar het succes van de voorgaande jaren had hem tot de rand van de afgrond geduwd. Terugdenkend aan die tijd zou het succes van Bark At The Moon best eens zijn redding geweest kunnen zijn.
Er zijn verschillende versies van deze plaat in omloop. De latere versie met bonustracks is te vinden op bijvoorbeeld Spotify, maar van oorsprong zijn er twee verschillende platen; een Amerikaanse versie (CBS Assosiated Records) en een Europese variant (Epic Records). Laatstgenoemde is de plaat die ik heb. Die plaat heeft niet de bekende oranje/rode, maar geel/blauwe tekst op de hoes. Niet de titeltrack, maar Rock 'N' Roll Rebel is de opener. Centre Of Eternity heeft de titel Forever en Spiders (later Spiders In The Night) is de afsluiter. Op de andere versie is dat Waiting For Darkness en daar staat ook Slow Down op. Dat nummer kende ik lange tijd helemaal niet.
De periode voorafgaand aan de release is nogal turbulent. De aan drugs en alcohol verslaafde Osbourne heeft een slechte reputatie in de vroege jaren tachtig. Hij kwam in aanraking met de wet, vormde een gevaar voor zijn gezondheid, beet de kop van een vleermuis af, zakte in elkaar op het podium en verloor gitarist en beste vriend Randy Rhoads bij een gruwelijk vliegtuigongeluk. Het zou de genadeslag moeten zijn, maar dat was het niet. Nauwelijks twee maanden later was de Prince Of Darkness alweer op tournee. Gitarist George Lynch (Dokken) weet in eerste instantie te overtuigen, maar wordt na korte tijd al weer aan de kant gezet. Bassist Rudy Sarzo vertrok om zich weer bij Quiet Riot aan te sluiten. Ozzy moest op zoek naar een gitarist en een nieuwe bassist voor de derde soloplaat. Drummer Tommy Aldridge bleef wel zitten.
Het succes van de twee voorgaande platen zorgt voor een enorme druk. Volgens de verhalen is Osbourne niet in staat om bij te dragen aan het songwriting-proces en vertrouwde hij volledig op de nieuwe bassist Bob Daisley en producer Max Norman (Death Angel, Megadeth). Adviseur Dana Strum (later bassist bij Slaughter) had eerder Randy Rhoads geïntroduceerd bij Ozzy en brengt de onbekende Jake E. Lee onder de aandacht. Jake is een flitsende gitarist uit San Diego die in een vroege versie van Ratt en vervolgens Rough Cutt speelde. Hij past perfect in het tijdsbeeld, dat vooral gedomineerd wordt door glam metal. Bovenal is Jake een goede gitarist. Zijn aanpak is anders dan die van Randy Rhoads. Zijn inbreng op de plaat is veel meer op blues en rock georiënteerd en dat past goed bij sfeer van het album. In mijn optiek verdient Jake veel respect. Sterker nog, Bark At The Moon en The Ultimate Sin (1986) zijn de enige twee Ozzy-platen in mijn collectie, al is het debuut van Zakk Wylde, No Rest For The Wicked (1988), zeker een sterke plaat.
Bark At The Moon borduurt voort op de voorganger, maar bevat ook nieuwe elementen. Het meest opvallend is de toevoeging van toetsen. Voormalig Rainbow-toetsenist Don Airey (later Deep Purple) volgt niet de gitaarriffs, maar legt zijn eigen accenten en zorgt voor een extra laag in de muziek, versterkt door de orkestratie van Louis Clark (Electric Light Orchestra). Het gitaarspel van Jake E. Lee is strak, feitelijk iets meer in metal geworteld, wat sneller en iets melodieuzer. Dat van Rhoads was juist losjes. Ook het basspel van Bob Daisley is wat sneller en komt beter uit de verf.
De plaat als geheel heeft het sfeertje van een oude horrorfilm, inclusief de mysterieuze koorzang en het orgelspel in de lange introductie van Forever. De uitzondering is de zeurderige ballad So Tired, dat naar mijn mening het slechtste nummer is dat Osbourne ooit heeft opgenomen. Het hoort een wel beetje bij Ozzy Osbourne, dat er naast sterke nummers ook tracks op een album staan die volstrekt ondermaats zijn. Een mierzoete ballad maakt standaard deel uit van het repertoire. You're No Different kan er nog mee door, maar So Tired is bijna misselijkmakend.
Ozzy zou als tiener alle nummers zelf geschreven hebben. Wellicht zijn er mensen die dit voor waar aannemen, maar dit statement van echtgenote en manager Sharon Osbourne lijkt mij volstrekt ongeloofwaardig. Sharon wil alle songwriting-credits van het album aan haar man geven, hoewel ik ervan overtuigd ben dat veel van het materiaal door Lee geschreven is. Drie jaar later volgt The Ultimate Sin, waarop Lee wel vermeld staat als de songwriter van bijna alle nummers. Niet voor niets sleept die juridische strijd nu veertig jaar later nog altijd voort.
Toenmalig nieuwkomer Jake E. Lee vulde naar mijn mening de schoenen van Rhoads beter dan wie dan ook. Lee is geen kopie en doet zijn eigen ding. Zijn zinderende leads in de uptempo titeltrack troeven met gemak elk ander nummer op de schijf af. Sterker nog, het is misschien wel Ozzy's meest kenmerkende deuntje. Forever (of Centre Of Eternity) is een goede tweede met een snel en stuwend tempo. Het catchy Rock 'N' Roll Rebel brengt me weer terug mijn tienerjaren. Dit soort muziek beluisterde ik het liefst als ik mijn huiswerk maakte, of zat te leren voor proefwerken. Het klinkt lekker en het vraagt weinig aandacht. Waiting For Darkness is het voorproefje van de stijl die de opvolger The Ultimate Sin kenmerkt.
Het album heeft zijn momenten, maar weet veertig jaar later niet echt te boeien. Platen uit hetzelfde jaar, zoals Piece Of Mind, Kill 'Em All en Melissa draai ik nog wel, maar Bark At The Moon heb ik al decennia niet meer uit de hoes gehaald. Opvallend genoeg waardeer ik het gedateerd klinkende toetsenspel wel, dat echt bij de typische pop/metal uit de vroege jaren tachtig past. Dat geldt ook voor de hoes. De Ozz-wolf tovert een glimlach op mijn gezicht. Wat een mafketel. Maar eveneens levert dit artwork het bewijs dat alles wat Ozzy Osbourne daarvoor heeft gedaan en later nog zou doen, in zekere mate briljant is.
Tracklist:
1. Rock 'N' Roll Rebel
2. Bark At The Moon
3. You're No Different
4. Now You See It (Now You Don't)
5. Forever
6. So Tired
7. Waiting For Darkness
8. Spiders
