Eind april jongsleden kwam Frequency Unkown uit, de eerste plaat van de Queensr˙che-variant onder leiding van Geoff Tate. Een redelijk album: geen uitschieters, maar ook geen missers. Nu is het tijd voor de nieuwe plaat van de band die voor velen de echte Queensr˙che is: de variant met oudgedienden Eddie Jackson (basgitaar), Michael Wilton (gitaar), Scott Rockenfield (drums), bijgestaan door nieuweling Parker Lundgren (gitaar) en Todd La Torre (zang; ex-Crimson Glory). Deze ľ deel van de oorspronkelijke formatie accentueren hun claim op de bandnaam nog maar eens door het nieuwe album Queensr˙che te noemen.
Volgens vele fans en critici is Queensr˙che een terugkeer naar het oude progressieve US Metal geluid waar de band groot mee is geworden. Klopt dat? De korte instrumentale intro X2 doet dat wel vermoeden. We horen duistere, digitale geluidseffecten die doen denken aan de opmaat van het legendarische N M156, een sciencefictionachtig nummer uit de begindagen van Queensr˙che. Maar dan begint Where Dreams Go To Die. Een melodieus en progressief klinkend nummer. Best goed, maar het herbergt zeker niet de mystieke spontaniteit van de begindagen van de band uit Seattle. Daar klinken de zanglijnen van La Torre in de coupletten en refreinen te poppy voor.
Gelukkig maakt het spetterende authentieke gitaarwerk van Wilton veel goed. Zijn herkenbare solo’s doen ons vaak beseffen dat we naar een Queensr˙che-album luisteren en niet naar een album van een redelijke progressieve powermetalband met mainstreamaspiraties. Want bij nummers als het softe Spore, In This Light, A World Without en Open Road krijg je helaas dikwijls die indruk. Het zijn het type zwaarmoedige poprefreinen die veel Dream Theater-klonen gebruiken om een groter publiek aan zich te binden. Geen slechte nummers, maar ze vertonen wat betreft kwaliteit en sfeer weinig verschillen met de recente composities van concurrent Tate.
Nee, het zijn de snellere, rockende nummers die Queensr˙che boven Tate’s Frequency Unknown doet uitsteken. Redemption, Vindication, Don’t Look Back en Fallout. Ze zijn pakkend en spontaan. Niet supergoed, maar wel bijzonder verfrissend om de band na jaren weer zo te horen. De speelvreugde spat er vanaf. De Tate-La Torre-wissel was een goede zet. De nieuwe vocalist klinkt op album overigens helemaal niet als een kopie van Tate. Het stemgeluid van La Torre doet ook vaak denken aan dat van Lance King, van progressieve bands als Balance Of Power, Avian en Pyramaze. Met deze uptempo composities klinkt Queensr˙che ook wel als dit soort bands. Niet raar, gezien de band uit Seattle altijd een fameuze inspiratiebron is geweest voor progressieve (power-) metalbands.
Met het vertrek van Tate en de komst van La Torre lijken Wilton, Rockenfield en Jackson een verjongingskuur te zijn ondergaan. Dit is geen ijzersterke comeback, maar wel een stap in de goede richting. Het kwaliteitsverschil met Frequency Unknown is niet bijzonder groot. Maar als je naar een band wilt luisteren die weer passievol, enthousiast en simpelweg relevant klinkt ben je bij deze Queensr˙che aan het juiste adres!
Tracklist:
1. X2
2. When Dream Go To Die
3. Spore
4. In This Light
5. Redemption
6. Vindication
7. Midnight Lullaby
8. A World Without
9. Don't Look Back
10. Fallout
11. Open Road