Alle moeite ten spijt, ook Doctrine zet mijns inziens nauwelijks zoden aan de dijk. De band lijkt wel gedateerd. Hoewel Pestilence een nieuwe drummer en bassist, beiden overigens prima muzikanten, tezamen met een achtsnarige gitaar heeft aangetrokken, knalt het eindproduct gewoonweg niet. De combinatie van gortdroge death, thrash en jazzy fusion is progressief, maar het is het allemaal net niet. De agressie ontbreekt, de solo’s zijn niet meer dan aardig, de snelheid is matig en niets komt als een verrassing. Doctrine is flets en droog. “Ik mis het frisje”, zou Robert Kranenborg in zo`n geval zeggen. Hoewel de productie hoorbaar in orde is, draagt ook deze op alle vlakken bij aan het matte en schrale geluid. De basis klinkt op deze manier ‘ancient’ , maar niet kwaadaardig en de progressieve riffs en solo’s krijgen het niet voor elkaar om een sappig contrast te creëren. Er is geen sprake van echte uitschieters.
Ja, en dan is daar nog die stem van Mameli. Goed, zoiets is natuurlijk altijd aan smaak onderhevig, mijn oren worden in ieder geval bijzonder droevig van de hysterische keelklanken en heavy metaluithalen die Doctrine rijk is. Het is een poging tot bestial gebrul (denk bijvoorbeeld aan bands als Impiety), maar het klinkt soms bijna lachwekkend, mede dankzij het feit dat het geschreeuw te prominent is ingemixt. Die stem overheerst alles, maar komt niet over. Er zit totaal geen gif in. Geen druppeltje.
Doctrine is geen draak van een plaat, het mag duidelijk zijn dat dit de muziek is waar de band voor gaat en deze is dan ook met duidelijk aanwezige zorg en kunde in elkaar gezet. Ervaren muzikanten leveren doorgaans geen wanproducten af, maar het komt wel voor dat het eindresultaat verre van overtuigend is.
Tracklist:
1. The Predication
2. Amgod
3. Doctrine
4. Salvation
5. Dissolve
6. Absolution
7. Sinister
8. Divinity
9. Deception
10. Malignant
11. Confusion
