Tegenwoordig kunnen de klinieken strippenkaarten uit gaan reiken daar de verwijdering van de ongewenste buikbewoner slechts een medisch fluitje van een cent is. Koffie en een koekje na afloop, volgende graag!
Diezelfde strippenkaarten lijken de (ex-)grinders van Aborten voor de studio's te gebruiken want de nieuwe albums volgen elkaar in een rap tempo op. Sinds 1998 is er sowieso geen jaar voorbijgegaan zonder dat Aborted weer met een release kwam, tussen de full-lengths zit tegenwoordig ook steeds minder tijd. Vorig jaar Slaughter & Apparatus: A Methodical Overture, dit jaar Strychnine.213 en wie weet wat er volgend jaar gaat komen. Net als de abortus heeft ook Aborted de duistere, bloederige en sinistere kant inmiddels achter zich gelaten. Goremageddon: The Saw and the Carnage Done markeerde dit keerpunt, vanaf die tijd is Aborted muzikaal op experimentele toer. Weliswaar technischer en diverser, toch mis ik de goorheid van weleer en de recente albums doen mij weinig tot niks. Te clean en modern, Aborted mag van mij nog steeds een smerig bloedbad in de pan hakken.
Voor Strychnine.213 geldt nagenoeg hezelfde. Over het vakmanschap van de ervaren muzikanten hoeft geen twijfel te bestaan, toch baart deze nieuwe plaat geen opzien. Het ruikt niet naar geronnen bloed, de nummers zijn redelijk nietszeggend, te melodieus en hebben een groove die ik helemaal niet op een cd van Aborted zou willen horen. Strychnine.213 lijkt te veel op een routineklus die een band met high skills gemakkelijk kan klaren. De cd ademt geen emotie, alles klinkt te gecontroleerd. Op Strychnine.213 neigt Aborted muzikaal (en deels vocaal) te veel naar de Amerikaanse melodieuze death (veelal ook als "metalcore" omschreven), wel agressie maar zonder vuile handen.
Uiteraard heeft een band als Aborted, dankzij de eerste twee cd's, de pech dat de critici die zich het liefst daaraan vergrijpen, iedere cd die daar van afwijkt waarschijnlijk minder goed zullen vinden. Dat is natuurlijk meten met twee maten, toch blijft Strychnine.213 ook afgezien daarvan een beduidend zwakkere plaat waarop enkel The Chyme Congeries de poespas min of meer laat voor wat het is, in het voordeel van flink rossende deathmetal.
Dat een band zich wil blijven ontwikkelen is ergens wel begrijpelijk, Aborted loopt in mijn ogen in dat opzicht iets te hard van stapel waardoor de oerkwaliteiten ondersneeuwen.
Tracklist:
1. Carrion
2. Ophiolatry On A Hemocite Platter
3. I35
4. Pestiferous Subterfuge
5. The Chyme Congeries
6. A Murmur In Decrepit Wits
7. Enterrement Of An Idol
8. Hereditary Bane
9. Avarice Of Vilification
10. The Obfuscate
