Het eerste nummer, tevens de titeltrack, begint snoeihard, zware zang, vette gitaarroff en overdonderende ritmes knallen door de speaker. Zeer leuk is de plotse melodieuze inval en einde van dit liedje.
Hierna volgt "War Nerve", wat een heerlijke song is met vet gitaarwerk, stevige drums, afwisselende dynamiek en opnieuw een sterke Anselmo, zijn gal spuwend over deze wereld ("truly, fuck the world, for all its worth, every inch of planet")...deze lyrics zeggen genoeg meen ik.
Wat me na twee nummers al opvalt is dat een nieuwe band zoals Slipknot op sommige momenten wel goed naar Pantera heeft geluisterd. Met name de strofes en middenstukken van deze "War Nerve" doen wel eens denken aan Slipknot, of beter gezegd natuurlijk, Slipknot doet me denken aan deze songs. Ere wie ere toekomt.
Ook "Drag the waters" gaat op hetzelfde stramien verder, strakke drums, vette riffs afgewisseld met melodieuze stukjes, harde bass en de zware stem van Phil Anselmo. Wat niet wil zeggen dat het saai wordt, want daarvoor speelt Pantera teveel met dynamiek en zijn de songs sterk genoeg zodat ze stuk voor stuk een eigen karakter bevatten.
Andere uitschieters zijn voor mij "13 steps to nowhere" dat met een schitternde drum-intro gezegnd is en ook Darrell's riffs mogen er zijn in deze stevige en ritmisch sublieme kraker. Ook de "suicide notes" (parts one and two) zijn lekker,, het eerste deel een zachte en gevoelige ballad als je wil, terwijl deel twee een zware en bij momenten zeer snelle monstersong is, met een Anselmo die volgens mij een galblaas ter grootte van zijn hoofd moet hebben, want zo kwistig spuwt hij het op alles en nog wat.
Dit zijn m'n persoonlijke favorieten, maar het album bevat feitelijk niet echt slechte songs. Volgens mij kan elke fan van moderne en heavy metal hier iets mee aanvangen.
