Edguy heeft de basis van de tracks live in de studio opgenomen, in een poging het echte bandgevoel op tape te vatten (Dat lijkt een trend te gaan worden, Glenn Hughes heeft het vorig jaar gewaagd met zijn album "Soul Mover). Edguy als AC/DC (ED/GY?) dus. Het is een handelswijze die als risico heeft dat details wegvallen, en het 'scherpe' is wel van de muziek af, maar Edguy heeft nog nooit zo natuurlijk en organisch geklonken.
Songwise begint Edguy slijtageplekken te vertonen. Het tempo is over het algemeen teruggedrongen tot midtempo, met af en toe een uitschieter. Het is geen minpunt, zolang het gebodene maar voldoet aan de verwachtingen die "Hellfire Club" geschapen heeft. Dat lukt maar deels. Neem "Return To The Tribe", een nummer dat zowaar matig te noemen is met zijn geestdodend saaie refrein. De band heeft nooit bekend gestaan als zijnde vernieuwend of innovatief, maar dit is wel Edguy op z'n makkelijkst. "Sacrifice" en "The Asylum" maken met aanstekelijke melodieën meer indruk. De 'vroeger was alles beter' mentaliteit heeft getuige het titelnummer en "Trinidad" zijn weerslag gehad op de songs. Het nummer "Rocket Ride" heeft een AC/DC feel terwijl de percussie en zang in het feestnummer "Trinidad" aan Guns 'N Roses' renditie van "Sympathy For The Devil" doet denken. Het zijn een paar van de kunnen compenseren.
Er is niets mis met een stijlverschuivinkje op zijn tijd, maar de kwaliteit moet daarbij wel op peil blijven. Rocket Ride is bij tijd en wijle erg sterk, maar als er niet iets gaat veranderen in het bandkamp verwordt Edguy eens tot een soort U2. Een Nickelband waar je weinig anders mee kunt dan schouderophalend bestempelen als 'mwah... wel leuk'.
Tracklist:
1. Sacrifice
2. Rocket Ride
3. Wasted Time
4. Matrix
5. Return To The Tribe
6. The Asylum
7. Save Me
8. Catch Of The Century
9. Out Of Vogue
10. Superheroes
11. Trinidad
12. Fucking With Fire
