Het tragische nieuws biedt een onfortuinlijke aanleiding om het oeuvre van deze legendarische groep nogmaals door te spitten. Hoewel de band nog altijd populair was, is het niet buitensporig om te stellen dat de absolute hoogtijdagen van Children Of Bodom rond de eeuwwisseling lagen. Grofweg in de periode 1997 tot en met 2003, als de eerste vier platen van het gezelschap verschijnen. Het veelbelovende, maar nog wat ongepolijste debuut Something Wild (1997) verschijnt nog via Spinefarm Records. Nuclear Blast herkent echter al snel het enorme potentieel van Children Of Bodom en neemt de band onder zijn vleugels. Het tweede album Hatebreeder (1999), met de herkenbare, groene hoes, luidt de definitieve doorbraak van de groep in. De combinatie van melodieuze death metal en power metal, met een perfecte balans tussen agressie en melodie, slaat in als een bom. Het is een onbetwiste klassieker, die voor een hele generatie als absolute mijlpaal geldt.
Toch wil ik in deze review stilstaan bij het derde album van de Finnen. Follow The Reaper verschijnt slechts één jaar na zijn succesvolle voorganger. En hoewel Hatebreeder voor veel mensen de meeste nostalgische waarde zal hebben, is Follow The Reaper het creatieve en kwalitatieve hoogtepunt uit het oeuvre van Children Of Bodom: de plaat waarop de band de perfectie benadert. De muziek is nóg melodieuzer. Het album is tot aan de nok gevuld met supergelikt gitaarwerk. De heerlijk bombastische keyboards van Janne Warman hebben een nóg grotere rol gekregen, maar zijn tegelijkertijd perfect in balans met het fenomenale gitaarwerk. De dikke kers op deze uitbundige taart wordt gevormd door de agressieve screams van Laiho. Zijn unieke stemgeluid maakt deze band tot de eerste in zijn soort.
De echte kracht van Follow The Reaper schuilt in de composities. Het is geen understatement om te stellen dat die stuk voor stuk vrijwel foutloos zijn. Er staat geen enkele track op dit album die aan kracht heeft ingeboet. Vooral de eerste helft van het album mag met recht briljant genoemd worden. Met het met majestueuze melodielijnen doorspekte titelnummer, het epische Bodom After Midnight, het rond speelse keyboardloopjes opgebouwde Children Of Decadence, het slepende, donkere Everytime I Die (met riffs die nog steeds voor kippenvel weten te zorgen) en het opzwepende Mask Of Sanity (meesterlijke gitaar- en keyboardsolo!) heeft Children Of Bodom liefst vijf klassiekers op rij weten af te leveren.
De tweede helft van de plaat doet er nauwelijks voor onder. Hierop is uiteraard één van de ultieme Children Of Bodom-hymnes te vinden (Hate Me!), maar ook in de relatief onbekendere tracks (Taste Of My Scythe, Northern Comfort en Kissing The Shadows) tikt de band een ontzettend hoog niveau aan. Ieder nummer staat vol uiterst herkenbare riffs, fantastisch gitaarwerk en catchy ‘hooks’. De soleerduetten tussen Laiho en Warman zijn om de vingers bij af te likken. Producer Peter Tägtgren heeft het geheel van een perfecte, transparante sound voorzien. Wie destijds net als ik als jong knaapje bij de lokale platenboer stond te wachten op de release, zal ook de digipack-versie hebben aangeschaft. Daarop is nog een uitstekende cover van Hellion (W.A.S.P.) te vinden.
In retrospectief is het wrang om te merken hoezeer Children Of Bodom op dit album tekstueel al flirt met thema’s als depressie, de zinloosheid van het leven en jezelf verliezen in alcohol en drugs. Het blijken zaken waar Laiho zijn hele leven mee zou worstelen. En hoewel het vroegtijdige verlies van deze muzikale held buitengewoon pijnlijk zal blijven, laat hij een aantal ware parels achter, waarvan Follow The Reaper misschien wel het meest geliefd is.
Tracklist:
1. Follow The Reaper
2. Bodom After Midnight
3. Children Of Decadence
4. Everytime I Die
5. Mask Of Sanity
6. Taste Of My Scythe
7. Hate Me!
8. Northern Comfort
9. Kissing The Shadows
10. Hellion (W.A.S.P.-cover)
