De keuze voor deze supportact is bijzonder geslaagd. De industriële mix van post-punk, metal en hardcore past prima bij de hoofdact van vanavond. Bovendien is October File een getalenteerd viertal. Dat blijkt uit het furieuze openingsnummer A Munitions Crusade, dat afkomstig is van het tweede album Holy Armour From The Jaws Of God (2007). Het is de beste compositie van de vooral door het meest stevige werk van Killing Joke beïnvloedde Engelsen. De rest van het materiaal, zoals Eau Du War en Isolation van de meest recente langspeler Our Souls To You (2010), houden de aandacht echter eveneens goed vast. Een leuke opwarmer derhalve, waar we in de toekomst hopelijk meer van zullen horen. Zanger Ben Hollyer weet na afloop bij de merchandisetafel namelijk te vertellen dat de opnames van het vierde album binnenkort gaan plaatsvinden.

Tijdens de pauze draait de dj toepasselijke plaatjes van onder meer Helmet en Ministry, waarna het tijd is voor hoofdact Prong. Het drietal draaft op volle vaart uit de startblokken met het felle For Dear Life. Als Steady Decline volgt, is het al snel duidelijk dat de Beg To Differ-lp vanaf de aftrap zonder oponthoud aan een stuk gespeeld gaat worden. Dus niet achterstevoren of door elkaar gehusseld, opdat men eindigt met de grootste publieksfavorieten (het alternatief waarvoor o.a. The Gathering, Metallica en Monster Magnet recent opteerden). Nee, zoals de songs op de plaat gearrangeerd zijn, zo schotelen de muzikanten ze ons vandaag vol enthousiasme voor.

Met dien verstande dat alleen zanger/gitarist Tommy Victor er in 1990 al bij was. Op deze rondreis wordt de frontman bijgestaan door voormalig 3 Inches Of Blood-drummer Alexei Rodriguez en Crowbar-snarenplukker Matthew Brunson. Laatstgenoemde neemt bij Crowbar de gitaar ter hand, maar hanteert hier de bas. Dat doet hij op verdienstelijke wijze, als je in ogenschouw neemt dat de beste man pas op het laatste moment gevraagd werd, toen de beoogde bassist het aan de vooravond van de tour liet afweten. In slechts anderhalve dag leerde Brunson de baspartijen voor Beg To Differ uit zijn hoofd, zodat hij zijn vrienden van Prong uit de brand kon helpen en de groep geen enkel concert hoefde af te zeggen.

Doordat men netjes de originele tracklist volgt, komen de hoogtepunten al vroeg, in de vorm van de welbekende titelsong (die vanzelfsprekend een grote respons krijgt van het aanwezige publiek) en mijn persoonlijke favoriet Lost And Found. Gelukkig is Beg To Differ een consistente langspeler van hoog niveau, zodat de set boeiend blijft. Sommige nummers blijken live zelfs beter uit de verf te komen dan op vinyl of cd, zoals het rustige Your Fear en het tussendoortje Intermenstrual, D.S.B., een instrumentaal nummer waarbij Tommy Victor er op knappe wijze in slaagt om tussen het gitaarspel door nog even een high-five te geven aan een dame op de voorste rij.

Sowieso sprint en springt de bandleider het podium rond alsof hij een groentje is van begin twintig in plaats van een oude rot. Als de laatste noten zijn gespeeld van de Chrome-cover 3rd From The Sun (die in een live-uitvoering als bonustrack de oorspronkelijke cd-uitvoering van het Beg To Differ-album besluit), heeft Victor dan ook geen pauze nodig. Wel staat recht voor mijn neus ineens een gothic nerd van Cradle Of Filth op het podium te spelen. Dave Pybus is namelijk als technicus aan deze tournee verbonden. Toen hij hoorde dat Prong zonder bassist zat, bood hij meteen aan om de band (samen met Matt Brunson) ook op het podium bij te staan. De Cradle Of Filth-bassist is Prong-fan en leerde snel wat nummers uit het hoofd, zodat hij na de Beg To Differ-set de plek van Brunson kan overnemen.

Dave Pybus ziet er weliswaar niet uit als een voor Prong geschikte bassist, maar kwijt zich nog iets beter van zijn taak dan Brunson. In de veranderde samenstelling speelt de groep nog een vijftal songs, voordat men even van het podium verdwijnt. De meeste bijval krijgen de drie songs van het succesalbum Cleansing uit 1994, die voor een kleine moshpit zorgen. Vooral het toenmalige MTV-hitje Snap Your Fingers, Snap Your Neck, dat de reguliere set afsluit, zet de vreemd vormgegeven concertzaal van Mezz in lichterlaaie. De nieuwe song Revenge… Best Served Cold blijkt, met zijn sterke meezingrefrein, eveneens hitgevoelig en doet niet onder voor de omringende krakers. Als toegift speelt de band tot slot, met Matt Brunson terug op bas, een tweede track van de in april verschenen cd Carved Into Stone. Ook dit nummer, Eternal Heat, bewijst dat Prong anno 2012 nog steeds relevant is.

Slechts twee minpuntjes kan ik bij het optreden van vanavond bespeuren. De eerste is dat de zang van Tommy Victor te zacht in de mix staat. Wellicht ligt dat echter aan mijn staanplaats, vlak voor het podium, en is de geluidsmix elders in de zaal beter. Daar Victor en Brunson regelmatig op minder dan een halve meter van mijn gezicht de snaren van hun (bas)gitaren aan het plukken zijn, kies ik er echter voor om mijn plekje vooraan niet op te geven. Dan nemen we een wat minder geluid maar voor lief. Het tweede minpunt is dat de band slechts zo'n 75 minuten speelt. Zo passeert van het toch ook niet misselijke Prove You Wrong uit 1991 bijvoorbeeld geen enkel nummer de revue. Gezien de problemen met het vinden van een basgitarist en het energieke optreden is de tijdsduur van vijf kwartier echter begrijpelijk. Ik stel daarom voor dat Prong volgend jaar gewoon weer terugkeert naar Breda om de Prove You Wrong-cd integraal te spelen, een jaar later gevolgd door Cleansing. Ik ben er dan alvast weer bij!

Setlist Prong:
1. For Dear Life
2. Steady Decline
3. Beg To Differ
4. Lost And Found
5. Your Fear
6. Take It In Hand
7. Intermenstrual, D.S.B.
8. Right To Nothing
9. Prime Cut
10. Just The Same
11. 3rd From The Sun
12. Another Worldly Device
13. Revenge… Best Served Cold
14. Rude Awakening
15. Whose Fist Is This Anyway?
16. Snap Your Fingers, Snap Your Neck

Toegift:
17. Eternal Heat

Met dank aan Eus van www.metal-experience.com voor de foto's