De Brabanthallen waren goed gevuld, iets dat ik van tevoren niet had verwacht, hoewel het natuurlijk wel erg heeft meegeholpen dat ze geen concert in Belgie gepland hadden. Het publiek bestond grotendeels uit dertigers en veertigers, de jaren zeventig en tachtig is immers de tijd dat ze echt heel groot waren. De accomodatie was niet echt ideaal, hoewel de zaal wellicht precies de juiste grootte en locatie had voor bezoekers uit het buitenland. Lange rijen stonden voor betaalautmaten en kassa's, en ook bij entree tot de zaal was de doorstroming langzaam. Gelukkig stonden er naast de diverse stands met veel te dure merchandise (60 euro voor een longsleeve; je zou denken dat Rob Halford en K.K.Downing hem voor die prijs met de hand in elkaar genaaid hebben) verkooppunten van overheerlijke friet, hamburgers en broodjes worst. Ideaal, want naar mijn mening hoort er bij elk metalconcert een warme hap vlees.
Precies om half acht, stipt als Duitsers zijn, begonnen de Scorpions met een groots aangekondigde entree. Ik moet bekennen, dat ik zeer sceptisch was tegenover de Scorpions als voorprogramma van deze oer-metalheads, maar deze negatieve verwachtingen werden tijdens het eerste nummer al hardhandig de kop in gedrukt, want het was werkelijk spectaculair. Deze mannen toonden zich echte podiumbeesten. Zanger Klaus Meine rende over het podium en deed zijn welbekende ' zwaaiend been' -act. En beide gitaristen en bassist toonden over het gehele toneel hun kunsten. De band had het publiek binnen korte tijd aan het rocken en kon zich verheugen op een daverend applaus en gejuich na elk nummer. Ongeveer een uur lang speelden zij diverse keiharde hardrocknummers die vaak uit volle borst werden meegezongen. De lichtshow was werkelijk overdonderend. Tijdens het derde nummer werd er een dozijn drumstokken het volenthousiaste publiek ingeworpen. Hoewel Winds of Change nu niet echt een keiharde rocker is en me tijdens het concert ook maar wienig kon boeien, moet ik vol bewondering zeggen, dat zanger Klaus Meine het fluiten ook live waar wist te maken. Een beter voorprogramma had Judas Priest zich wellicht niet kunnen wensen, want het publiek was in hoge mate opgewarmd voor hun entree. Het enige minpunt aan het optreden van de Scorpions waren de gitaren die zo nu en dan niet helemaal perfect klonken.
Na een pauze waarin het decor werd omgebouwd was het de beurt aan Judas Priest. Het publiek was uitzinnig van vreugde en begon al met joelen toen de lichten uitgingen. Slechts eenmaal eerder heb ik zulk publieksvertoon eerder gezien, tijdens een Iron Maiden concert in Leuven (2003). De teleurstelling sloeg bij mij enigszins toe, toen het decor identiek bleek aan wat ze gebruikten tijdens de afgelopen zomertour, maar dat duurde slechts tot de eerste klanken van The Hellion uit de speakers donderden. Het juichen van het publiek nam nog meer toe in volume toen de band daadwerkelijk op het podium verscheen en zeker toen Rob Halford vanuit het 'Electric Eye' decor de eerste woorden van het gelijknamige nummer zong. Het was duidelijk dat ze er zin in hadden, want de band was actiever dan anders op het podium. In korte tijd jaagde de band er een aantal klassiekers doorheen. Metal Gods, Riding on The Wind en Touch of Evil passeerden de revue.
Plots verdween de band van het podium en werd de verlichting gedimd. Een enorme afbeelding van de Jugulator-achtige engel die ook de cover van hun nieuwe album Angel of Retribution siert werd zichtbaar en hulde zich in rood licht. Zacht werd Judas Rising ingezet als een soort tweede begin van het concert. Langzaam rees Halford, vanuit de diepten omhoog om precies in het midden van de afbeelding tot stilstand te komen met een nogal magere nepvlam voor hem. Niettemin was het voor mij een moment om kippenvel van te krijgen. Daar stond hij, de Metalgod. Als de fallus van de metal, de Angel of Retribution, toornde hij boven alles uit. De geweldige hymne Judas Rising had niet beter tot zijn recht kunnen komen. Eigenlijk wordt hier wel pijnlijk duidelijk dat Judas Priest niet zonder hem als zanger kan. Dit ondanks de goede prestaties van Tim 'Ripper' Owens.
Het was tijd voor nog een track van het nieuwe album Angel of Retribution, namelijk Revolution en dat knalde er echt in. Later kwamen Hellrider en Deal With The Devil aan bod. Het viel op dat de nieuwe nummers zeer goed tussen de oude pasten en met evenveel kunde en overtuiging gespeeld werden. De solo's waren allen haarfijn in orde en de drums even stipt als altijd. Zelfs de solo van Glenn Tipton tijdens Victim of Changes viel op zijn plaats, terwijl die me vaak weet te irriteren.
Judas Priest verraste met I'm A Rocker afkomstig van Ram It Down en Hot Rockin' van Point of Entry. Nummers die je niet vaak in de sets ziet verschijnen. Gedurende de nummers zochten zowel Halford als beide gitaristen contact met het publiek en kregen daarvoor veel respons wat leidde tot een goedkeurend knikken en een veelvuldige duim omhoog van Halford, Glenn Tipton en K.K. Downing. Net als bij de Scorpions was de lichtshow uitstekend en voegde enorm toe aan de sensatie die zich op het podium afspeelde.
Na een ruime set was het tijd voor de toegift vanaf de Harley die traditioneel afsloot met You've Got Another Thing Coming. Deze avond was voor mij een droom die in vervulling geef. Beter zou een Judas Priest concert wellicht niet kunnen zijn. De band werd daar dan ook ruimschoots voor beloond met een publiek dat elk gespeeld nummer honoreerde met een enorm applaus en gejuich, en dat actief meeklapte en zong tijdens de nummers zelf. Ook na afloop van het concert toen de band nog even op het podium bleef om in het volle licht hun gezichten te tonen en hun waardering te laten zien aan de duizenden fans die zich in Den Bosch hadden verzameld, bleef een constante stroom van applaus en gejuich hen toekomen. The Priest is back. Voor al de fans hoop ik, dat ze nog een tijdje zullen blijven.
Setlist Judas Priest:
Hellion - Electric Eye
Metal Gods
Riding On The Wind
The Ripper
A Touch Of Evil
Judas Rising
Revolution
Hot Rockin'
Breaking The Law
I'm A Rocker
Diamonds And Rust
Deal With The Devil
Beyond The Realms Of Death
Turbo Lover
Hellrider
Victim Of Changes
The Green Manalishi (With The Two-Pronged Crown)
Painkiller
Hell Bent for Leather
Living After Midnight
You've Got Another Thing Comin'
