Ultima Ratio Fest in Utrecht | Metalfan.nl Concertreview

De eerste band van het minifestival is Hinayana, dat door Napalm Records wordt gepromoot. De Amerikaanse melodeathformatie is in 2014 ontstaan als eenmansproject van Casey Hurd, maar is na de demo Endless (2014) uitgegroeid tot een vijfkoppige formatie. Het kwintet (met Joonas Kauppinen van Wolfheart als invallende drummer) maakt melancholische melodeath met doom-elementen. In de blastpassages doet het wat denken aan Wolfheart, in Death Of The Cosmic aan Dark Tranquillity en de trage stukken zijn duidelijk geïnspireerd door Insomnium. Het is jammer dat toetsenist Michael Anstice nauwelijks te horen is, want daardoor verdwijnt het epische, atmosferische karakter van de muziek vandaag. Wat overblijft is degelijke, droefgeestige melodeath, waarvan vooral de grooves van In Sacred Delusion indruk maken. De mannen doen hun best om het publiek mee te krijgen, spelen naar behoren en tonen zich actief, maar de muziek mist iets eigens en is te inwisselbaar om echt indruk te maken. (Jeffrey)

Hoewel het tijdens de openingsband, die al om 17.30 uur begon, beslist niet leeg was, waren velen nog aan het eten of andere dingen aan het doen. Wolfheart kan rekenen op meer belangstelling. De Finse groep speelt vandaag drie tracks van de meest recente plaat King Of The North. Daarvan maakt vooral The King een zeer positieve indruk. De nieuwe nummers, die meer cleane zang en rustigere stukken bevatten, worden afgewisseld met krakers als Ghosts Of Karelia en publieksfavoriet Aeon Of Cold. De Griekse gitarist Vangelis Karzis is beslist een aanwinst. Bandleider Tuomas Saukkonen is al een spierbundel, maar valt in het niet bij de imposante Griek, die behalve dat hij zijn instrument meester is, ook nog eens een deel van de cleane vocalen voor zijn rekening neemt. Die afwisseling (ook bassist Lauri Silvonen verzorgt een deel van de vocalen) komt de muziek ten goede. Opvallend sterk is de vertolking van Breakwater. Wel is het jammer dat bepaalde intro’s van backingtrack klinken, terwijl ze prima live gespeeld hadden kunnen worden. Wolfheart krijgt echter terecht meer bijval dan Hinayana dankzij een degelijk optreden met sterker songmateriaal. (Jeffrey)

Hoe indrukwekkend de package vanavond ook mag zijn, het is het Noorse Borknagar waar ik van tevoren het meeste naar uitkijk. Niet alleen is het laatste album True North een van mijn favoriete albums van deze veelzijdige band; het is vooral de wonderschone zang van ICS Vortex die me altijd in beroering brengt. Op cd althans, want over zijn live-prestaties verschillen de meningen nog weleens. Vanavond is er echter niets op aan merken en zorgen zowel hij als toetsenist Lazare voor enkele prachtig meeslepende zangpartijen. Er komen vanavond slechts drie albums aan bod, maar ieder gespeeld nummer slaat in als een bom. Vooral het bezwerende Voices en het immens epische Colossus zorgen voor flinke publieksreacties. Borknagar is de meest progressieve band van de avond en tussen de loggere muziek van Wolfheart en de meer toegankelijke geluiden van Insomnium, levert de band vooral een esoterische performance die menig aanwezige met een dromerig gevoel achter laat. (Lennert)

My Dying Bride viel helaas weg uit de line-up, maar vervanger Insomnium wordt door een groot aantal kaartjeskopers met gejuich ontvangen. Terecht, want hoewel Borknagar al een ijzersterke set heeft neergezet, doen de Finnen het op hun eigen manier nog eens dunnetjes over. Met heel andere muziek overigens. Insomnium pakt je in met catchy en meeslepende, melancholische klanken, met een mooie afwisseling van stevige stukken met grunts en sfeervolle passages met cleane zang en gitaargetokkel. Minder woest dan Wolfheart, met meer gevoel en ademruimte. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de prachtige gitaarleads. Dat de cleane zang vooral van backingtrack klinkt, is wel een belangrijk kritiekpunt.

Verder niets dan lof voor de mannen, die met veel overtuigingskracht en speelplezier de ene na de andere voltreffer de zaal in “Oetrecht”, zoals de bassende vocalist Niilo Sevänen dat zo mooi kan uitspreken. Verder scoort hij bonuspunten door complimenten te geven aan de toeschouwers, die meer decibels produceren dan onze oosterburen. De pit die tijdens Mortal Share al van een goed formaat is, wordt er alleen maar groter door. Sevänen voelt zich thuis en het lijkt wel alsof hij aan het einde van de songs vocaal nog wat extra brengt. Samen met Nick Cordle grapt hij nog over “old shot”. Even lijkt het erop dat Hotel California ingezet gaat worden, maar Cordle begint met de melodie van La Bamba, tot hilariteit van zijn bandmakkers en het publiek. Insomnium heerst in Oetrecht. (Jeffrey)

Het zal dan ook niet makkelijk zijn voor Moonspell om de euforie te continueren. Voor een deel omdat het al een lange zondagavond is, voor een deel omdat met name Borknagar en Insomnium de lat erg hoog gelegd hebben. Toch komen de Portugezen met een sterk optreden. Weliswaar zonder veel verrassingen en show-elementen, maar met goed geluid en bandleden die veel beleving tonen. De set staat in het teken van het dertigjarig jubileum, dus slechts weinig ruimte voor het meest recente album Hermitage. Alleen The Greater Good staat op de lijst, als opener. Daarna duiken we de historie in met onder meer sterke vertolkingen van In And Above Men en Breathe (Until We Are No More). Uiteraard zijn het Night Eternal, Opium en Mephisto die op de meeste bijval en meezingers kunnen rekenen.

Fernando Ribeiro vermaakt het publiek tussen de nummers door. Hij is onder de indruk van het grote complex TivoliVredenburg, met al zijn gangen, zalen en liften. “In Portugal hebben we ook zoiets. We noemen het science fiction”. Verder geeft hij aan dat je het sneller voor elkaar hebt om een kameel achteruit te laten lopen dan een setlist voor een Moonspell-show op te stellen. Het toetsenwerk van Pedro Paixão komt specifieke vandaag heel sterk uit de verf, specifiek tijdens Finisterra en Mephisto. Een sterke set zonder veel franje komt tot zijn einde met publieksfavoriet Alma Mater (inclusief reprise) en Full Moon Madness, wat eigenlijk de titel zou zijn van Irreligious (1996). Moe maar voldaan kijken de bezoekers terug op een lange en zeer geslaagde concertavond met een aansprekende package. (Jeffrey)

Setlist Moonspell:
1. The Greater Good
2. Extinct
3. Night Eternal
4. Finisterra
5. In And Above Men
6. From Lowering Skies
7. Opium
8. Herr Spiegelmann
9. Breathe (Until We Are No More)
10. Mephisto
11. Alma Mater
12. Full Moon Madness

Setlist Insomnium:
1. Karelia
2. Ephemeral
3. Valediction
4. Revelation
5. Down With The Sun
6. Mortal Share
7. And Bells They Toll
8. Pale Morning Star
9. The Primeval Dark
10. While We Sleep
11. Heart Like A Grave