Vanavond geen voorprogramma in de Melkweg en dus ligt de volledige focus op de hoofdact. Ruim voor het optreden hebben zich al veel bezoekers bij het podium gemeld. Daar is een docufilm te zien van Robert Hansen, de seriemoordenaar die tenminste zeventien moorden gepleegd heeft. Op de achtergrond klinkt dreigende ambient. Zo komen de aanwezigen al vroeg in de sfeer. Opvallend is dat het publiek zeer gemêleerd is: metalheads, fans van industrial en liefhebbers van elektronische en donkere popmuziek verzamelen zich in de duistere ruimte. Enkelen zijn geschminkt en zelfs verkleed.
Klokslag negen uur betreden twee gemaskerde heren met een hoodie het podium, gevolgd door de geschminkte frontvrouw. Het optreden begint met Richard Ramirez, één van de tracks van de eerste ep uit 2018. Het geluid staat direct goed afgesteld; lekker ruig, hard en met veel definitie. Een aantal elementen komt van backingtrack, waaronder veel van de vervormde zang. Dat zorgt er af en toe voor dat je het gevoel krijgt naar een playbackshow te kijken, maar het is slechts storend als de zangeres niet meezingt. Bovendien zingt ze wel degelijk mee, alleen staan haar bijdragen relatief zacht in de mix. Een bijkomend positief effect is dat alles perfect klinkt. De nummers krijgen mede door het volume en het ruige randje van de baspartijen live extra overtuigingskracht.
Skynd imponeert met haar performance. De frontvrouw accentueert de ritmetwists en kijkt doordringend de zaal in. Ze maakt op sommige momenten contact met het publiek, maar blijft constant in haar rol. Woorden tussen de nummers door zijn er niet, slechts na elke track steevast een slok water uit een flesje met een rietje. Vervolgens is er weer de concentratie en focus als het intro van het volgende nummer klinkt, veelal een fragment van een nieuwsuitzending over de achtergrond van de betreffende moordenaar.
Hoewel vanaf openingstrack Richard Ramirez de sfeer er al goed in zit bij de fans, gaat het pas echt goed los bij Michelle Carter, een van de bekendere tracks op de setlist. In de zaal wordt meegezongen, geheadbangd en gedanst; een bijzonder gezicht hoe eenieder op zijn of haar eigen manier geniet; de een uitbundig dansend en de ander zingt, soms zelfs met gesloten ogen, mee. Onuitgebrachte nummers als John Wayne Gacy (zangeres met wandelstok), het lekker felle Armin Meiwes (dat met veel beweging en onderling contact gebracht wordt), Bianca Devins en Robert Hansen doen het goed en passen prima tussen highlights als Michelle Carter, Columbine, Jim Jones, Tyler Hadley en Gary Heidnik en het emotionele rustpunt Chris Watts.
Na Gary Heidnik blijft het donker op het podium, maar verdwijnen de muzikanten richting backstage. Er is hoop op meer, het “we want more” klinkt. Even lijkt het erop of het trio terugkeert. Tot tweemaal, nee driemaal toe betreedt een van de gemasketerde bandleden het podium, helaas slechts om wat apparatuur uit te doen. Het is voorbij, al is er bij de merchandisingstand nog wel gelegenheid om Skynd, F en de onbekende derde muzikant te treffen.
Setlist:
1. Richard Ramirez
2. Elisa Lam
3. John Wayne Gacy
4. Bianca Devins
5. Michelle Carter
6. Robert Hansen
7. Katherine Knight
8. Columbine
9. Chris Watts
10. Jim Jones
11. Armin Meiwes
12. Tyler Hadley
13. Gary Heidnik
Met dank aan Eva van Kuik van Strife Magazine voor de foto's.
