Vroeg in de avond opent Inferi het bal. De zaal is nog niet vol, maar het is beslist al gezellig druk. De Amerikaanse formatie draait al sinds 2006 mee, maar is in de loop der tijd een steeds technischere vorm van melodeath gaan spelen (denk aan Death, The Black Dahlia Murder, Obscura, Arsis, Ne Obliviscaris). De groep onderging na Revenant (2018) drie wisselingen in de line-up. Nieuwkomers zijn drummer Spencer Moore (Phobos), bassist Andrew Kim (Magic Hammer) en vocalist Stevie Boiser (Ashen Horde, Dissonance In Design, Tethys, Equipoise). Aanvankelijk staat het geluid nog niet goed afgesteld, waardoor de melodieuze, harmonieuze gitaarloopjes nog niet optimaal tot hun recht komen. Desondanks is er veel bijval. Dat komt onder andere door de actieve presentatie, waarbij de enthousiaste frontman het publiek onder andere met dirigeerbewegingen goed betrekt. Op plaat komen zijn screams beter over dan live, maar de grunts zijn prima. Die van gitarist Malcolm Pugh komen live veel bruter door dan op de albums. Naarmate het optreden vordert, staat het geluid steeds beter en wordt er wat strakker gemusiceerd. Op verzoek komt het tijdens de derde track The Promethean Kings tot een pit en eindigt het optreden uitstekend met Behold The Bearer Of Light en Destroyer (neo-classisisme meets Gorod).

Als tweede is het podium voor Vulvodynia. Met zijn slam is de Zuid-Afrikaanse band vanavond een vreemde eend in de bijt. Een deel van de bezoekers neemt dan ook pauze, maar de zaal blijft prima gevuld voor de formatie die in vijf jaar tijd met drie full-lengths een voorname speler in de slamwereld is. Met Duncan Bentley, gitaristen Lwandile Prusent (die invalt voor Luke Haarhoff) en Kris Xenopoulos staan er maar liefst drie leden van XavlegbmaofffassssitimiwoamndutroabcwapwaeiippohfffX op het podium. Uiteraard is er veel aandacht voor Mob Justice. Daarvan biedt Nyaope wat meer op muzikaal vlak dan de doorgaans standaard slam in de andere tracks. Het horror-intro van Psychosadistic Design haalt de vaart wat uit het optreden, maar als de zeer actieve heren daarna weer bruut hakken en zagen, maken ze samen met de bezoekers er een mooi feest van. De grooves en breakdowns zorgen voor veel beweging in de pit en bij de jaknikkers. De bandleden tonen veel speelplezier en zien tot hun genoegen een wall of death tijdens Drowned In Vomit. Vulvodynia mag op muzikaal vlak dan wat minder te bieden hebben, de vreemde eend in de bijt presenteert zich op een zeer energieke wijze en vermaakt daarmee een select gezelschap.

”It’s been a while for us”, excuseert frontman Elliot Desgagnés zich richting de aanwezigen. Het is inderdaad een tijd geleden dat Beneath The Massacre in Nederland optrad (2013, Iduna te Drachten) en dat er een album uitkwam (Incongruous, 2012). Het nieuws dat de Canadezen op tour gingen, werd dan ook met gejuich onthaald. Vandaar dat er niet alleen techdeathfans specifiek voor Archspire aanwezig zijn, maar ook voor Beneath The Massacre. Nog meer goed nieuws: er komt er een nieuw album, waarvan Autonomous Mind is vrijgegeven en vandaag op de setlist staat. Op het eerste gehoor is er niet veel veranderd. Andrew Barone (Systematic Collapse, Shadow Of Intent) is de nieuwe drummer, maar live zit Patrice Hamelin (Gorguts, Contrarian, ex-Martyr) op de drumkruk.

Desgagnés is ziek en praat niet veel tussen de waanzinnig snelle tracks door. Desondanks kan hij op techniek nog voldoende krachtige extreme vocalen produceren en is hij behoorlijk actief. Tussen de duizelingwekkend snelle, ‘bliepende’ tapping-loopjes van de broers Christopher (gitaar) en Dennis Bradley (bas) door zijn er breakdowns die het publiek adempauze geven en aan het headbangen zetten. De gemixte setlist, die een goed beeld geeft van de discografie, belicht deathcore-elementen (Our Common Grave en No Future), de brute kant (Comforting Prejudice) of de relatief melodieuze zijde (Society's Disposable Son en The Casket You Sleep In). Het is buitengewoon knap wat de heren op technisch gebied laten horen, maar het is wel overweldigend en er missen hier en daar wel wat hooks om de luisteraar op langere termijn en eerste gehoor te blijven boeien. Hoogtepunten zijn Society's Disposable Son, The Surface, Comforting Prejudice, Left Hand en Symptoms.

En dan de headliner waar het gros van de bezoekers voor gekomen is. Archspire wordt met luid gejuich en met witte ballonnen begroet en speelt al bij voorbaat een gewonnen wedstrijd. Maar de heren maken het waar. Er wordt nog strakker gemusiceerd dan tijdens het optreden in Doornroosje te Nijmegen vorig jaar, waar de Canadezen slechts als support-act voor Revocation aantraden. Dit keer dus als headliner. Het kwintet speelt vandaag het magnum opus Relentless Mutation in zijn geheel, aangevuld met Lucid Collective Sonambulation en Rapid Elemental Dissolve. Het album uit 2017 wordt weliswaar in zijn geheel gespeeld en het optreden begint met Involuntary Doppelganger en Human Murmuration, maar daarna wordt de chronologische volgorde niet gehandhaafd.

Oli Peters heeft er weer zin in vandaag. Tussen de tracks door spreekt hij individuen dichtbij het podium toe. Na de openingstrack vraagt hij aan iemand dichtbij het podium: “Any questions so far?” en later: ”I wish we were a boyband. Then you’d be a fourteen year old girl instead of a handsome young man.” Ook stelt hij de bandleden op hilarische wijze voor. Over gitarist Dean Lamb zegt hij bijvoorbeeld: “He wants more anal sex with his wife, but she doesn’t stop farting”, over bassist Jared Smith: “He can suck your cock through your jeans” en over zichzelf: “I look like an egg that fell into an ashtray.” Als Dean, Jared of Tobi soleren, houdt hij een bordje met applaus boven ze. Een zeer geslaagd showelement dat vrolijk stemt en veel applaus oplevert.

Buiten de grappen om, is hij net als de anderen serieus en imponeert hij met zijn onmogelijk snelle vocalen tijdens onder meer Calamus Will Animate. Je komt ogen en oren tekort om alles te volgen, of het nu het tappen met verschillende vingers tijdens Rapid Elemental Dissolve is, het basspel in Relentless Mutation of de gravity blast rolls van Spencer Prewett in Involuntary Doppelganger. Elke track is een hoogtepunt op zich. De pit wordt dan ook steeds groter, mede doordat er gratis t-shirts voor de moshers te verdienen zijn. Bij afsluiter Rumote Tumour Seeker staat niemand meer stil en gaat het spreekwoordelijke dak eraf. Het is doodzonde dat de set daarna voorbij is en het vermakelijke outro Ding Dong Song (“Ooh...you touch my tralala”) het einde aangeeft. Dit optreden vroeg beslist om meer. Archspire kwam, zag, overwon en bevestigde zijn status als topper in de techdeatchscene.

Setlist Archspire:
1. Involuntary Doppelganger
2. Human Murmuration
3. Rapid Elemental Dissolve
4. Relentless Mutation
5. Lucid Collective Somnambulation
6. The Mimic Well
7. Calamus Will Animate
8. A Dark Horizontal
9. Remote Tumour Seeker

Setlist Beneath The Massacre:
1. The Surface
2. Society’s Disposable Son
3. Our Common Grave
4. No Future
5. Comforting Prejudice
6. The Casket You Sleep In
7. Incongruous
8. Left Hand
9. Symptoms
10. Autonomous Mind

Setlist Vulvodynia:
1. Mob Justice
2. Famine
3. Nyaope
4. Psychosadistic Design
5. Reclaim The Crown Part I: The Burning Kingdom
6. Drowned In Vomit

Setlist Inferi:
1. Cursed Unholy
2. Thy Menacing Gaze
3. The Promethean Kings
4. Behold The Bearer Of Light
5. Destroyer

Met dank aan Mell Haas van Mellow Photography voor de foto's.