Voor de meeste bezoekers is dat een grote onbekende, hoewel Vampillia op Roadburn al een positieve indruk maakte met een zeer bijzondere mix van post-rock, metalcore, klassieke muziek en nog veel meer. Nietsvermoedend kijkt men de eerste acht minuten naar een toetseniste, een gitarist en een violiste die de set heel rustig opbouwen met melancholische klanken. Prachtig, de toeschouwers zijn onder de indruk. Je kunt een speld horen vallen. Na acht minuten betreden de overige bandleden het podium en gaat het er een stuk ruiger aan toe. De frontman screamt (wat krachteloos), fluistert, maakt rare geluiden en beleeft zijn voordracht op een intense manier, soms iets té veel aandacht opeisend.
Ondertussen vliegt de muziek alle kanten op; van blasts op het ene moment naar lieflijke pianotonen op het andere moment. Plots schakelen de Japanners over op swingende muziek, waarbij de vioolmelodieën vaak een belangrijk onderdeel in de composities vormen. Het publiek weet niet wat het met deze potpourri aan moet. De een kan er niets mee en vindt het maar richtingloos, voor de ander is het een aangename ontdekking. Aan het einde van het optreden gaat de bassist met een prullenbak de zaal in en doet hij na afloop de bandleden van Alcest na. What the fuck!
Dat laatste gevoel blijft hangen, zelfs tijdens en na het optreden van de hoofdact. Alcest mag dan voor een volle zaal zorgen vanavond, maar een deel van het publiek blijft zich afvragen wat het met Vampillia aan moet. Dat legt het optreden van Alcest enigszins lam. Fans en liefhebbers genieten wel van het optreden en dromen weg bij de sfeervolle klanken, maar in vergelijking met het voorprogramma is er een heel andere energie in de zaal.
En dat went maar moeilijk. Op het podium gebeurt niet veel om het voorgaande uit het brein te wissen. De Fransen moeten het van de sfeervolle blackgaze hebben. Vanavond is het echter wat vlak, wat mat, waardoor bijvoorbeeld Untouched weinig impact heeft. De breekbaarheid van het songmateriaal komt slechts bij vlagen mooi aan de oppervlakte. Je Suis D’Ailleurs is wat dat betreft een hoogtepunt. De Fransen spelen solide en krijgen terecht applaus na ieder nummer. De bescheiden frontman Stéphane 'Neige' Paut buigt nederig als teken van dank.
Na de songs van Kodama komen de favorieten van de fans aan bod: Onder meer Souvenirs D’Un Autre Monde, Percées De Lumière en Autre Temps, al is het fijn om ook eens wat anders te horen. En dat komt er. Bijzonder geslaagd is de uitvoering van Sur L'Océan Couleur De Fer, samen met de violiste van Vampillia. Nadat met Là Où Naissent Les Couleurs Nouvelles de reguliere setlist is afgesloten, volgt de toegift met het prachtige Délivrance, dat elke keer weer kippenvel oplevert en ook na het optreden nog lang in ieders hoofd blijft rondzingen. Het was een avond met gemengde gevoelens. Neige, die zeer dankbaar is voor de grote opkomst, zegt het treffend als hij zijn vrienden van Vampillia, die hij tijdens een tour in Japan heeft ontmoet, bedankt: “It’s a little bit weird”. Publiek en band wilden allebei wel en bij vlagen viel er beslist het nodige te genieten van de muziek, maar Alcest heeft wel eens indrukwekkender geklonken.
Setlist Alcest:
1. Kodama
2. Eclosion
3. Je Suis D'Ailleurs
4. Untouched
5. Oiseaux De Proie
6. Onyx
7. Souvenirs D'Un Autre Monde
8. Percées De Lumière
9. Autre Temps
10. Sur L'Océan Couleur De Fer
11. Là Où Naissent Les Couleurs Nouvelles
Toegift:
12. Délivrance
Setlist Vampillia:
1. Fenghuang
2. Some Nightmares Take You Aurora Rainbow Darkness
3. Ice Fist
4. Lost
5. NIJI
6. Fuck You
7. Holy Shit, Mother Fucker
8. Kaiju
9. Endless Summer
10. Hope
11. Winter Ash
12. ggggzzgggzzz
Met dank aan Tessa de Geus voor de foto's.
