Sir Alfred Ernest 'Alf' Ramsey zei het al: Never change a winning team. Hij won met Engeland het wereldkampioenschap in 1966 en je weet hoe dat gaat met voetbal: de winnende coach heeft altijd gelijk. Nu zit ik hier niet om een beetje slap-filosofisch uit mijn nek te zwetsen over voetbal. Dat laat ik aan de heren Derksen, Van der Gijp en Genee over.

Ik kan me zo voorstellen dat het Zweedse gezelschap van Diablo Swing Orchestra inspiratie geput heeft uit de uitspraak van Ramsey. De vorige plaat Sing Along Songs For The Damned & Delirious was een groot succes en daar borduurt het octet op de nieuweling Pandora's Piñata graag op voort. Diablo Swing Orchestra bezit gelukkig genoeg diversiteit om het niet als een kopie te laten klinken en er is dan ook weer van alles te beleven. Maar de algehele sfeer en 'feel' van de vorige plaat is duidelijk terug te horen. In het geval van Diablo Swing Orchestra is daar helemaal niets mis mee.

Nog steeds horen we vrolijke metalnummers met een sinistere ondertoon. Voor wie dit team nog niet kent: de muziek kenmerkt zich door een hoog Tim Burton-gehalte. Daar leent het exotische instrumentarium (althans, voor metalbegrippen) zich dan ook uitstekend voor. Hoeveel metalbands zijn er die zowel cello en trombone als trompet in de basis hebben staan? Precies... En voor wie op zoek is naar nieuwe klanken, is een dergelijke opstelling natuurlijk bij voorbaat al een winsituatie. "Dan sta je al met 1-0 voor," zeggen ze dan.

Is er dan wel wat veranderd ten opzichte van die vorige plaat uit 2009? Natuurlijk, de spelers zijn ouder en wijzer geworden. En die speeluren uiten zich in een zo mogelijk nog betere productie. Het klinkt allemaal nóg scherper en beter onderscheidbaar. Met zo'n enorme diversiteit aan instrumenten is dat natuurlijk van levensbelang. En tóch klinken deze acht technisch geweldig onderlegde individuen als één collectief. Dat is knap.

Verder zijn er zoals altijd weer wat een flink aantal'uitstapjes' te ontdekken. Niets nieuws onder de zon, zult u denken, maar ook ik was verbaasd door Aurora. Dat zangeres Annlouice Loegdlund uit de opera-wereld komt, is geen nieuws. Maar de band heeft een heuse operatrack op een metalalbum gezet. Dat mag toch wel een verrassing heten. Ernst-Daniël Smid zou er trots op zijn.

Een tactiek van een totaal ander kaliber vinden we terug in de slotfase van het album: Justice For Saint Mary. Een rustgevend filmisch begin wordt aangevuld met de typerende kopstem van aanvoerder Daniel Håkansson. Voor zover dat al niet bijzonder genoeg is, gaat dit over in een riff die mij gelijk aan het betere werk van Apocalyptica doet denken. Apocalyptica uit de drumloze periode, welteverstaan. Deze riff wordt steeds verder uitgebouwd en uiteindelijk volgen ook de drums. Orkestraal en bombastisch, beter dan dit wordt het niet. Althans, dat dacht ik. Want na zeven minuten wordt er gecounterd met een industrial-aanval. Het lijkt wel of ze Ghengis Tron vlak voor tijd in het veld gebracht hebben.

En hoewel het aan de oppervlakte dan misschien mag klinken als een voortzetting van de vorige cd, ontdek je als je aandachtig luistert steeds meer genres en invloeden. Niet dat het alleen maar bol staat van de eclectische fratsen. Heerlijke meezingers als Voodoo Mon Amour en Guerilla Laments staan garant voor een waar feestje. En die combinatie van avant-gardistische uitstapjes en de heerlijk herkenbare poppy sound maken het succes van Pandora's Piñata compleet.

Het is alweer een tijdje terug, dat de Scandinaviërs ons land aandeden, maar hopelijk komen ze snel weer langs! Verplicht 'trainingskamp' naar dat optreden voor eenieder die van een vrolijk metalfeestje houdt. In de verlenging volgt nog een golden goal: Wat een geweldige hoes!

Tracklist:
1. Voodoo Mon Amour
2. Guerilla Laments
3. Kevlar Sweethearts
4. How To Organize A Lynch Mob
5. Black Box Messiah
6. Exit Strategy Of A Wrecking Ball
7. Aurora
8. Mass Rapture
9. Honey Trap Aftermath
10. Of Kali Ma Calibre
11. Justice For Saint Mary