Mark, je bent inmiddels vijftien jaar de zanger van Accept. Had je gedacht dat je het zolang zou volhouden?

Nee. In 2009 maakten we Blood Of The Nations en daarna zouden we wel zien wat er zou gebeuren. Het bleek godzijdank een schot in de roos te zijn. Dat ik inmiddels zes albums op mijn naam heb staan en nog steeds de wereld rondga, had ik helemaal niet kunnen voorspellen.

Was er een moment dat je dacht dat het voor de rest van je leven zou zijn?

Ook niet, want het is allemaal gewoon zo gelopen. Zo gaat dat met alles. Je bekijkt het van dag tot dag. Niemand weet wat er morgen gaat gebeuren. Ik voel me gezegend dat ik dit nog altijd mag doen. En dat op mijn leeftijd!

Al die tijd heb jij je baan als elektricien behouden. Was de afwisseling een goede balans om te hebben?

Het was telkens weer een cultuurschok. Het kwam regelmatig voor dat ik met Accept op festivals speelde en de volgende dag me weer meldde op de bouwplaats. Het hield me met beide voeten op de grond, dat was zeker. Andersom was het nog erger. De ene dag sta je op de bouwplaats, de volgende dag voor 50.000 mensen op te treden. Het werd me wel te veel, dus vorig jaar ben ik gestopt als elektricien. Ik geniet van mijn pensioen als fulltime rockster, haha.

Ben je nu meer betrokken bij de dagelijkse beslommeringen van Accept?

In dat opzicht is er weinig veranderd. Omdat ik meer tijd heb, is het vooral makkelijker om me bezig te houden met Accept, hoewel er qua input weinig verschil is. Hoe kan ik dit het beste zeggen… Je moet je bewust zijn van je rol binnen de band. Ik zal niet meer doen dan van me gevraagd wordt en zal niet over de grens gaan.

Volgens mij doe je nu wel meer interviews dan voorheen, niet?

Dat is waar. Iedereen wil met Wolf Hoffman (gitarist en bandleider, red.) praten. Voor hem werd het allemaal te veel. Vandaar dat Martin Motnik (bassist, red.) en ik ook interviews doen. Sinds de single Humanoid is uitgebracht, stromen de verzoeken binnen. Het is echt overweldigend.

Je bent dus geen elektricien meer, maar bent nog wel aan het werk als zanger van Accept. Zie jij jezelf ooit helemaal met pensioen gaan?

Absoluut niet. Ik kan me niet voorstellen om helemaal niets te doen. Natuurlijk ga ik graag naar het strand en geniet ik van een biertje. Maar dat gaat uiteindelijk vervelen. Mijn vrouw vindt dat allemaal prima. Ze is verpleegster en wil trouwens wél met pensioen, haha.

Vertel eens wat over het nieuwe album Humanoid.

Het concept komt van Wolf. Hij wilde het hebben over de mogelijke invloed van artificial intelligence (A.I.). Hij heeft de titel Humanoid verzonnen en gaf mij de opdracht om er een verhaal bij te verzinnen. Als je ziet hoe de wereld er tegenwoordig voor staat, dan is A.I. behoorlijk beangstig. En eigenlijk zijn het de mensen die beangstigend zijn, want A.I. handelt ook maar naar hoe het geprogrammeerd is. Gaat het gebruikt worden voor goede zaken? Of wordt het door mensen gebruikt om de zakken te vullen ten koste van anderen?

Zo is er meer sociaal commentaar op de plaat te vinden. Dat is altijd zo geweest bij Accept. Er worden politieke zaken en hedendaagse gebeurtenissen besproken op onze albums. Dat willen we zo houden.

Straight Up Jack gaat over het bestellen van diverse soorten drankjes aan de bar, dus ik neem aan dat deze songtekst afwijkt van de rest.

Haha, ja. Toch is dit ook nummer met een boodschap. Het is mijn manier om te zeggen dat je mij geen bullshit moet verkopen. Zeg gewoon waar het op staat.

Ik las dat Wolf al acht jaar geen alcohol meer drinkt.

Nou, ik ben er niet mee gestopt, haha. Voor mij alleen tequila en bier. En geen ijs, zout of limoen in mijn tequila, a.u.b. Straight Up Jack, hehe.

Schrijf je teksten uit noodzaak, omdat ze nu eenmaal vereist zijn? Of zijn er altijd dingen die je echt kwijt moet?

Het is zeker geen noodzaak. Soms heb ik al teksten klaar en geef ik die aan Wolf. Vervolgens komt de muziek. Andersom gebeurt het ook. Dan krijg ik de muziek met de taak om er iets bij te verzinnen. Dit proces verloopt heel natuurlijk, zonder vooropgezette gedachte. Als je een idee hebt, geef je die door en dan zien we wel wat er gebeurt. Ik voel me altijd trots als iemand mij complimenteert voor een tekst die ik heb geschreven.

Humanoid is het laatste deel van de Andy Sneap-trilogie van 2024. Eerder dit jaar verschenen twee andere platen van heavy metal-legenden waar hij aan heeft meegwerkt: Saxon met Hell, Fire & Damnation en Judas Priest met Invincible Shield.

Hij heeft het erg druk gehad de laatste tijd. En nu is hij alweer op pad met Judas Priest.

Baal je niet een beetje dat de release van Judas Priest zo dicht zit op die van Accept?

Nee hoor. Ik raak juist enthousiast van alle geweldige muziek die dit jaar is uitgebracht. In de sportschool luister ik naar Invincible Shield. Voor mij is het geweldig. Het is juist goed dat er zoveel goede releases zijn. Het genre heeft daar veel baat bij.

Judas Priest is natuurlijk wel populairder en zou je kunnen zien als concurrentie.

Muziek is geen competitie. Het is niet te vergelijken met bijvoorbeeld sport. In zekere zin proberen we juist samen te werken. Dat moet ook wel. Als we op dezelfde festivals staan, is dat juist geweldig. We zijn allemaal vrienden.

Als Andy bezig is met Accept, doet hij dan ook nog dingen voor de andere bands?

Wij hadden in ieder geval de volledige aandacht van hem toen hij in Nashville in de studio van Wolf aanwezig was voor de opnames. Wel moest hij daarna meteen door met het mixen van het nieuwe album van Saxon. Daarna was de mix van Humanoid aan de beurt. Maar tijdens het opnameproces is hij niet met andere bands bezig.

Op het podium heeft Accept tegenwoordig dezelfde opstelling als AC/DC: de bassist en ritmegitarist achterin en de rest mag vooraan uit hun dak gaan. Hoe is dat ontstaan?

In 2019 is gitarist Phil Shouse erbij gekomen als derde gitarist. Dat is het gevolg van het vertrek van bassist Peter Baltes. Voor Wolf was het een gemis op het podium, aangezien er veel interactie was tussen hen. Die interactie is weer terug dankzij Phil. In principe viel hij in voor Uwe Lulis tijdens de symfonische tournee in 2019. Maar Wolf wilde hem niet kwijt en opperde om Phil te behouden als derde gitarist. Daar was ik wel voor te porren. Er zijn veel dubbele gitaarsolo’s en live verlies je dan de ritmepartijen. Nu klinken de gitaarpartijen zoals op de albums. Bovendien kan iedereen zingen, dus hoeven we geen gebruik te maken van backingtracks. Daar ben ik erg op tegen.

Uwe en Martin vinden het geen probleem om achterin te blijven staan?

Af en toe komen ze ook naar voren. Maar je moet ook begrijpen dat het gewoonweg erg druk kan zijn en zeker op een kleiner podium. Ikzelf neem regelmatig een stap naar achteren. Maar uiteindelijk mag iedereen doen wat hij wil en is het ook weer niet zo strikt. Hier en daar zijn er ingestudeerde stukjes, maar verder is iedereen vrij om te doen en laten wat hij wil.

Op het podium lijken jullie dus op AC/DC. Gaat Accept ook net zulke hoge ticketprijzen vragen als AC/DC?

Haha, nee, dat denk ik niet. Het loopt de spuigaten uit. Mijn vrouw wil graag naar een show van Aerosmith. Het is een afscheidstournee en die prijzen… oef! Ik kan er met mijn hoofd niet bij. We gaan echt niet 6000 dollar betalen voor een kaartje. Het gaat dan wel om doorverkoop, maar toch blijft het belachelijk! Ik weet zeker dat de band niet verantwoordelijk is voor de hoge kosten.

De komende periode speelt gitarist Joel Hoekstra (Whitesnake) mee, ter vervanging van Phil. Dat had in de jaren tachtig niet gekund, een gitarist van Whitesnake die Accept uit de brand helpt.

Haha, nee he? Joel doet de komende tournee door Zuid-Amerika en de zomerfestivals. Binnenkort gaan we samen repeteren. Laatst zag ik hem spelen op de Monsters Of Rock Cruise. Mijn god, wat een monster is hij op gitaar. Dat gaat leuk worden.

Op het volgende album heeft Accept dus vier gitaarspelers?

Ja hoor, waarom niet, haha. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd.