De enige Deense thrash metalplaat waar ik recentelijk naar heb uitgekeken is My Blood van Artillery. Enigszins overdonderd ben ik daarom door het debuut van Essence. Moet ik me schamen omdat ik me blindstaarde op Artillery? Of is het vrij logisch, omdat ik de meeste retrothrashplaten van de laatste tijd de grond in boorde? Feit is wel dat Lost In Violence een van de beste debuutalbums is die ik de laatste tijd gehoord heb.

Essence pakt de zaken duidelijk anders aan. Geen overgeproduceerde bende, geen saaie brulpartijen, maar eindelijk eens vlijmscherpe riffs. Wat is het toch fijn om weer eens een zanger te horen die lekker gemeen klinkt. Allegiance is nog gewoontjes en bevat wat ongebruikelijke instrumenten, maar met Unlimited Chaos en Pestilence wordt de aanval genadeloos hard ingezet. Wat een felheid. Wat een agressie! Lekker headbangen en meeschreeuwen tot je schor bent. Wat kan jou het schelen dat je buurman op de muren meebeukt?

Natuurlijk is Lost In Violence niet vrij van de nodige invloeden. Ik durf te wedden dat dit jonge viertal grote fans zijn van bands als Exodus, Testament, Vio-lence en Forbidden. Vooral die laatste twee vanwege de gave riffs die op dit album in overvloed zijn, maar ook de sterke gitaarsolo’s. Shades Of Black is daar een goed voorbeeld van. Lasse Skov doet me overigens aan Gerre van Tankard denken.

Verwacht nu geen perfecte plaat. Originaliteit is natuurlijk ver te zoeken, maar er staan ook enkele minder goede nummers op. Een van de belangrijkste dingen is dat de passie ervan af spat. Eindelijk eens een band die de essentie van thrash metal begrijpt.

Tracklist:
1. Allegiance
2. Unlimited Chaos
3. Pestilence
4. Blood Culture
5. Night's Destruction
6. Oblivion
7. Shades Of Black
8. Trace Of Terror
9. Lost In Violence
10. Aggressive Attack