‘Alle dertien goed’ is een verwoording die je zou kunnen gebruiken om het niveau van deze plaat te definiëren. De teksten vind ik niet echt geweldig want alleen cliché-achtige hardcore onderwerpen zoals haat tegen een bepaald persoon (‘Jaded’), haat tegen mensen die de scène verknoeien (‘Speak without fate’) en anti-drugs tektsten zoals ‘Timebomb’. Het is opvallend dat er deze keer geen één tekst over echte vriendschap handelt!! Zoals u al door de regels heen kan lezen; ik ben nooit erg gecharmeerd door dit soort teksten. Muzikaal gezien kan het hardcore genre me in sommige gevallen erg boeien maar tekstueel heb ik totaal geen binding met de teksten. Nu ik toch bezig ben mijn gedachtes neer te pennen wil ik u de volgende vraag nog stellen, wat heeft politieke overtuiging, levensstijl en opvattingen met muziek te maken? Waarom worden hardcore bands zo vaak gecatalogiseerd naar zo’n maatstaven in plaats van dat ze gewoon beoordeelt zouden worden op de muziek. Ik ben een objectieve buitenstaander van de scène en daarom verwondert me dit allemaal zo vaak.
Zo, mijn standpunt is nu duidelijk en nu kan ik de fans van dit soort muziek dit album met een warm hart aanraden. Niets nieuws onder de zon en zeker geen klassieker, maar een oerdegelijk en heel onderhoudend album van uitstekend niveau.
Tracklist:
1. Jaded
2. Possessed
3. Time bomb
4. Speak without faith
5. Slave to the clock
6. Unbroken
7. No truce
8. Eye for an eye
9. Savior
10. Bouc emissaire
11. Die with regret
12. No pulse in my veins
13. Another day, another plague
.jpg){kind=small}
