Herinnert iemand zich Chris Holmes nog in de documentaire The Decline of Western Civilization Part II: The Metal Years? De toenmalige W.A.S.P.-gitarist lag strontlazarus op een opblaasbaar luchtbed in zijn zwembad terwijl zijn moeder vanaf de kant toekeek. De man gooide er verdwaasde en dronken antwoorden uit waarin hij claimde een stuk stront en een alcoholist te zijn, die dronk omdat hij zich er gelukkig door voelde. Dat interview was toentertijd al pijnlijk om te zien, aangezien ik weinig op heb met zien hoe muzikanten zichzelf de vernieling in helpen, maar het gaf wel een briljant stuk zelfreflectie weer.
Ook vandaag de dag klinkt Chris Holmes namelijk als een dronken stuk stront. Wat nog het meeste pijn doet bij het schrijven van deze review (buiten het beluisteren van de muziek), is het feit dat ik helemaal niet houd van het afbranden van albums. Ik ga graag uit van goede wil van een muzikant en ben daarbij bereid om een hoop opbouwende kritiek te geven waar nodig en hierbij de goede punten extra te benadrukken. Het is echter uitzonderlijk moeilijk om bij CHP goede punten te vinden waar ik goed op kan focussen. Ja, de gitaarsolo's zijn bij vlagen best aangenaam zoals ze bij W.A.S.P. ook waren. Meer dan dit kan ik er echter onmogelijk van maken.
CHP is het soort cd dat gebruikt kan worden in anti-propagandafilms als waarschuwing voor de gevaren van het heavymetalleven. Deprimerende teksten over drinken, werken en vrouwen worden gebracht met een gebroken boerenkneuzenstem van iemand die overduidelijk nooit zou mogen zingen. Of de muzikanten die hem hierbij helpen bepaalde aanwijzingen hebben gehad, is eveneens onduidelijk, want de onsamenhangende ritmesectie in een nummer als Down In The Hole geeft toch vooral het idee dat men maar wat aan het doen is. Een misogyne countryrocktrack als They All Lie And Cheat (inclusief een vrouw die vertelt dat ze met al Chris' vrienden zal gaan slapen) is daarnaast niet alleen muzikaal, maar ook thematisch een grove belediging voor de luisteraar. Ongetwijfeld heeft Holmes in zijn 'hoogtijdagen' behoorlijk wat vrouwen afgewerkt, maar als ik de interviews met hem mag geloven, verdient deze megalomaan al het liefdesverdriet dat hem overkomen is.
Holmes heeft op internet met de verschrikkelijke videoclips van Born Work Die en Let It Roar buiten een hoop spot, ook een hoop respect van mensen die hem als 'puur' en 'eerlijk' omschrijven. Ik heb geen idee of het ironisch verheerlijken van troep ook een vorm heeft gekregen in metalhipsterdom of dat er oprecht mensen zijn die denken dat deze man goede muziek maakt, maar ik kan niets anders dan onbegrip opbrengen. Vast dezelfde mensen die claimen dat The Room een verkeerd begrepen film is. Dat CHP een verzameling is van songs van Holmes' twee andere albums Nothing To Lose en Shitting Bricks, is nog interessanter, aangezien het me doet vrezen dat er nog erger materiaal bestaat dan er nu op het album geplaatst is. Ik ril bij de gedachte.
Tracklist:
1. Loser
2. They All Lie And Cheat
3. Way To Be
4. Down In The Hole
5. Shitting Bricks
6. Get With It
7. Let It Roar
8. Born Work Die
9. 502
10. TFMF
11. Shitting Bricks (live)
12. Let It Roar (live)
