Wie van Stone Sour de brutaliteit van Slipknot verwacht komt bedrogen uit: het geheel is een stuk rustiger. Dit houdt niet in dat het popmuziek geworden is, want er staan aardig wat gemene riffs op het album. Het album opent met Get Inside, wat ook gelijk de 1e single werd. Jammergenoeg zitten hier weer wat rap-elementen in de zang, die verder op het album gelukkig zo goed als achterwege blijven. De gitaren hakken er in ieder geval lekker in, net als op bijvoorbeeld Blotter en Idle Hands.
Natuurlijk is een verdere vergelijking met Slipknot onvermijdelijk. Het is namelijk aan de riffs en het gitaargeluid goed te horen dat James Root ook bij die band de gitaar bespeeld. Ook enige grunge-invloed is wel te bespeuren in de nummers, alleen is het tempo wat hoger. En natuurlijk is er de zang van Taylor. Echter, op Stone Sour krijgt hij veel meer de kans om te laten horen wat hij zoal kan. Hij blijkt ook een echt goede zangstem te hebben, die bij Slipknot te weinig gebruikt wordt.
De meeste nummers zijn aardig uptempo. Behalve de laatste track (Omega, wat alleen uit wat gelul bestaat) en Bother (een acoustisch nummer, door Corey alleen gespeeld, en wat al op de Spider-Man soundtrack stond), zijn het stuk voor stuk aardig harde nummers. Alleen zijn, zoals bij vele nu-metal bands, sommige nummers wat zeikerig, vooral qua zanglijnen. Het ergste is dat in Choose, wat bij mij een van de weinige nummers is die ik skip. Behalve dat er wel iets meer variatie in gemogen had, is het debuutalbum van Stone Sour wel erg goed.
Tracklist:
1. Get Inside
2. Orchids
3. Cold Reader
4. Blotter
5. Choose
6. Monolith
7. Inhale
8. Bother
9. Blue Study
10. Take A Number
11. Idle Hands
12. Tumult
13. Omega
.jpeg){kind=small}
