Illumination steekt van wal met Mercyside. Dit nummer werd net als The Ravens eerder dit jaar al gespeeld op het Metal Female Voices Fest en maakte daar al een goede indruk. Nu het op plaat is vastgelegd blijkt dat het refrein wel erg aanstekelijke zanglijnen van zangeres Vibeke Stene bevat die bovendien een mooi contrast vormen met de melancholische, donkere zang van Østen Bergøy.
De meeslepende manier waarop Vibeke tijdens het openingsnummer zingt geeft een goede weerspiegeling van de rest van de plaat. Haar zang heeft vaak iets betoverends en een duister tintje, maar is tegelijkertijd pakkender dan ooit. Tijdens Destination Departure gebruikt ze haar operastem, maar over het algemeen is deze op dit album minder hoorbaar dan in het verleden. Als we het over deathgrunts hebben kunnen we vrij kort zijn, want grunter Kjetil Ingebrethsen hield het na Ashes voor gezien. Dat betekent echter niet dat Illumination helemaal gruntloos is. Op het eerdergenoemde The Ravens brult Vorph van het Zwitserse Samael namelijk een paar woorden mee.
Tijdens Sacrilege wordt er even de beuk ingegooid door middel van een opzwepende riff en komt eindelijk het toetsenwerk van Einar Moen eens duidelijk op de voorgrond.
Melancholie, romantiek, mystiek en vooral sfeer, zijn enkele steekwoorden die op dit laatste Tristania-werkstuk van toepassing zijn. Illumination is misschien wat gepolijster dan de gothic-metalklassiekers Beyond The Veil en World Of Glass, het is tevens een album geworden dat de luisteraar sterker in zijn greep houdt. Dit album is veelzijdig en boeit, sleept je mee en intrigeert. Wederom grote klasse van deze Noren!
Tracklist:
1. Mercyside
2. Sanguine Sky
3. Open Ground
4. The Ravens
5. Destination Departure
6. Down
7. Fate
8. Lotus
9. Sacrilege
10. Deadlands
