Nieuw werk van de Duitse componist en multi-instrumentalist Alexander von Meilenwald is altijd iets om met veel anticipatie naar uit te kijken. Von Meilenwald is immers geen onbekende in de Duitse blackmetalscene. Als drummer van het legendarische Nagelfar is hij betrokken geweest bij de drie full-lengths die deze band heeft uitgebracht – en die alle gelden als klassiekers in het genre. Inmiddels timmert hij echter al jaren aan de weg met zijn eenmansproject The Ruins Of Beverast, waarmee hij een doordachte, intrigerende en vaak ‘unheimische’ mengelmoes van black metal, doom, ambient en drone laat horen. Vooral Unlock The Shrine (2004) en Rain Upon The Impure (2006) hebben eveneens een klassieke status bereikt, maar op alle albums haalt The Ruins Of Beverast een ontzettend hoog niveau.

The Thule Grimoires is de zesde full-length van de band. De plaat verschijnt vier jaar na het fantastische Exuvia, waarin Von Meilenwald een betoverende parallelwereld optrekt, vol hypnotiserende drumritmes, intrigerende, dissonante riffs en esoterische, ritualistische ondertonen. Wie die plaat een warm hart toedraagt, zal wederom smullen van deze nieuwe langspeler. The Thule Grimoires zit namelijk minstens zo fantastisch en gelaagd in elkaar. De zeven lange, meanderende composities zijn meeslepend, bedwelmend en rijk aan details. Het knappe aan de muziek van The Ruins Of Beverast is dat Von Meilenwald erin slaagt om van ieder album een conceptueel en muzikaal geheel te smeden. Zo biedt ook The Thule Grimoires een luisterervaring die meer is dan de som van de individuele tracks.

Het conceptuele thema van dit album handelt over ‘Thule’ - een mythische plaats in het verste noorden, die werd beschreven in middeleeuwse teksten en symbool staat voor het onbereikbare voor de mens. In de beklemmende spookwereld van The Ruins Of Beverast wordt dat gegeven uitgewerkt tot een intrigerend verhaal, waaraan allerhande interpretaties te geven zijn. Op mij komt het over als een soort variant op de Gaia-hypothese: de plaat lijkt te handelen over het einde van de mensheid door de zelfregulerende werking van de natuur. De teksten zijn gebaseerd op verschillende landschappen, die met elkaar gemeen hebben dat ze nauwelijks bewoonbaar zijn voor de mens: de toendra (The Tundra Shines), moerasgebied (Kromlec'h Knell), oerbos (Mammothpolis), het hooggebergte (Anchoress In Furs), het arctische gebied (Polar Hiss Hysteria) en de woestijn (Deserts To Bind And Defeat).

Zoveel als er qua thematiek te ontdekken valt, zoveel gebeurt er ook in muzikaal opzicht in de lange, uitgesponnen nummers. Zo combineert de briljante, bijna dertien minuten durende openingstrack Ropes Into Eden hallucinante riffs met een spervuur aan blastbeats, om gedurende het middenstuk over te schakelen naar een loom en psychedelisch gedeelte vol tribale percussie, bevreemdende keyboardeffecten en verwrongen vocalen en samples. The Tundra Shines bevat verrassende cleane zanglijnen, die een hoog episch gehalte hebben, en wordt verder verfraaid door een prachtig, verwrongen middengedeelte, dat is gevuld met koortsige, tribale drumritmes, rituele ‘chants’, drone-achtig gitaarwerk en dissonante melodielijnen. De cleane zang is ook nadrukkelijk aanwezig in het bijna magische Kromlec'h Knell, dat verder veel nadruk legt op licht dissonant, akoestisch gitaarwerk en waarin een uitgesponnen, bijna Floydiaanse, psychedelische riff is te horen.

Mammothpolis vormt het middelpunt van het album en is tevens de kortste track. Het nummer begint met spookachtige fluisterzang en dreigende ambientklanken, maar bouwt op tot een machtig, groots klinkend crescendo, waarin genadeloos hakkende drumritmes worden gecombineerd met plechtige recitaties. Tot slot mag de epische afsluiter Deserts To Bind And Defeat (met veertien minuten het langste nummer van het album) niet onvermeld blijven. In dit epos smelten alle elementen nogmaals perfect samen. De track is bovendien het meest divers en verandert voortdurend qua tempo en sfeer, om vervolgens met een laatste, eindeloos wegebbende ‘drone’ te eindigen.

Hoewel The Thule Grimoires vanaf de eerste luisterbeurt beklijft, duurt het heel wat langer voordat de volledige rijkdom van de muziek tot ontluiking komt. Dan pas valt op met hoeveel gevoel voor detail aan de composities is geschaafd en hoe briljant de productie is (luister alleen al eens naar de magistrale effecten in The Tundra Shines bijvoorbeeld). Dan merkt de luisteraar pas ook hoe de vele subtiele effecten en ondertonen – waarvan een deel op het conto komt van gastmuzikant Arioch (Secrets Of The Moon) - voor het rijke totaalgeluid zorgen.

Om een lang verhaal kort te maken: The Thule Grimoires is met recht een album om jezelf keer op keer in onder te dompelen. Het is het auditieve equivalent van een adembenemende literaire roman. En het knappe is dat The Thule Grimoires tegelijkertijd een enorm rijk, gelaagd en diepgaand album is, maar tevens niet doorschiet in complexiteit en onnavolgbare structuren. Een groots, groots werk!

Tracklist:
1. Ropes Into Eden
2. The Tundra Shines
3. Kromlec'h Knell
4. Mammothpolis
5. Anchoress In Furs
6. Polar Hiss Hysteria
7. Deserts To Bind And Defeat