Goed! De eerste keer dat ik hem hoorde spelen was tijdens de opname van het eerste nummer van Heritage. We hebben geen auditities gehad, ik had een biertje met hem gedronken en vroeg waar hij naar luisterde. "Edgar Winter". Ok, cool.
Dat klinkt als een erg relaxte manier om bij de band te komen.
Ja, maar ik wist dat hij al met Yngwie Malmsteen had gespeeld, dus ik wist dat hij geen complete fuck up was. Martin Mendez, onze bassist, heeft ook met hem gespeeld en zei al dat hij erg goed was. We kunnen prima samen opschieten, het is een leuke vent. Goede zanger ook.
Over zang gesproken, op Heritage wordt helemaal niet gegrunt. Is daar een reden voor?
Het was gewoon niet nodig. Voor een nummer als Heir Apparent van het vorige album voegt het wat toe, maar bij het nieuwe album zou het klinken grunten tijdens Damnation. Het past gewoon niet. Ik zeg niet dat ik het nooit meer zal doen, maar ik doe het nu al zo fucking lang, ik kan er niet meer verder in ontwikkelen en dan raak ik mijn interesse kwijt. Ik vind het nog steeds leuk om te doen tijdens de oude nummers, maar creatief gezien kan ik er weinig mee.
Tijdens Graspop is er geen enkel nummer van Heritage gespeeld. Je hebt eerder gezegd dat je bij voorkeur niks live speelt voor de officile release, wat is daar de reden voor?
We zouden het doen, ware het niet voor media als YouTube. Begrijp me niet verkeerd, YouTube is leuk, maar ik wil niet dat mensen ons hele album beoordelen op basis van een filmpje dat slecht is opgenomen met een mobiele telefoon. Men is vandaag de dag zo snel met oordelen, we willen dat mensen pas een mening vormen over het album als ze de kans hebben gehad om het te beluisteren zoals wij het voor ogen hebben.
Wat zou de perfecte manier zijn om het nieuwe album te beluisteren?
Ik heb het album zelf natuurlijk al vele malen gehoord. Steve Wilson, de producer en bandlid van Porcupine Tree, heeft de surroundmix gemaakt. Samen met wat journalisten hebben we deze versie in de opnamestudio in Stockholm beluisterd. Ik had de surroundversie nog niet eerder gehoord en het was geweldig... Prachtig. Mensen kwamen helemaal rood uit de sessie, alsof ze hadden gehuild. Ik kan geen betere manier bedenken om het album te beluisteren.
Je klinkt als een perfectionist. In hoeverre heeft de platenmaatschappij een vinger in de pap?
Ze hebben veel invloed. Ik heb graag mijn vinger in de pap wanneer het aankomt op het album en de bijbehorende artwork. De promotie laat me echter compleet koud. Ik vind het dodelijk saai. Wat ik vooral vreselijk vind aan platenmaatschappijen is dat het nooit genoeg is. Alleen een album is niet genoeg. Je moet bonustracks hebben, een video, extra foto's van de band en dan komt alles een keer of drie a vier uit waarbij iedere editie weer wat speciaals moet hebben. Ik denk dan, fuck, ik wilde gewoon een leuk album maken. Maar goed, dat is nou eenmaal hoe het werkt en we spelen het spelletje tot op zekere hoogte mee. Roadrunner weet wat ze doen wat betreft albumverkoop dus ik dans naar hun pijpen. Wanneer het echter puur op de muziek aankomt zou ik kwaad worden als ze zich ermee gingen bemoeien. Puur artistiek gezien hebben ze gewoon niks te zeggen. Ze wilden bijvoorbeeld een single, maar voor ons betekent een single niks. Alle nummers horen op het album en geen enkel nummer zal voorgetrokken worden ten opzichte van de andere nummers.
Wat betreft de albumcover en de symboliek, daar heb je dus zelf veel invloed ook op?
Ja, ik ben altijd degene die met het idee komt. Voor ons eerste album bijvoorbeeld, Orchid, heb ik persoonlijk een orchidee uit Nederland besteld! Met het idee voor de cover van Heritage werd ik op een ochtend wakker. Het is vol symboliek, veel mensen vinden het geweldig, veel vinden het vreselijk. Ik wist vooral dat ik de band op het album wilde, maar het specifieke idee van de boom kwam van onze manager. Hij was aan het roken en zei ineens "ik zie een boom". Ik dacht "whatever", maar toen bedacht ik me... We hebben bijna op ieder album wel een boom, waarom niet ook op deze? Ik zei tegen Travis Smith, de coverdesigner, dat ik de band in de boom wilde, wortels, een duivel met twee gezichten en een brandende stad op de achtergrond. Dat laatste staat symbool voor de neergang van de maatschappij zoals we die kennen.
Hoe zit het met de merchandise?
Daar heb ik tegenwoordig wat minder invloed op. Ik heb moeite me er enthousiast voor te maken. Tegen de tijd dat ik klaar ben met een album ben ik een beetje een zombie. Meestal zijn het gewoon plaatjes van het album. Ik krijg wel altijd een eerste druk ter goedkeuring. Sommige shirts vond ik geweldig maar die werden amper verkocht. Mijn favoriete shirt is echter nog steeds eentje met gewoon simpel het Opeth logo erop. Die heb ik niet zelf ontworpen trouwens. Wel het logo van het eerste album, maar die is zo lelijk als wat!
Liep je al lang rond met het idee voor Heritage en deze nieuwe muzikale richting?
Het kwam vrij plots eigenlijk. Ik ben midden 2010 nummers gaan schrijven die Watershed opvolgden, maar eigenlijk vond ik het niks. Ik hield mezelf er mee voor de gek, om maar gewoon iets te hebben, maar ik heb het allemaal gewist en ben weer van voor af aan begonnen. Ik schreef Lines In My Hand, wat erg raar is gezien wat ik vlak daarvoor nog geschreven had, maar ik besloot dat dit dan blijkbaar de nieuwe Opeth is, waarna de sluizen opengingen: ik heb alles binnen zes maanden geschreven.
Wat vonden de andere bandleden van deze muzikale omslag?
Dat was wel grappig eigenlijk, want toen ik die eerste opvolgers van Watershed voor onze bassist speelde zei hij "als dit het nieuwe album wordt ben ik erg teleurgesteld". Dat werkte bevrijdend voor me, dat was ook wat ik nodig had om me te realiseren dat ik mezelf voor de gek hield. Gewoon doen wat ik altijd al gedaan heb, gewoon voor mijzelf schrijven, schrijven wat ik zelf zou willen horen. Dat heb ik dus gedaan en toen ik hem dat liet horen was hij geschokt, hij vond het geweldig. Ik denk ook dat de anderen in de band echt snakten naar zoiets. Zeker Martin Axenrot, onze drummer, kreeg veel de kritiek dat hij een metaldrummer is, zonder gevoel voor swing of groove en nu kan hij zeggen "how about now, motherfuckers". Ik heb nog nooit iemand zo gefocust gezien. Tijdens zijn drumsessies in de studio begon ik spontaan te headbangen, ik werd helemaal gek. Je hoort iedereen op dit album, iedere muzikant heeft zijn eigen plek.
Merk je dat de fanbase van Opeth erg verandert met de komst van een nieuw album?
Er zijn meer meiden, wat goed is! Er komen eigenlijk allerhande mensen, oud, jong, complete families. Metalheads, prog-mensen en whatever. Ik denk dat we over het algemeen mensen aantrekken die vrij ruimdenkend zijn over muziek, geen mensen met tunnelvisies.
Het nieuwe album is de tiende op rij. Je hebt vast met ieder nummer wel wat, maar welk nummer spreekt je het meeste aan?
Hxprocess, van het nieuwe album. Ik vind het geweldig. Ik hou van hoe het klinkt, hoe het beweegt. Als je bij dat nummer niks voelt is er iets mis met je.
Ben je zenuwachtig voor de release?
Hm zenuwachtig... ik weet dat mensen het geweldig gaan vinden en mensen gaan het haten. Ze gaan het fucking haten. Er is zelfs al een filmpje op YouTube van een gozer die "fuck Heritage fuck Heritage" roept. Het album is nog niet eens uit! Hij heeft al besloten dat hij het haat en filmt zelfs hoe hij op onze albums staat te stampen en ze in brand steekt. Blijkbaar is dat het soort reactie dat we kunnen verwachten. Dat zijn het soort 'fans' die ik kan missen, dat zijn ook geen fans, dat zijn idioten. Dus zenuwachtig... ach we winnen wat zieltjes en we verliezen er een paar. Buiten dat, we gaan al een tijdje mee in het muziekwereldje. In het ergste geval zou de platenmaatschappij het album niet willen uitgeven, krijgen we geen optredens.. ik zou er zenuwachtiger van worden als we altijd maar hetzelfde moesten doen, in een hokje zitten en er niet uit kunnen. We zijn gewoon normale gasten, die van muziek houden en die in een bandje zitten. Mensen vertellen ons dat we idioten zijn maar zeggen ook goede dingen. Ze zeggen wel eens dat ik geniaal ben, dat is natuurlijk leuk om te horen, maar ik geloof het niet. Iedereen heeft een ego en als muzikant wordt je ego constant bespeeld. Goede dingen horen over wat je zelf hebt gemaakt is natuurlijk geweldig, maar daardoor ga ik niet denken "I'm all that" weet je? Iedereen heeft een ego en muzikanten zitten in de oncomfortabele situatie dat iedereen een mening over ze heeft en dat loopt wel eens uit de hand bij sommigen. Maar iedereen heeft een ego, als je naar de melkboer loopt en hem vertelt dat hij de melk niet goed bezorgt, dan denkt hij ook "what the fuck zeg je me nu?", dat zou zijn ego ook kwetsen.
Op jullie website zijn massa's foto's van mensen met jullie logo als tatoeage, dat moet geweldig voelen?
Het maakt me wat nerveus eerlijk gezegd. Er zijn mensen met onze naam in inkt, wat als ze straks het nieuwe album niet goed vinden? Wat als ze ons haten? Maar ik bedoel, ik ontmoet veel fans en ik probeer ook tijd te maken voor mensen die onze muziek goed vinden, maar ik haat signeersessies. Het voelt als fabriekswerk, er is geen menselijke band. Je kijkt amper omhoog. Mensen lopen voorbij en je zit daar maar te signeren, je ziet ze amper terwijl zij je willen vertellen wat jouw muziek voor ze betekent, maar ze worden alweer verder geduwd door de volgende. We doen wel eens meet & greets, waarvan ik eerlijk gezegd dacht dat het nogal neppe shit was, ik bedoel, mensen kopen een duurder ticket, krijgen een extra t-shirt en mogen dan ook ons ontmoeten. Het voelt nep en zakelijk, maar om eerlijk te zijn is het een goede deal voor ze. Ik dacht echt dat ik het zou haten omdat we als band verplicht waren, als je begrijpt wat ik bedoel. Maar ik vond het leuk en je kon ook echt zien dat het veel betekende voor ze. De sfeer was ook heel relaxed, we konden gewoon praten zoals je met iedereen zou praten.
Zijn er artiesten tegenover wie jij je meer als een fan dan een collega voelt?
Oh ja zeker. Van sommige bands waar ik mee opgegroeid ben krijg ik nog steeds de kriebels. De Frankfurth Music Messe is bijvoorbeeld open voor iedereen en ik ging er heen om te kijken naar de gitaarcollectie die Matthias van de Scorpions te koop had staan. Hij stond er bij en ik dacht echt 'oh my god!'. Hij was mijn fucking idool en ik durfde niet naar hem toe te gaan, ik stond daar maar als een verlegen schooljongetje. Maar goed, via mijn baan kom ik natuurlijk wel vaker dit soort mensen tegen en het blijft hetzelfde, als ik fan ben blijft dat. Net zoals toen we tijdens de opnames van het album een etentje hadden waar Agneta van Abba bij was.... oh my. Maar er zijn ook mensen die ik al heel lang ken en die nu in grote bands zitten en dat zijn gewoon maten. Ik ben niet onder de indruk van hen en zij niet van mij.
